شیعیان نیز اگر امروز دست کم به اندازه کوچی های پابرهنه پاکستانی یا مزدوران وحشی داعش و یا قصاب های تروریست طالبان، به کلاشینکوف و آر پی جی و... دسترسی داشتند، بی تردید در وضعیت رقت انگیز و اندوهباری که امروز به سر می برند، به سر نمی بردند.

مقام‌های محلی ولایت سرپل از شهادت دست‌کم ۵۰ غیرنظامی به دست طالبان در منطقه میرزا اولنگ خبر می‌دهند.
ذبیح‌الله امانی؛ سخنگوی والی سرپل گفت که مخالفان مسلح دولت این غیرنظامیان را که کودکان و زنان هم مشمول آنها هستند، "بی‌رحمانه" کشته‌اند و احتمال دارد آمار کشته‌ها افزایش پیدا کند.
مهاجمان ابتدا به یک پوسته بازرسی پولیس محلی حمله کردند و بعد وارد روستا شدند و غیرنظامیانی که اغلب شیعه هستند را کشتند. آقای امانی گفت که این غیر نظامیان "به شکلی بی رحمانه و غیرانسانی کشته شدند." او گفت که ترکیبی از نیروهای طالبان و داعش در این حمله شرکت داشتند.
اشرف غنی این حمله را «محکوم» کرده و ارگ ریاست‌جمهوری، رویداد سرپل را تقبیح کرده، عاملان این رویداد را "تروریستان جنایت‌پیشه" خوانده و گفته که این کار "نقض صریح حقوق بشری و جنایت جنگی" است.
بیانیه ارگ می‌افزاید که حکومت این رویداد را بررسی خواهد کرد و عاملان آن را به "پنجه قانون" خواهد سپرد!

فاجعه مهیب ولایت سرپل در حالی واقع می شود که هنوز جنایت در مسجد جوادیه هرات از یادها نرفته و زخم های عمیق ناشی از آن، بهبود نیافته است.

واکنش اشرف غنی و ارگ ریاست جمهوری اما همان است که بود: محکومیت و وعده پوچ و واهی انتقام. مردم اما می دانند که تروریزم بین المللی با استفاده از همین موضع دروغین، ذلت بار و حقارت آمیز حکومت، روز به روز به خون مردم تشنه تر خواهند شد و غیرنظامیان بیدفاع بیشتری را آماج تیرهای نفرت و نفاق مذهبی قرار داده و در پای بت ارتجاع و انحطاط ایدئولوژيک خود به قربانگاه خواهند برد.

شیعیان در این میان، هزینه های سنگین تری خواهند پرداخت؛ آنهایی که نه از پشتوانه واقعی و صادقانه دولت مرکزی برخوردار هستند و نه خود، از ظرفیت های دفاعی و بازدارنده درونی بهره ای دارند تا بتوانند در برابر ایدئولوژي وحشت و خشونت و نفرت داعش و طالبان و سایر تروریست های خون آشام بین المللی، مقاومت و پایداری کنند.

از هرات تا سرپل، مردان و زنان و کودکانی شهید می شوند که بی پناه ترین شهروندان این سرزمین نفرین شده هستند؛ همان هایی که دموکراسی وارداتی امریکایی را با صلح جویی، خشونت پرهیزی و مشارکت مدنی در روندهای ملی، مشروعیت و وجاهت بخشیدند و به دولت های فاسد و ناکارآمد و غیرملی و قوم پرست مسلط بر کابل، برای عبور از گذشته تلخ و تاریک و سیاه و گذار به آینده ای روشن عاری از خشونت، امید بستند.

شیعیان بی گناه افغانستان، تاوان تعهد مدنی خود به دولت مرکزی و روندهای شبه دموکراتیکی را می پردازند که نتیجه و برآیند آن، روی کار آمدن عناصر بیکاره و بی مصرف مسلط بر سرنوشت جمعی مردم افغانستان بوده است.

شیعیان نیز اگر مانند دیگران، به خشونت و ترور و آدمکشی و مزدوری قدرت های بیگانه، روی می آوردند و امروز دست کم به اندازه کوچی های پابرهنه پاکستانی یا مزدوران وحشی داعش و یا قصاب های تروریست طالبان، به کلاشینکوف و آر پی جی و... دسترسی داشتند، بی تردید در وضعیت رقت انگیز و اندوهباری که امروز به سر می برند، به سر نمی بردند.

آنها به قانون اساسی وفادار ماندند، از نظم دموکراتیک و دولت های برآمده از آن، با تمام وجود حمایت کردند، با محرومیت و حاشیه نشینی و تبعیض سیستماتیک و توسعه نامتوازن و دریغ شدن آگاهانه فرصت های رشد و توسعه و پیشرفت و بیکاری و بی برقی و عدم دسترسی عادلانه به امکانات انکشافی و بودجه توسعه ای، کنار آمدند و تنها به راه اندازی تظاهرات های صلح آمیز مدنی و اعتراضات نمادین دموکراتیک و مسالمت جویانه برای رساندن صدای خود به گوش دولتمردان اکتفا کردند، تا شاید وضعیت تغییر کند.

آنها نه مواد مخدر کاشتند، نه تروریست پرورش دادند، نه به سمت قدرت های بیگانه، دست دوستی دراز کردند و نه از قانون و مدنیت و اصول مردم سالاری، سر برتافتند تا شاید افغانستان آباد شود، عدالت استقرار یابد، دولت مرکزی به اقتدار و استقلال برسد و در سایه ایجاد یک نظام مسؤول، منتخب و ملی، مشکلات آنها نیز در کنار سایر ملیت ها و قومیت ها و مذاهب ساکن این سرزمین، رفع شود؛ اما اکنون نتیجه همه این خدمات و زحمات آنها، تحمل قتل عام های مهیب، کشتارهای بی رحمانه و هولناک و راه افتادن حمام خون در مسجد و خانه و خیابان است.

سکوت و بی تفاوتی دولت مرکزی و بیانیه محکومیت ارگ، تنها نمک بر زخم های عمیق و خونچکان مردمی است که بهای مدنیت شان را با خشونت دریافت می کنند.

وعده اشرف غنی به جنایت مسجد جوادیه هرات، بازسازی مسجد بود! که همان نیز از سوی مردم فهیم و آگاه هرات، پس زده شد؛ با این استدلال هوشمندانه که مسجد را خودمان می سازیم، شما به وظیفه اصلی تان یعنی تأمین امنیت مردم، عمل کنید! خواسته ای که قتل عام سرپل نشان داد هرگز عملی نخواهد شد، به همین دلیل است که اکنون نگرانی اصلی مردم و قربانیان دولت وحشت ملی کابل و خشونت تروریست های بین المللی این است که دیروز هرات، امروز سرپل، فردا کجا؟!

نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور