۰

تروریست‌ها صلح نمی‌کنند

چهارشنبه ۱۹ سنبله ۱۳۹۹ ساعت ۱۶:۱۷
تروریست ها صلح نمی کنند و حتی اگر صلح با طالبان به نتیجه ای هم برسد، تروریزم به حیات خود ادامه خواهد داد و به ویژه افرادی مثل امرالله صالح و همه کسانی که طالبان و پاکستان و دیگر اقمار و ایادی تروریزم را مورد انتقادات صریح و گزنده قرار می دهند، هیچگاه مصونیت نخواهند یافت.
تروریست‌ها صلح نمی‌کنند
صبح روز چهارشنبه، کاروان موترهای حامل امرالله صالح؛ معاون اول ریاست جمهوری در کابل، هدف یک انفجار قرار گرفت. در آن حمله آقای صالح، پسرش و شماری از محافظان او زخم برداشتند و حد اقل ۱۰ نفر دیگر که اغلب آنها را مردم عادی تشکیل می دهند، جان باخته اند.
 
حمله بر آقای صالح با واکنش های گسترده داخلی و خارجی مواجه شد. در بسیاری از واکنش ها، تأثیر منفی این حمله بر روند صلح، مورد تأکید قرار گرفت. این در حالی است که گروه طالبان، مثل بسیار از حملات منسوب به آن گروه در ماه های اخیر، دست داشتن در حمله امروز کابل را رد کرده اند؛ موضعی که موجب می شود، کسی رسما و مستقیما طالبان را متهم نکند؛ اما چه کسی می تواند انکار کند که این حمله و سرچشمه های تروریزمی که طراح و مجری این حمله محسوب می شود در نهایت به آبشخور یگانه ای منتهی می شود که طالبان به مثابه ایدئولوژی مادر از همه جهات به آن تعلق دارد؟!
 
آقای صالح پیش از آنکه به عنوان معاون اول ریاست جمهوری وارد ارگ قدرت شود از منتقدان صریح اللهجه طالبان، محسوب می شد. او  طالبان را مزدور پاکستان می دانست و در موضع گیری های بی پرده اش، طالبان و پاکستان را عوامل اصلی جنگ و بی ثباتی و بحران و ترور در افغانستان معرفی می کرد.
 
پس از رسیدن به قدرت نیز با وجود محدودیت هایی که ذات قدرت، پدید می آورد، آقای صالح همچنان منتقد طالبان باقی مانده است. او تنها یک روز پیش از آنکه در کابل، هدف حمله قرار بگیرد در جریان سخنرانی اش در مراسم بزرگداشت از احمدشاه مسعود؛ قهرمان ملی تأکید کرد که صلح با طالبان به معنای تسلیمی و پذیرش ارزش های آن گروه نیست؛ بلکه نشانگر آن است که مردم افغانستان می خواهند با «دشمن» خود زیر یک چتر زندگی کنند.
 
این موضع اگرچه با فرمول مواضع رسمی ارگ ریاست جمهوری در قبال صلح با طالبان، همخوانی دارد؛ اما وقتی از زبان آقای صالح مطرح می شود، معنا و پیام دیگری را بازتاب می دهد و طالبان آن را به گونه ای متفاوت، تفسیر و ترجمه می کنند.
 
آقای صالح با این موضع گیری، دست کم دو نکته را روشن کرد: یکی اینکه طالبان تصور نکنند که از مسیر صلح می توانند نظام ارزشی، منظومه ایدئولوژيک و اندیشه های قالبی خود را بر مردم افغانستان، تحمیل کنند؛ بلکه این روند، فرصتی برای یک تراضی دوطرفه برای پایان جنگی بی برنده و مرگبار میان دو جانب متخاصم است. نکته دوم مد نظر او، این بود که طالبان از بسیاری جهات همچنان «دشمن» محسوب می شوند و صلح قادر به از میان بردن این خصومت دیرینه و عمیق نیست.
 
البته پیش از آنکه اظهارات آقای صالح، طالبان را به دشمنی علیه او و همفکرانش برانگیزد، آن گروه همواره با اعمال و رفتار خود این دشمنی را به اثبات رسانده اند که یکی از نمونه های آن، سوء قصدهای پرشمار برای ترور آقای صالح و نیز ترور شماری قابل توجه از رهبران و فرماندهان همرزم او بوده است.
 
با این حساب، اگرچه هرگز انتظار نمی رود که حمله امروز کابل، تغییری در روند صلح ایجاد کند؛ زیرا این روند، پیش از آنکه یک پروسه داخلی و مبتنی بر نیازهای ملی مردم افغانستان باشد، یک پروژه تحمیلی و اجباری خارجی است و افرادی مانند امرالله صالح هیچ نقش و صلاحیتی در تعیین مسیر و سرنوشت آن ندارند؛ اما اقدامات تروریستی، این نکته را بیش از همیشه روشن می کند که تروریست ها صلح نمی کنند و حتی اگر صلح با طالبان به نتیجه ای هم برسد، تروریزم به حیات خود ادامه خواهد داد و به ویژه افرادی مثل امرالله صالح و همه کسانی که طالبان و پاکستان و دیگر اقمار و ایادی تروریزم را مورد انتقادات صریح و گزنده قرار می دهند، هیچگاه مصونیت نخواهند یافت؛ نه امروز و نه پس از نهایی شدن پروژه امریکایی صلح با طالبان.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین