کوچی گری و زخم بی بهبود بهسود

شماری از اعضای مجلس نمایندگان می گویند که وضعیت در ولسوالی بهسود ولایت میدان وردک به دلیل حضور کوچی ها نگران کننده است و دولت باید در این مورد توجه جدی کند.
صدیقه مبارز؛ عضو مجلس نمایندگان در جلسه امروز مجلس گفت که کوچی ها برای چندمین بار به منطقه دایمرداد ولسوالی بهسود ولایت میدان وردک هجوم برده اند.
خانم مبارز افزود که دولت باید در مورد کوچی ها راهکاری را در نظر بگیرد تا آنان برای ده نشینان مشکل ساز نشوند.
پیش از این، شهروندان ولایت پروان نیز از حضور کوچی ها در این ولایت شکایت کرده و گفته بودند که هیچ فرد یا نهادی حق ندارد که برای کوچی ها شناسنامه ولایت پروان، توزیع کند.

در همین حال، اعضای مجلس نمایندگان می گویند که کوچی ها در برخی مناطق با پرچم های سفید طالبان حضور پیدا می کنند و با باشندگان محل درگیر می شوند.
اخیرا گفته می شود که کوچی ها به ولسوالی بهسود هجوم برده و با مردم محل در این ولایت درگیر شده اند.

این همان وضعیتی است که همه ساله در این موسم سال، تکرار می شود؛‌ وضعیتی که با وجود ایجاد بحران های مرگبار برای مردمان عادی و کوچی های آواره، هیچگاه از جانب دولت مرکزی، جدی گرفته نشده و برای آن راه حلی منطقی، قانونی و پایدار ارائه نگردیده است.

در دوره حکومت حامد کرزی نیز کوچی گری، هزینه های سنگینی را بر دوش مردم بومی مناطقی از افغانستان به ویژه منطقه بهسود ولایت میدان وردک، تحمیل کرد که بعضا به ایجاد موجی از اعتراض های شدید و کم سابقه سیاسی و اجتماعی در مرکز هم منجر گردید؛ اما حکومت مرکزی و مهره های قومی نزدیک به ارگ ریاست جمهوری، علی رغم تبلیغات و استفاده جویی های وسیع سیاسی که در راستای آرام کردن فضا و برقراری آتش بس میان کوچی های مهاجم و ده نشینانی که مجبور به جنگیدن بر سر زمین و سرزمین خود شده بودند، هیچ کار بنیادی و ماندگاری در راستای پیشگیری از تکرار آن وقایع تأسفبار انجام ندادند.

با به قدرت رسیدن اشرف غنی که گفته می شود خود یک کوچی است و برادرش حشمت غنی، نماینده سراسری کوچی ها محسوب می شود، انتظار می رفت، نگاه بنیادی تری به مساله کوچی گری از جانب دولت مرکزی صورت بگیرد و با بروز درگیری های بعضا خونین و خطرناک میان کوچی های مهاجم و ده نشینان بومی، حکومت مرکزی، با ارائه یک راه حل دایمی و پایدار طرفینی، مشکل را برای همیشه حل کند؛ اما ظاهرا این حکومت نیز با سکوت و بی تفاوتی و یا اقدامات مقطعی و کوتاه مدت و یکجانبه، از کنار این معضل فراگیر و در حال گسترش ملی، گذر کرده و با بی اعتنایی نسبت به تبعات زیانبار و بالقوه هولناک آن برای منافع، امنیت و وحدت ملی مردم افغانستان، از ارائه راه حلی همیشگی برای آن، اجتناب کرده است.

این در حالی است که پیش از آنکه اشرف غنی به قدرت برسد، بارها و بارها سخنگویان، حامیان و مدافعان او در کمپاین ها و کارزارهای انتخاباتی به ویژه شماری از نخبگان هزاره که در تیم کمپاین اشرف غنی، فعالیت های چشمگیر و مستمر و مؤثری نیز داشتند مانند سرور دانش؛ معاون دوم او و همچنین عزیز رویش و عباس نویان و عبدالعلی محمدی، از عزم «رییس جمهور آینده» شان برای حل دایمی معضل کوچی ها سخن گفته و در این زمینه به مردم بومی بهسود، اطمینان خاطر داده بودند.

با این حال، یکی از وعده های اصلی اشرف غنی به مردم هزاره و ساکنان مناطق مرکزی کشور، حل همیشگی معضل کوچی ها و پایان دادن به کوچی گری مسلحانه بود.

با این وصف، در دوره حکومت آقای غنی هم وقتی شهروندان بومی در میدان وردک، شماری از افراد کوچی را به اسارت گرفتند، ارگ ریاست جمهوری به صورت مستقیم و جدی، وارد عمل شد و با هشدارهای تند و تهدیدآمیز به هزاره ها، اسرای کوچی را آزاد کرد؛ در حالی که در مقابل، هیچ کاری در زمینه برخورد با کوچی گری مسلحانه نشد؛ کوچی هایی که با کلاشینکوف و نارنجک و آر پی جی از آنسوی مرز با پاکستان، وارد کشور می شوند و بدون حتی یک بازرسی جدی امنیتی، تا عمق مناطقی مانند بهسود، با سلاح به پیش می روند و بدتر از آن اینکه بر بنیاد برخی ادعاها شماری از کوچی ها رسما پرچم طالبان را برمی افرازند.

بنابراین، کوچی گری و زخم بی بهبود مردم مظلوم بهسود، تنها معضل هزاره های بی دفاع نیست که خانه و کاشانه و زمین و سرزمین شان مورد تجاوز مسلحانه واقع می شود؛ بلکه این امر، یک خطر جدی و آنی برای امنیت ملی افغانستان است و اگر با آن، به صورت خردمندانه ومبتنی بر مقتضیات ملی فارغ از هرگونه حب و بغض سیاسی و قومی، برخورد نشود، چه بسا مانند سایر درد سرهای امنیتی، تبدیل به یک خطر امنیتی ملی خواهد شد.
فاطمه موسوی- خبرگزاری جمهور