رییس پیشین امنیت ملی کشور با اشاره درباره آتش‌بس موقت میان طالبان و حکومت و احتمال تمدید آن گفته است که رییس جمهور غنی سخنگوی این طرح است نه مهندس و مبتکر آن.

رییس پیشین امنیت ملی کشور با اشاره درباره آتش‌بس موقت میان طالبان و حکومت و احتمال تمدید آن گفته است که رییس جمهور غنی سخنگوی این طرح است نه مهندس و مبتکر آن.

به گزارش خبرگزاری جمهور؛ امرالله صالح رییس پیشین امنیت ملی در یادداشتی با طرح 13 نکته و پرسش درباره آتش‌بس کنونی در کشور، نسبت به آن به دیده شک و تردید نگریسته است.

وی در نوشته‌ای زیر عنوان "صلح را در قوت و وحدت جستجو کنید نه در خیرات دشمن و بیگانه" تاکید کرده است که حکومت باید به تردیدهای مشروع مردم افغانستان پاسخ دهد.

متن کامل یاداشت امرالله صالح رییس پیشین امنیت ملی کشور درباره آتش‌بس موقت حکومت و طالبان:

صلح را در قوت و وحدت جستجو کنید نه در خیرات دشمن و بیگانه!
صلح یک نیاز ملی است. لبیک به صلح یعنی لبیک به حکم خدا و لبیک به خواسته‌ای همه ذرات وجود ما. اما بیاد باید داشت که آتش بس کنونی به معنای صلح نیست. به نکات ذیل توجه نمایید.

اول: ما آگاهی از بحث استراتیژیک ، منطقوی و دلایل اجماع جهانی مبنی بر اینکه به یک بارگی طرفدار آتش بس‌اند نداریم. این آتش بس هیچ ربطی به ابتکار رییس جمهور افغانستان ندارد. او سخنگوی این طرح است نه مهندس و مبتکر آن. اگر او مهندس و مبتکر این طرح می‌بود امروز نباید هدایت دوازده ماده ای او که گفته بود طالبان مسلح داخل شهرها نشوند زیر پا می‌شد. هدایت این بود که اگر طالب می‌خواهد به ساحه دولتی داخل شود باید ثبت نام نماید و سلاح خود را به پوسته‌های دولتی موقتا تسلم نماید. اما هزاران طالب تا دندان مسلح داخل چندین شهر افغانستان شده اند.

دوم: فرض بفرمایید طالبان بپذیرند که این آتش بس را با مشخص ساختن ساحه کنترول دو طرف تمدید نماید. در آن‌صورت طالبان امروز با طالبان ماه رمضان فرق دارند یعنی امروز بنابر مبهم بودن روش تطبیق آتش بس طالبان توانسته اند ساحه کنترول خود را تا پل کوته سنگی کابل گسترش بدهند در حالیکه هیچ مامور دولتی اجازه رفتن به ساحات آنها را ندارد و یا کسی تا حال جرات نکرده است که به ساحات آنها سفر کند.

سوم: بیایید فراتر از هیچان زود گذر فکرکنیم. هیچ یک از رهبران حوزه ضد طالبان نمی‌دانند که این تحولات درامتیک و سریع استوار بر چیست. آیا امریکا به یک تفاهم بزرگ با پاکستان رسیده است ؟ نمی‌دانیم . آیا هدف این است که با این نمایش زمینه تداوم قدرت یک حلقه خاص برابر شود ؟ نمی‌دانیم. آیا هدف این است که با این کار روابط پنهان طالب با روس و ایران برهم بریزد؟ نمی‌دانیم. آیا کشتن ملا فضل الله توسط قوای خاص امریکا جز توافقات پنهانی بود ؟ نمی‌دانیم. آیا سرازیر شدن طالبان به شهر‌های زیر سلطه دولت و آنهم بصورت منظم واقعا یک نیت انسانی و نیک است و یا اینکه یک عملیات فریبنده و غافل‌گیر کننده است؟ نمی‌دانیم. اگر خدای ناخواسته این آتش بس به هم خورد آیا دولت توانایی دفاع از شهرهایی را که اکنون به هزاران طالب در آن جابجا شده است دارد؟ نمی‌دانیم . آیا اگر در صورت شکست این آتش بس طالبان در ده ها نقطه کابل جنگ را‌ آغاز نمایند و با حمله به سرک میدان هوایی کابل یگانه مسیر مطمین رفت و آمد رهبری دولت با ولایات را فلج سازند دولت توانایی خنثی سازی ده‌ها حمله در شهر کابل را دارد ؟ نمی‌دانیم.

چهارم: چرا هیچ یک از شخصیت‌های مهم و مطرح حوزه ضد طالبانی در جریان جزییات این آتش بس قرار ندارند؟ نمی‌دانیم.

پنجم: فرض بفرمایید طالبان این آتش بس را تمدید نمایند و در روزهای آینده بیست هزار نفر را داخل کابل سازند در آنصورت سیاست دولت چیست ؟ نمی‌دانیم.

ششم: چرا در ولایت خوست که کمربند امنیتی آن در اختیار نیروهای مورد حمایت مستقیم سی آی ای یا سازمان اطلاعاتی امریکاست و آنها توانسته اند از دخول طالبان مسلح به شهر جلوگیری نمایند طالبان داخل شده نتوانسته اند ؟ نمی‌دانیم. شاید در هر شهری‌که طالب داخل شده است در واقع رهبری امنیتی نظامی آن شهر ضعیف بوده است.

هفتم: وقتی جنرال باجوا به کابل آمد یک ساعت و نیم در پشت درهای بسته با محمد اشرف غنی ملاقات داشت.درین ملاقات چه بحث شد و چرا چنین سری ومخفی بود؟ نمی‌دانیم.

هشتم:چگونه شد که ملا فضل الله رهبر طالبان پاکستانی کشته شد و ما نوید کشته شدن او را به پاکستانی‌ها گفتیم و دادیم اما هیچ نوع اعلامیه ای به ملت افغانستان ندادند ؟ نمی‌دانیم.

نهم: جنگجویان عادی طالبان وسایل و هیزم سوخت اند. آنها نمی‌دانستند که چرا می‌جنگیدند و حالا نیز نمی‌دانند که چرا آتش بس کرده اند. آیا کسی می‌داند که در سطح استراتیژیک چه دستانی در کار است ؟ نمی‌دانیم.

دهم: طالب به هر بهانه و دلیل که داخل روند صلح شود در ظرف کمتر از شش ماه منحل می‌شود و هیچ می‌شود زیرا طالب پیام سیاسی و روایت همه پسند ندارد. قوت طالب در خشنوت و سلاح اوست. چرا آنها یک شبه تن به آتش بس دادند در حالیکه از دید مشروعیت حکومت حامد کرزی در حالت بهتر قرار داشت. آیا به گفته آقای کرزی صلح و جنگ در جیب دیگران است و ما صرفن قربانی و بازیچه استیم ؟ جای برای تبصره دارد. این را میگذاریم به بحث های بعدی.

یازدهم: اگر طالبان به آن نواحی شهر کابل که نفرت عمیق در مورد این گروه به دلایل مختلف وجود دارد گشت زنی کنند و در نتیجه مردم دست به سلاح ببرند و جنگ کنند نیروهای دولتی این جنگ را چگونه خاموش می‌سازند. من اطلاع دارم که مردم با ناامیدی از روش دولت خود تلاش به مسلح شدن و مقاومت‌های مردمی دارند. سیاست و پالسی دولت در ارتباط به درگیری بین مردم و طالب چیست ؟ نیرو‌های امنیتی چه روشی را در پیش خواهند گرفت ؟ نمی‌دانیم.

دوازدهم: همین اکنون سخن از سه پرچم و سه بیرق است. بیرق ملی که از آن دولت دفاع می‌کند و حرمت می‌کند. پرچم طالبان که از آن نیز با سلاح حراست می‌شود. استفاده از پرچم مخلوع حکومت مجاهدین نیز به عنوان نماد ضد طالب در حالت گسترش است . سیاست دولت بخاطر ابا و جلوگیری از فروپاشی ملی به اساس خطوط سمتی چیست ؟ نمی‌دانیم .

سیزدهم:اگر طالبان سر از فردا در کابل قرارگاه‌های مسلح ایجاد نمایند و دست به تطیق به اصطلاح قانون طالبانی بزنند دولت چه خواهد کرد ؟ نمی‌دانیم.

پس هموطن متوجه باش که :همه صلح می‌خواهیم. همه تشنه ثبات استیم . اما این همه گفتن‌های من شامل دشمنان ما نمی‌شود. این خاک ده‌ها بار قربانی ساده اندیشی شده است. تا آن‌زمان که مطمین نشده ایم اعتماد نمی‌کنیم، اعتماد نمی‌کنیم و اعتماد نمی‌کنیم. ما با انکه صلح را استقبال می‌کنیم اما تردیدهای مشروع ما را باید پاسخ بدهند. ما زخم خورده ایم. اما نمرده ایم.

خبرگزاری جمهور- کابل