مردم می خواهند میدان دهمزنگ به نام «چوک شهدای روشنایی» نامگذاری شود تا مشخص شود که منظور و مناسبت این نامگذاری دقیقا چیست و اشاره به کدام رویداد تاریخساز دارد.

اشرف غنی؛ رییس جمهور میدان دهمزنگ کابل را «چوک شهدا» نامگذاری کرد.
در خبرنامه ارگ ریاست جمهوری، گفته شده که به منظور گرامیداشت، احترام و ماندگاری نام شهدایی که بر اثر رویداد تروریستی «گروه داعش» جان شان را از دست داده اند، چوک دهمزنگ را به نام "چوک شهدا" نامگذاری کرده تا نسلهای بعدی بیاد داشته باشند که شهروندان کشور، دموکراسی و مردمسالاری را به چه قیمتی به دست آورده اند.

در خبرنامه گفته شده که شهروندان افغانستان، سالیان طولانی به منظور ایجاد نظامی مبتنی بر ارزشهای دموکراتیک و قانون اساسی، مبارزه و مجاهدت کرده اند.
در ادامه آمده است که تاریخ کشور گواه از کارنامه های درخشان مبارزان راستین راه آزادی و عدالت طلبی می باشد، در این راستا زنان و مردان این آب و خاک از جان خود مایه گذاشته اند تا نهال دموکراسی بارور شود.

رییس جمهور به شهرداری کابل دستور داده تا برای نام‌ گذاری چوک دهمزنگ به چوک شهدا اقدام کند.
این اقدام در حالی صورت می گیرد که به باور منتقدان، اقدام دولت در تغییر نام میدان دهمزنگ، اگرچه لازم بود؛ اما هرگز کافی نیست.

آنها هم به نوعی ادعای رهبران جنبش روشنایی و مردم را تایید می کنند که می گویند تصمیم رییس جمهور در نامگذاری میدان دهمزنگ به «چوک شهدا» دقیقا همان چیزی نیست که مردم خواستار آن هستند.

مردم می خواهند این چوک به نام «چوک شهدای روشنایی» نامگذاری شود تا مشخص شود که منظور و مناسبت این نامگذاری دقیقا چیست و اشاره به کدام رویداد تاریخساز دارد.

منتقدان، دولت را متهم می کنند که حتی در تغییر نام چوک دهمزنگ نیز ریاکارانه و غیرصادقانه برخورد میکند و به این ترتیب، حاضر نیست به یک خواسته حداقلی مردم هم به صورت کامل، پاسخ مثبت دهد.

اینکه واقعا رییس جمهور در نامگذاری این چوک به چوک «شهدا» تعمدی داشته یانه، مشخص نیست؛ اما این نکته روشن است که این نامگذاری کافی و کامل نیست و باید «چوک شهدای روشنایی» باشد.

نکته دوم این است که این اقدام نباید اولین و آخرین اقدامی باشد که دولت در پاسخ به فاجعه مهیب دوم اسد، روی دست میگیرد.
دولت در این زمینه مسؤولیت های خطیر و سنگینی دارد که باید به یکایک آنها مسؤولانه عمل کند.
نخستین مسؤولیت این است که روشن کند چرا امنیت تظاهرکنندگان با توجه به فضای آشفته کشور، به خوبی تامین نشد؟

دومین مساله این است که انفجار یا انتحار، چگونه تروریست ها امکان پیدا کردند که تا عمق جمعیت تظاهرکننده نفوذ کنند و به هدف خود دست پیدا کنند؟ آیا دستهایی در درون دولت هم تروریستها را از اچین تا دهمزنگ، همراهی و همکاری کرده بودند؟

سومین موضوع این است که دولت چرا هنوز و علیرغم اذعان به حقانیت و مشروعیت تظاهرات دوم اسد، نمیخواهد به خواسته اصلی شهدا و بازماندگان معترض، پاسخ مثبت دهد و بر تصمیم خود در تغییر مسیر برق وارداتی ترکمنستان، تجدیدنظر کند؟ آیا پس از رویداد خونین دهمزنگ، شیعیان و هزاره ها هنوز هم مستحق برخورداری از انرژی برق نیستند و همچنان باید خون بدهند و مبارزه کنند؟

موضوع چهارم هم اینست که دولت افزون بر نامگذاری چوک دهمزنگ، باید مشخص کند که برای خانوادهای قربانیان و شهدا چه اقدامی صورت می دهد؟ آنهایی که رد پای دولت را در این فاجعه دخیل می دانند و یا دست کم، اهمال نیروها، دستگاه ها و مسؤولان ارشد امنیتی را عامل بروز فاجعه می دانند.

منتقدان می گویند که اگر این اهداف، محقق نشود، صرفاً نامگذاری چوک دهمزنگ آنهم به صورت ناقص و ناکامل، تنها نشان برگ گلی از نزدیک به یکصد گل بهاری است که در فاجعه دوم اسد، پرپر شدند.

دهمزنگ در نهایت یک نام است یک نماد است، آنچه اهمیت دارد اهدافی است که این نام و نماد را توجیه می کند؛ اهدافی که نزدیک به ۴۰۰ قربانی گرفت و خانواده های بی شماری را به سوگ و اندوه نشاند.

دولت نمی تواند با نامگذاری یک میدان، از مسؤولیت های خطیر و سنگین این فاجعه، شانه خالی کند و مردم هم بی تردید، تا تحقق خواسته های خود، عقب نخواهند نشست.

خون شهدا، بیدارگر و آگاهی دهنده و الهامبخش است و این چیزی است که از همان لحظات اولیه پس از بروز فاجعه، نمود یافت. مردمی که با صبر و صلابت و پایمردی بار دیگر به قتلگاه بازگشتند تا با شهدا تجدید میثاق کنند و برای ادامه راه و آرمان آنها عهدی آهنین و خدشه ناپذیر ببندند. دولت باید این مهم را به خوبی درک کند. همه چیز به کام دولت نیست.

نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور