انتقادات زیادی نسبت به ناکامی حکومت افغانستان در زمینه مبارزه با فساد وجود داشته است. این موضوع و نیز عدم پیشرفت در زمینه حقوق زنان، منجر به آن شد که ناروی اخیرا اعلام کند که کمک های خود به افغانستان را کاهش می دهد.
آقای کرزی در مصاحبه اخیر خود با بی بی سی گفته است:"حکومت ما ضعیف است و در مقایسه با دیگر حکومت ها نامؤثر. ما تازه شروع به کار کرده ایم. اما فساد بزرگ، فسادهای صدهامیلیون دالری، کار افغان ها نبود. حالا همه این موضوع را می دانند. این فساد خارجی ها بود."
رئیس جمهوری افغانستان تصریح کرد:"قراردادهای اصلی و قراردادهای فرعی، قراردادهای کورکورانه که به مردم داده شد و پولی که به هر طرف پخش شد که وفاداری خریده شود، پولی که به هر طرف پخش شد که تسلیمی مقامات حکومت افغانستان را در سیاست های و طرح هایی خریده شود که مردم افغانستان با آن موافق نیستند. اینها بخش اصلی فساد بود."
انکار نمی توان کرد که بخشی از اظهارات آقای کرزی در زمینه فساد، درست و مطابق با واقع است؛ به ویژه این بخش از ادعای وی که می گوید "پولی که به هر طرف پخش شد که وفاداری خریده شود، پولی که به هر طرف پخش شد که تسلیمی مقامات حکومت افغانستان را در سیاست های و طرح هایی خریده شود که مردم افغانستان با آن موافق نیستند. اینها بخش اصلی فساد بود."
او راست می گوید. خارجی ها طی این سال ها، پول های هنگفتی را به منظور خریداری سیاستمداران افغانستان و گماشتن آنها به دفاع از رویکردها و اهداف خود در افغانستان صرف کردند و این همان چیزی بود که ارائه کمک های میلیاردها دالری غرب به افغانستان را توجیه می کرد. آنها باید در برابر آنچه می دهند، سودی بیشتر از سرمایه گذاری شان به دست آورند. این منطق سرمایه داری لیبرال است و اگر جز این بود به عقلانیت غرب از بنیاد باید شک کرد.
امروزه هیچ تحلیلگر، ناظر اقتصادی و سیاسی و سیاست پیشه و فعالی سیاسی در افغانستان از خود نمی پرسد چرا غربی هایی که معتقد به نظام سرمایه داری لیبرال هستند و اقتصاد لیبرالی مبنای اصلی سلطه جویی و توسعه طلبی سیاسی آنها را تشکیل می دهد، در برابر آنچه به افغانستان می دهند هیچ انتظار و توقع سودی ندارند؟
آیا این عاقلانه است؟
بسیاری فکر می کنند غرب برای کمک به افغانستان و نجات این کشور از باتلاق جنگ و ناامنی و تروریزم و فساد و عقب ماندگی اقتصادی در این کشور حضور دارد، هدف از کمک های ده ها میلیارد دالری آن به حکومت افغانستان نیز همین است و با تامین این اهداف از کشور خارج خواهد شد.
این، تصوری ساده انگارانه، سطحی، غیرواقعی و عوامانه است که در اثر هیاهوی تبلیغاتی و رسانه ای غربی ها، شکل گرفته، واقعیت غیر از این است و بخشی از این واقعیت، همان چیزی است که از زبان آقای کرزی مطرح شده است؛ اما آیا این اظهارات می تواند از رییس جمهور کرزی و حکومت های چندگانه او در طول ۱۲ سال گذشته، به تمامی سلب مسئولیت کند؟
آقای کرزی می گوید خارجی ها مسئول فساد بزرگ اند؛ این را بارها گفته است و در همین مصاحبه اخیرش بار دیگر تکرار کرد. او همچنین به صراحت اذعان می کند که خارجی ها پول های هنگفتی را صرف خرید سیاستمداران افغان کردند. این نشان می دهد که او از نزدیک در جریان این معاملات بوده است؛ اما بدون توجه به مسئولیت ملی اش در این زمینه، هرگز نخواسته است با آن مبارزه کند و یا از آن جلوگیری نماید.
دلیل مشخصی برای این عمل او وجود ندارد؛ ولی قراینی هست که نشان می دهد خود او نیز در این داد و ستد، ذینفع بوده است؛ یکی از همین قرینه ها، سرازیرشدن پول های هنگفت از سوی سازمان های جاسوسی امریکا و انگلیس از مسیر شورای امنیت ملی به دفتر رییس جمهوری است!
بنابراین، او نمی خواهد پرده از این راز عمومی بردارد و نام سیاستمدارانی که با پول های «کمکی» غرب خریداری شده و در خدمت سیاست های سلطه قرار گرفته اند را افشا نماید. این نیمه پنهان روایت فساد از زبان رییس جمهور است.
محمدرضا امینی-
خبرگزاری جمهور