وزارت خارجه پاکستان ضمن اعتراض به رویکرد موجود در گزارش ضد تروریستی امریکا اعلام کرد: نقش پاکستان در مبارزه با تروریزم نادیده گرفته شده است.
«عایشه فاروقی» سخنگوی وزارت خارجه پاکستان گفت: گزارش امریکا در مورد فعالیت های تروریستی در سال 2019 و نحوه مبارزه با آن کاملا ناامیدکننده بود.
وی تاکید کرد: سال ها در صف اول مبارزه با گروه های تروریستی نظیر تحریک طالبان پاکستان و داعش بودیم.
این در حالی است که به تازگی عمران خان در سخنرانی خود در پارلمان پاکستان ترور بن لادن را یک شرمساری تاریخی برای پاکستان دانسته؛ چرا که پهپادهای امریکایی به خود اجازه دادند وارد خاک پاکستان شوند و عملیات انجام دادند.
وی در این سخنرانی یکبار برای بن لادن از واژه «شهید» نیز استفاد کرد و او را متحد وقت پاکستان دانست.
موضع صریح و بحث برانگیز عمران خان در ستایش از بن لادن به مثابه «شهید» و «متحد» پاکستان، موضع گیری تند وزارت خارجه او در واکنش به گزارش وزارت خارجه امریکا مبنی بر اینکه پاکستان همچنان پایگاه و پناهگاه بسیاری از جریان های تروریستی از جیش محمد و لشکر طیبه تا القاعده است را بی اثر می کند.
عمران خان به طور ضمنی اعتراف کرده است که حضور بن لادن با حمایت مستقیم و همه جانبه دولت پاکستان بوده و اقدام امریکا در آماج قرار دادن مقر زندگی او در نزدیکی اسلام آباد، مایه سرشکستگی پاکستان بوده است.
با این حال، حتی اگر عمران خان اعتراف هم نمی کرد نفس حضور بن لادن و سایر رهبران مرده و زنده جریان های تروریستی در خاک پاکستان، این ادعا را تایید می کند که پاکستان کانون تروریزم و افراط گرایی در منطقه است و کشورهای همسایه این کشور به ویژه افغانستان، هند و حتی ایران، همواره از تروریست های دست پرورده پاکستان زخم خورده و آسیب دیده اند.
در این میان اما گزارش وزارت امور خارجه امریکا چیزی از سهم و نقش واشنگتن در نادیده گرفتن عامدانه رفتار و سیاست های هراس افکنانه رژیم اسلام آباد، کم نمی کند.
درست است که دولت امریکا پس از روی کار آمدن ترامپ در کاخ سفید، مواضع صریح تری در قبال حمایت های وسیع و آشکار پاکستان از تروریزم اتخاذ کرده است؛ اما این مواضع، لزوما بازتاب دهنده سیاست عملی واشنگتن در برابر اسلام آباد و حتی گروه های تروریستی مورد حمایت آن نیست. نمونه بارز آن، معامله صلحی است که میان امریکا و طالبان، منعقد شده است. از نظر پاکستان، گروه طالبان یک جریان تروریستی محسوب نمی شود؛ اما این گروه از سوی سازمان ملل و حتی خود امریکا به عنوان یک گروه تروریستی، اعلام شده و امریکا حتی زمانی برای مرده یا زنده رهبران آن گروه، میلیون ها دالر جایزه تعیین کرده بود.
از سوی دیگر، طالبان هم در زمان سلطه خود بر افغانستان و هم پس از آن و در زمان حاضر، ارتباطات مستحکم، مستقیم و گسترده خود با دیگر گروه های تروریستی را حفظ کردند و به مدد همین ارتباطات و همکاری ها امکان فعالیت بیش از 20 گروه تروریستی مختلف در افغانستان فراهم شده است. این گروه ها در مناطق تحت سیطره دولت مرکزی کابل، فعال نیستند؛ بلکه در مناطق زیر نفوذ یا سلطه مستقیم طالبان، حضور دارند. طالبان نه تنها با آنان نمی جنگند؛ بلکه امکان و اجازه فعالیت شان در ساحات تحت سلطه خود را داده اند؛ موضوعی که امریکا از آن بی خبر نیست؛ همانگونه که از حمایت های پیدا و پنهان پاکستان از همه این گروه های تروریستی با جزئیات اطلاع دارد.
با این وصف، پرسش این است که وقتی پاکستان از نظر امریکا همچنان حامی تروریزم است و سران و رهبران و اعضا و جنگجویان گروه های تروریستی بین المللی را در خاک خود پناه داده است، پس چرا به جز انتشار گزارش های گاه به گاه، هیچ اقدام دیگری علیه رژیم اسلام آباد انجام نمی دهد؟ چرا پاکستان هرگز مورد تحریم های بین المللی یا یکجانبه امریکا واقع نمی شود؟ چرا دو کشور در کمال شگفتی در مسایلی مانند صلح با طالبان مثل دو شریک استراتژیک، همکاری می کنند؟ کشوری که نخست وزیر آن در روز روشن و از تریبون رسمی، بن لادن را «شهید» و «متحد» پاکستان می خواند، آیا خطرناک ترین رژیم سیاسی برای امنیت بین المللی و صلح جهانی نیست؟
این پرسش ها و ابهام ها را می توان تا بی نهایت ادامه داد؛ زیرا رفتار سراسر تناقض و دوگانگی و ریاکاری امریکا در قبال این مسایل، سبب خلق تردیدهای تازه و پرسش های پیچیده می شود؛ با اینهمه شاید یک پاسخ سرراست و ساده برای همه این پرسش ها وجود داشته باشد و آن اینکه بزرگترین حامی تروریزم در منطقه و جهان، خود امریکا است؛ پاسخی صریح و کوبنده که از نوآم چامسکی؛ فیلسوف و زبان شناس منتقد امریکایی تا اردشیر زاهدی؛ داماد و وزیر خارجه شاه سابق ایران در واکنش به ترور جنرال قاسم سلیمانی توسط ترامپ هم به این نوع پرسش ها داده اند.
محمدرضا امینی - جمهور
