قدس از ماست

قدس از ماست؛ از «ما» به عنوان امت مسلمان؛ به عنوان کسانی که دین، قبله، کتاب، پیامبر، سرگذشت و سرنوشت مشترکی داریم. هیچ تعجبی ندارم اگر من در افغانستان، برادر دینی ام در یکی دیگر از کشورهای اسلامی و برادران و خواهران هم سرنوشتم در غزه و رام الله و رفح و خان یونس و بیت المقدس شرقی، یکصدا فریاد بکشیم: القدس لنا!
قدس از ماست؛ زیرا ما از قدسیم. قدس قبله اول ماست. سرنوشت همه ما در پایان تاریخ، با قدس و سرنوشت این قبله نخستین مسلمین، گرهی ناگسستنی خورده است.
از همه مهمتر اینکه ما افغانستانی هستیم و بهتر از هرکس دیگری می دانیم که برادران و خواهران مظلوم مان در فلسطین، چه هزینه سنگینی را در برابر مقاومت مردانه در مقابل غصب و اشغال و تجاوز و کشتار و هتک حرمت قبله اول می پردازند.
وقتی کودکی در فلسطین می گرید، وقتی جوانی تیر می خورد و زیر رگبار گلوله عساکر وحشی ترین رژیم سیاسی جهان، جان می سپارد، وقتی به مادری مسلمان و محجبه در خیابان های غزه، رام الله، قدس و... از سوی سگ های هار وابسته به ارتش غاصب اسراییل، اهانت می شود و حرمت یک زن مسلمان، هتک و شکسته می شود، وقتی صحن مقدس قبله اول مسلمین با بوت های نظامیان صهیونیست، پایمال می شود، وقتی خانه ای در یک روستای فقیرنشین فلسطینی شب هنگام به وسیله تانک ها و هواپیماهای رژیم خون آشام صهیونیست به راکت و بمب بسته می شود و ساکنان آن زنده زنده در آتش تجاوز و ددمنشی می سوزند و جان می بازند، وقتی در شب ها و روزهای یک تابستان رمضانی، بر سر مردم بی دفاع و بی گناه غزه، بمب های حاوی فسفر سفید و مواد شیمیایی ریخته می شود، وقتی شفاخانه های انباشته از کشته و زخمی، مساجد و مکاتب و ورزشگاه های مملو از پناهندگان بی گناه گریخته از تیررس تانک و هلیکوپتر و تک تیراندازهای خون آشام اسراییلی در غزه، ناگهان به توپ بسته می شود و وقتی پیامک های مرگ، خواب از چشم کودک ۴ ساله فلسطینی می رباید و لحظاتی بعد، یک صدای مهیب و یک ترکش آتشین که بر گردنش فرود می آید، او را به خواب ابدی فرو می برد، اگر هیچیک از این رویدادها برای چشم های بی تفاوت اعراب مرفه در عربستان و مصر و قطر و امارات و کویت و... مفهوم نیست، برای انسان مسلمان افغانستانی، هزار حرف نگفته و هزار درد نهفته دارد؛ زیرا کودکان این سرزمین پیش از آنکه جمله ماندگار "بابا آب داد" را بخوانند با مفاهیمی چون جنگ، خشونت، گلوله، ویرانی، بمب، آوارگی و مرگ آشنا هستند.
جوان افغانستانی می داند که آزادی به چه معناست، استقلال کدام است و اشغال و تجاوز و غصب و غارت چه مفهومی دارد. پیران این سرزمین، خود روایت زنده تاریخ سراسر رنج و مشقت و محنت عصر و نسل خویش اند.
بنابراین در چنین کشوری و شاید تنها در چنین کشوری است که روز جهانی قدس، معنا پیدا می کند. در چنین سرزمینی است که قدس، قداست می یابد و قدس نشینان، به مثابه خواهران و برادران دینی ساکنان این کشور، در قلوب مردم جای دارند و این مردم، دشمنان و غاصبان و هتاکان و حرمت شکنان حریم قدس؛ قبله اول را دشمن می دارند و نسبت به آنها ابراز خشم و نفرت و انزجار می کنند.
با این حساب، مردم مسلمان افغانستان، امسال نیز همزمان با فرا رسیدن جمعه آخر ماه مبارک رمضان؛ روز جهانی قدس که از قضا همزمان شده است با هولوکاست مخوف رژیم سفاک و خون آشام صهیونیستی در نوار غزه و کشتار فاجعه بار کودکان، زنان و جوانان مظلوم و بی دفاع فلسطینی در برابر چشمان باز حقوق بشر امریکایی، سازمان منفعل ملل متحد و جامعه و جهان به اصطلاح متمدن که تصور می کند در حال تماشای اجرای زنده صحنه های ویژه یک فلم هالیوودی در غزه است، با حضوری پرشکوه در راهپیمایی روز قدس و اعلام برائت از صهیونیزم خونریز، در برابر تمامی دوستان پیدا و پنهان این رژیم جنایتکار، خواهند ایستاد و با برادران و خواهران مظلوم و تحت ستم شان در فلسطین تجدید پیمان خواهند کرد و به این ترتیب، یکبار دیگر، تعهد، ایمان و پیمان خویش را با ارتش آزادیبخش قدس شریف؛ قبله اول مسلمین، به جهانیان ثابت خواهند کرد.
نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور