آدمربایی قندوز؛ انتقام مرگ منصور از مردم

سخنگوی والی قندوز گفته است که افراد وابسته به گروه طالبان دست‌کم ۱۲ مسافری را که گروگان گرفته بودند، کشته ‌اند.
محمود دانش گفت که این افراد بیشتر از ۳۵ سرنشین شش بس و مینی‌بسی را که از کابل عازم ولایات‌ تخار و بدخشان بودند، در منطقه علی‌آباد ولایت قندوز پیاده کرده و با خود بردند.
او گفت که طالبان دستکم ۱۲ نفر از این گروگان‌ها را کشته که اجساد چهار نفر آنها به شهر قندوز؛ مرکز ولایت قندوز، منتقل شده است.
آقای دانش افزود که شمار این مسافران به بیش از ۱۳۰ نفر می‌رسیده است. او پیشتر گفته بود که این آمار بیش از ۲۰۰ نفر است.
سخنگوی والی قندوز گفت که از سرنوشت گروگان‌هایی که آزاد نشده‌اند هنوز اطلاع دقیقی در دست نیست؛ اما تلاش ‌نیروهای امنیتی برای نجات آنها ادامه دارد.
به گفته او، هنوز دلیل و انگیزه این آدم‌ربایی مشخص نشده است. محمود دانش گفت که این مسافران غیرنظامی هستند.
اگرچه از گروه غیر مسؤول و جنایتکاری مانند طالبان، هیچ اقدام ضد انسانی و جنایتکارانه ای بعید نیست و در این میان، در نزد این گروه تروریستی، هیچ گونه توفیر و تفاوتی میان نظامیان و غیر نظامیان وجود ندارد؛ اما اقدام به گروگانگیری ده ها نفر از مردم غیر نظامی، دست کم به لحاظ کمی و عددی، بی سابقه محسوب می شود.
به نظر می رسد که این امر، یکی از تبعات و حواشی مرگ ملا اختر منصور؛ رهبر این گروه تروریستی است.
طالبان با اقدامات تبلیغاتی نظیر این، که بازتاب ها و واکنش های وسیع سیاسی و رسانه ای را در قبال داشته باشد، در یک عملکرد فرافکنانه سعی می کنند، بازخوردهای ناشی از مرگ دومین رهبر خود، ظرف کمتر از یکسال اخیر را تحت الشعاع قرار دهند و به این ترتیب، اینگونه وانمود کنند که اینگونه رویدادها چیزی از توان و نیروی این گروه تروریستی در ایجاد حد اکثر وحشت و خشونت و ارتکاب غیر انسانی ترین و تکاندهنده ترین جنایت ها علیه غیرنظامیان و مردم بی گناه ملکی، نکاسته و نخواهد کاست.
با این حساب، گروگانگیری و آدمربایی بیسابقه در قندوز را می توان نوعی انتقام مرگ منصور از مردم، به حساب آورد.
این انتقامگیری جنون آمیز و جنایتکارانه در عین حال، یک هدف دیگر نیز دارد و آن، به چالش کشیدن توان دولت مرکزی برای تامین امنیت شاهراه ها و مسافران عادی است که همه روزه از این مسیرها استفاده می کنند.
در این میان، تردیدی وجود ندارد که گروگان گیری و کشتن غیر نظامیان بی دفاع و بی گناهی که هیچ جرمی مرتکب نشده اند و هیچ نقشی فراتر از قربانی نه در جبهه دولت و نه در جبهه تروریزم، ایفا نمی توانند، نشانگر قدرت و توانگری هیچیک از طرف های جنگ جاری در کشور نیست؛ اما این چیزی از مسؤولیت دولت در قبال این رویداد کم نمی کند. دولتی که نزدیک به دو سال از زمان روی کار آمدنش، در همه عرصه ها از جمله تامین امنیت و مبارزه با تروریزم و تامین صلح و ثبات و آرامش، به مردم کشور، دروغ گفته و با وقوع رویدادهایی نظیر این، بیشتر و بیشتر، شرمسار و سرشکسته شده است.
طالبان در این اقدام جنایتکارانه، در همان نخستین قدم، جان ۱۲ غیر نظامی بی گناه را گرفته اند تا به این ترتیب، به دولت نشان دهند که سلطان بلامنازع جاده های مهم و راهبردی کشور، همچنان ملیشه های پابرهنه و مزدوری هستند که با تسلیحات پاکستانی، در برابر یک دولت متحد و تحت الحمایت ناتو می جنگند.
این برای حکومت مرکزی و دستگاه های عریض و طویل آن، یک شرمساری است.
در این میان، هیچ تفاوتی نمی کند که از سوی تروریست های طالبان، یک غیرر نظامی، کشته شده باشد یا ۱۲ نفر؛ مساله این است که هنوز این طالبان هستند که هرگونه که دوست داشته باشند، نسبت به زندگی و مرگ شهروندان بی گناه و غیر نظامی افغانستان، تصمیم می گیرند، حکم می کنند و اجرا می نمایند.
بدیهی است که هرگونه اقدام مرگبار و جنایتکارانه علیه غیر نظامیان بی دفاع، یک عمل هولناک، نابخشودنی و محکوم است؛ اما محکومیت عملکرد فاجعه بار گروه تروریست و جنایتکار طالبان در این رویداد، چیزی از مسؤولیت دولت در خصوص امنیت غیر نظامیان، مصونیت جاده ها و مبارزه با تروریست ها نمی کاهد و در این میان، اگر همچنان عناصری در اداره کابل، بر «صلح» با تروریست های طالبان تأکید کنند، سهم آنها در این جنایت و تمامی جنایت های هولناک و غیر قابل بخششی که تروریست های طالبان در طول این سال ها مرتکب شده اند، برابر خواهد بود.
عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور