راهی که دانشجویان جوان پلی تکنیک در برابر مان قرار دادند به ما می آموزد که پس از هجوم امواج خشونت و خونی که دشمن به سمت ما می فرستد، شیعه و سنی، با تکیه بر همدیگر می توانیم دوباره بایستیم و به دشمن بگوییم: ما هنوز و همیشه هستیم!

در یکی از شامگاه های ماه مبارک رمضان، گروه بزرگی از جوانان، در صف های طولانی رو به روی همدیگر، سر سفره افطار نشسته اند و مشغول صرف غذا هستند. در تصویری دیگر همین افراد، در حالی که دست های همدیگر را می فشارند و به علامت همبستگی بالا برده اند، رو به دوربین، لبخند رضایت و شادی می زنند.
آنها دانشجویان دانشگاه پلی تکنیک کابل هستند؛ هم شیعه اند، هم سنی؛ اما پیش از آنکه شیعه یا سنی باشند، مسلمان اند و پیش از آنکه مسلمان باشند، انسان اند.
در ماه خدا ماهی که برخلاف انتظار، با خشونت آغاز شد و با خون ریزی ادامه پیدا کرد، چنین حرکتی مایه ایمان به تغییر و امید به آینده است.

نسلی که اینگونه در برابر درد و رنج و مصیبت مردم اش، واکنش نشان می دهد، شایسته بهترین تکریم ها و بزرگترین پاداش ها و گرامی ترین توصیف ها است.

دانشجویان فهیم و فرهمند دانشگاه پلی تکنیک با این حرکت ستایش برانگیز و ارجمند و بی مانند، نشان دادند که بهترین پاسخی که در این روزهای تاریک و تلخ، به دشمنی که محورهای نیرومند وحدت و اتفاق و همگرایی و همبستگی ملی و مذهبی مردم افغانستان را بی رحمانه نشانه رفته و در صدد ایجاد شکاف های عظیم و فاصله های بزرگ میان امت مسلمان است، نشان دادن وحدت و همدلی و همبستگی و همگرایی مذاهب و اقوام و ملیت ها است.

این کاری است که نه بیانیه های رسمی و کلیشه ای مراجع حکومتی قادر به انجام و تحقق آن هستند، نه موضع گیری های دیرهنگام و بی موقع و تاریخ گذشته شورای عزیز علما و نه شعارهای پر زرق و برق کاربران شبکه های اجتماعی و فعالان فیسبوکی.

دانشجویان پلی تکنیک، در راهی گام گذاشتند که تاکنون فقط در شعارها سراغ داشتیم. آنها نشان دادند که ایجاد وحدت، همبستگی و همگرایی ملی و مذهبی، برخلاف تصوری که وجود دارد، نه تنها دشوار یا غیر ممکن نیست؛ بلکه با یک حرکت ساده و صمیمی آغاز می شود و پژواک ها و بازخوردهای آن، به اندازه ای نیرومند و مؤثر و عمیق و فراگیر است که تن دشمن را از سنگلاخ توره و بوره تا دخمه های تاریک رقه و موصل می لرزاند و او را از رسیدن به هدف منحطی که در نظر دارد، سرخورده و ناامید می کند.

همزمانی حرکت قابل تحسین دانشجویان دانشگاه پلی تکنیک با حمله خونین تروریست های تکفیری به نمازگزاران بی گناه در مسجد الزهرای دشت برچی که آشکارا به هدف ایجاد تفرقه و تنش میان اقوام و مذاهب مسلمان در افغانستان صورت گرفت، پاسخ کوبنده و امیدوارکننده ای بود که از جوانان فهیم و فکور دانشگاهی در این شرایط دشوار، انتظار می رفت.

حالا این مسؤولیت جمعی همه ما از دستگاه های حکومتی و تریبون های سیاسی گرفته تا رسانه ها، جامعه مدنی، شورای علما و مردم است که این گام راسخ و راستین و استوار جوانان متین و آگاه و بیدار پلی تکنیک را انتشار و اشاعه دهیم، آن را به مثابه یک ارزش فراگیر ملی، نهادینه سازیم و از آن به عنوان الگویی بی بدیل برای مقابله و مقاومت در برابر دشمنی که سنگدلانه وحدت و همبستگی ملی و اسلامی ما را نشانه رفته، بهره ببریم؛ زیرا در شرایط کنونی این تنها راه پایداری و ایستادگی در برابر تروریزم تکفیری است که به نام دین، اصیل ترین اصل دین داری یعنی وحدت و اخوت و همبستگی امت مسلمان فرای هرگونه خوانش و قرائتی که از فروع دین دارند را نشانه گرفته و به کمک عمال و ایادی داخلی و خارجی خود، سعی در انهدام آن دارد.

تردید نکنیم که شیعه و سنی و پشتون و تاجیک و هزاره و ازبک... اگر در این روزهای سرد و تاریک و تلخ، در کنار همدیگر بایستیم، رنجی که می کشیم را آسان تر تحمل خواهیم کرد و اندکی از بار عظیم و سنگین مصایب سترگی که همه روزه بر ما تحمیل می شود، کاسته خواهد شد.

اگر دست در دست هم نهیم و مردانه و مسؤولانه در برابر هجوم حجم سنگین مصیبت و مرگ بایستیم، بدون شک کمی از بار تراژیک فجایع جاری کاسته خواهد شد و در برابر سیل ستم و سیاهی، صبورتر و پایدارتر و پابرجاتر از پیش خواهیم ایستاد و حتی اگر بشکنیم، دیرتر و دشوارتر خواهیم شکست.

راهی که دانشجویان جوان پلی تکنیک در برابر مان قرار دادند به ما می آموزد که پس از هجوم امواج خشونت و خونی که دشمن به سمت ما می فرستد، شیعه و سنی، با تکیه بر همدیگر می توانیم دوباره بایستیم و به دشمن بگوییم: ما هنوز و همیشه هستیم!

فاطمه موسوی- خبرگزاری جمهور