پیام من به رهبران حکومت این است که صلح را از قوت نظامی بخواهند. داعش و طالبی که هست همراه مردم ما جنگ دارند توسط قوت، سرکوب شوند تا آنها آماده صلح شوند. ما پیام دادیم که صلح بکنند، اگر صلح نکنند، باید از زور و قوت کار گرفته شود.

فضل الهادی مسلمیار رییس مجلس سنا است. او پس از ریاست صبغت الله مجددی، در سالهای اخیر ریاست مجلس سنای افغانستان را به عهده گرفته است.
آقای مسلمیار با آن که یک سناتور انتصابی است، براساس حکم حامدکرزی رییس جمهور پیشین افغانستان در یک دوره پنج ساله به عنوان رییس مجلس سنای افغانستان تعیین شد.
وی شخص جهادی و از نزدیکان استاد سیاف است؛ در دوران مبارزات جهادی نقش بسزایی بازی کرده است و از همین رو، در این اواخر و پس از ایجاد حکومت وحدت ملی بیشتر در میان سران جهادی دیده شده است.
رییس مجلس سنا در یک اقدام بی سابقه به شکل رسمی برای جلب و جذب کمک های روسیه برای نیروهای امنیتی افغان به مسکو سفر کرد و چند روزی در این کشور تلاش کرد تا کمکهای نظامی جلب کند که بدون شک، سفر وی بی نتیجه نبود و توانست تفاهمی را برای عملی کردن این تجهیزات، میان دو کشور شکل دهد.
اینکه کمکهای روسیه برای افغانستان چقدر مهم است، وضعیت ناامنی های افغانستان، گفتگوهای صلح، روابط با پاکستان و سفر رییس جمهور به فرانسه، تاچه سطحی سرنوشت وضعیت کنونی افغانستان را رقم خواهد زد، خبرنگار خبرگزاری جمهور، گفتگوی مفصلی را با آقای مسلمیار انجام داده است.

آقای مسلمیار! تشکر که وقت تان را در اختیار ما قرار دادید! پرسش نخست را از سفرتان به روسیه آغاز میکنم، از نقش روسیه در ثبات افغانستان و همکاری نظامی این کشور برای سربازان افغان بگویید..
تشکر! در مورد روسیه و نقش این کشور قبلاً هم گفته ام. من کاری به نقش روسیه و امریکا در افغانستان ندارم؛ ما از تجهیزات خود بحث می کنیم. خاک و وطن مان برای ما مهم است، روحیه سربازان ما از طریق تأمین تجهیزات برای نیروهای مان بخصوص تجهیزات هوایی، اهمیت دارد. تقاضای ما از روسیه، تجهیز قوای مسلح افغانستان بود.
به نقش روسیه کاری ندارم، مهم هم نیست و ما نباید اجازه بدهیم که امریکا و روسیه در کشور ما نقش منفی بازی کنند. ما کشوری فقیر هستیم و هرکسی که پول می دهد و ما را تجهیز می کند مهم است تا ما بتوانیم از خاک خود و مردم خود دفاع کنیم.

خب، افغانستان روابط خوبی با امریکا دارد و این روابط چندین سال است بگونه دوامدار ادامه دارد و کمکهایش نیز به نیروهای امنیتی افغانستان قابل لمس است، حالا در این اواخر، روسیه بیشتر تاکید بر روابط با افغانستان دارد، آیا فکر می کنید که مسکو بتواند بدیل واشنگتن در افغانستان شود؟
روسیه در افغانستان مداخله اقتصادی و دیگر مداخلات ندارد. وقتی که طالبان از خاک افغانستان رفتند، حکومت انتقالی و موقت در این کشور شکل گرفت و در این حکومت، ناتو و به رهبری آن امریکا حضور یافت که کشورهای همسایه هم از مداخله امریکا حمایت کردند. کشورهای خارجی تحت ریاست امریکا و ناتو کمکهایی را به افغانستان اعلام کردند و کمکها حالا هم ادامه دارد؛ ما حالا به بدیل فکر نمی کنیم. ما باید گوشه ای از این تجهیزات نظامی را خریداری کنیم. در مجموع بحث، بحث تهیه تجهیزات است نه بدیل.
با توجه به این مسایل، ما با همکاری های دوستان نیاز داریم، کشورهایی که رقیب یا دوست هستند، همکاری شان مهم است. ما افغانستان مستقل و آزاد را داریم و می توانیم با هر کشوری دوستی خود را اعلام کنیم.

آقای مسلمیار! گذشته از قضیه روسیه، وضعیت داخلی افغانستان هر روز با قوت گرفتن داعش و طالب نگران کننده می شود، سرانجام ما به کجا می رویم و مسئول درجه یک این بحران کدام حلقات است؟
ببینید؛ چهل کشور در افغانستان مداخله داشتند، بیش از صدهزار نیروی خارجی مصروف مبارزه با تروریزم بودند. قوای هوایی ناتو و امریکا در افغانستان مصروف مبارزه بودند. این که عمل درست بود یا نادرست بود، ملت افغانستان قضاوت می کنند؛ به هرصورت به وظیفه خود ادامه می دادند. بعد از سالها به یکباره، همه این مسئولیت ها و مشکلات، بر دوش قوای مسلح افغانستان افتاد. ما باید آهسته آهسته خودمان مسئولیت را بگیریم، تجهیزاتی که اردوی ما نیاز دارد را برآورده کنیم تا علیه تروریستان داخلی و خارجی مقابله کنیم؛ و اگر از سوی بیرونی ها تهدید می شود، از خاک خود دفاع کنیم.

شما از ولایت ننگرهار هستید، ولایتی که در این اواخر، به آن عنوان"فابریکه تولید داعش" داده شده و در این خصوص، شورای امنیت ملی نیز متهم شده است؛ پشت قضیه تولید داعش در ننگرهار چی کسانی هستند؟
بحث ما این است که حقیقت دانسته شود و این حقایق افشا شوند. حقایق، تنها به گفتن از شبکه ها و ادعاها مهم نیست، اسناد مهم است که ننگرهار فابریکه تولیدی داعش است، اگر درست باشد بدون شک ما همصدا می شویم. وقتی که اسناد نباشد، دلیل اتهام را وارد نمی کنیم، مکلفیت حکومت است به ویژه مشاور امنیت ملی تا از نظام دفاع کند و ثابت کند که با پروسه داعش شریک نیستیم و با آنها مبارزه می کنیم. ما به مبارزه نیروهای افغان شک نداریم، به خاطر اینکه هر روز ۱۵۰ نفر سرباز خود را در ارتش شهید و زخمی می دهیم و قربانی می دهیم، هیچ شک نداریم. قربانی آن ها قابل احترام است.
و این قربانی قوای مسلح است و آنانی که ماموران ملکی هستند و تلفات می بینند، بحث آن جدا است. به هر صورت، این مربوط به حکومت است که باید جواب بدهد تا ملت آگاه شوند که حقیقت است یا نیست. یا واقعاً یک سریال دیگری است که مردم باز آگاه شوند و از این حالت دفاع کنند.

این که ۱۵۰ نفر قربانی می دهیم و این قربانی ها در آغاز فصل سرد زمستان است، زمستانی که گاهی خطرناک و گاهی فرصت برای نیروهای افغان خوانده می شود، شاید فرصتی باشد برای ریشه کن کردن گروه های تروریستی و اگر چنین نشود، سال آینده، آیا بحرانی تر از وضعیت کنونی خواهد بود یاخیر؟
جنگ، جنگ است به نیروهای خود باور داریم، اگر این نیروها را تجهیز کنیم، ارتش افغانستان از خاک خود دفاع خواهد کرد، ولو تحت هرشرایطی که باشد، توانایی و ظرفیت در وجود این مبارزان نهفته است. نیروهای افغان در منطقه و جهان بی مانند هستند، فقط امکانات مالی و تجهیزات نظامی از مشکلاتی است که سد راه نیروهای ما قرار گرفته است و این مشکلات توسط کمک کشورهای کمک کننده قابل حل است.

با این وضعیت جنگی، حالا تکلیف صلح چی می شود؟
صلح به عذر نمی شود. طرفدار صلح هستیم به حیث یک مسلمان باور دارم، هر بحثی که باشد، طرفدار صلح هستم. البته پیام من به رهبران حکومت این است که صلح را از قوت نظامی بخواهند. داعش و طالبی که هست همراه مردم ما جنگ دارند توسط قوت، سرکوب شوند تا آنها آماده صلح شوند. ما پیام دادیم که صلح بکنند، اگر صلح نکنند، باید از زور و قوت کار گرفته شود. این نبردی که ادامه دارد و از خاک خود دفاع میکنیم، قربانی های ما قابل ستایش است و باید به سراغ فابریکه ها و تمویل کنندگان تروریستان رفت تا نابود شوند. صلح، حکم خدا است و به آن، باور داریم؛ باید از طریق شریعت به آن پرداخته شود.

پاکستان همواره در قضایای صلح افغانستان دخیل بوده است در این مورد، رییس جمهور غنی و نوازشریف در پاریس دیدار می کنند، آیا صلح با همکاری پاکستان نتیجه خواهد داد یا به پاکستان اعتمادی نیست؟
افغانستان یک کشور جنگ زده است و دشمن آن در خاک پاکستان است که از سوی سازمان استخابارتی پاکستان تمویل می شوند. حرف زدن با سیاسیون پاکستان گناه نیست. در این هفته که با پاکستان مذاکره می کنند حمایت می کنیم. بحثی که به خیر مردم افغانستان باشد مورد استقبال ما قرار خواهد گرفت و رییس جمهور می داند که با کدام شیوه با پاکستانی ها حرف بزند. وقتی که به شورای ملی تعلق داشته باشد حرف خواهیم زد. نمایندگی از یک ملت است و قضایای مردم افغانستان را خوب مطرح کند. سیاست خارجی افغانستان در این بحث ها باید بگونه خوب مدیریت شود.

پرسش پایانی را در خصوص توافقنامه امنیتی میان کابل – واشنگتن مطرح میکنم. در جریان هستید که میزان نارضایتی از این توافقنامه، بالا رفته که هیچ تاثیری در وضعیت امنیتی افغانستان نداشته است، شما چی فکر می کنید که آیا به خیر مردم افغانستان است یا به ضرر ما؟
امضای موافقتنامه امنیتی با امریکا، تجهیز و ترتیب تنظیم قوای مسلح ما است. کارها در جریان است که البته ما ملاحظه خود را داریم. ملاحظه ما این است که در برخی موارد، وقتی که در خاک افغانستان از بیرون حمله می شود، امریکا دشمن ما را دشمن بشمارد و از هرگونه امکانات برای وارد کردن فشار به آن استفاده کند.
البته ما با کدام کشور در جنگ رودرو نیستیم که تقاضای کمک کنیم. در مورد طالب اگر اشاره کنیم که طالب یک پدیده افغانی نه بلکه منطقه ای و جهانی است.
حکومت مکلف است که از امریکا امتیاز بگیرد و بر بنیاد این توافقنامه، نیروهایش را تجهیز کند. امریکا باید مارا تجهیز کند و حکومت افغانستان هم تعهداتی را که تا ۲۰۲۵ به جهانیان داده است آن را عملی کند.
توافقنامه امنیتی امروز درصورتی به نفع ارتش افغان است که تجهیز شود و به نیازمندی های ما پاسخ داده شود و ما نیازمندی های خود را مطرح کرده ایم و باید امریکا به تعهدات خود عمل کند.
گفتگو از وحیدفرزان – خبرگزاری جمهور