ایالات متحده می خواهد پس از 18 سال افغانستان را ترک کند. هزینه این همه نابسامانی ها را افغان ها پرداخت میکنند.(مجله اشپیگل)

فقط  چند ماهی،  شاید هم در یک سال مشخص میشود و انتظار می رود ارتش ایالات متحده و متحدانش از افغانستان خارج  شوند. کشوری که آمریکایی ها در طی 18 سال طولانی ترین جنگ را در تاریخ خود در آن سپری نمود.

مذاکرات صلح بین ایالات متحده و طالبان این هفته احتمالاً در دوحه  آخرین دور باشد .  شاید تا  اخر ماه آگست، قرارداد صلح امضا  شود -  قسمیکه منابع افغان و آلمانی که مستقیمآ در مذاکرات سهم  دارند  اطلاع دادند. این یک چرخش بزرگ  تاریخی خواهد بود و سرنوشت  افغانستان را به شدت تغییر می دهد.

بنابر گزارشها ، اعضای کنفرانس در مورد زمان خروج  نیروهای نظامی اختلاف نظر دارند.
 طالبان خواستار این هستند که آمریکایی ها ظرف شش ماه افغانستان را ترک کنند. زیرا هر دو طرف درگیر دستگاه ترمپ و گروه طالبان توافق را می خواهند و هر دو طرف  هم عجله دارند.

حکومت ترامپ می خواهد موفقیتی در سیاست خارجی  خود در انتخابات  آینده داشته باشد. طالبان هم از جنگ خسته شده اند. از چشم انداز مشارکت در قدرت لذت می برند و شاید هم تسلط تمام قدرت نصیب آنان شود!

گفتگوها یک قرارداد نیست بلکه  دو قرارداد است: اولین قرارداد  این است که ایالات متحده می خواهد مستقیماً با طالبان منعقد کند.
 این قرارداد اول تنظیمات خروج  قوای امریکا را تنظیم می کند و باید امریکا اطمینان یابد که تروریست های بین المللی دیگر از خاک افغانستان به عنوان جایگاه و محل ترور استفاده نمی کنند.

در جایی از قرارداد، چیزی درباره آتش بس و "گفتگوی بین الافغانی" ذکر خواهد شد. انتظار می رود این سند در قطر امضا شود، جایی که 9 دور مذاکرات بین رهبری طالبان و نماینده ویژه ترامپ خلیلزاد در آن برگزار شده است.
دولت امریکا قصد دارد توافقنامه دوم را با محتویاتی شبیه با قرارداد طالبان، با دولت اشرف غنی ببندد.

اما رهبران حکومت برخلاف طالبان، در مذاکرات نزدیک به یک ساله هیچ سهمی نداشتند. طالبان از صحبت با مقامات دولت خودداری میکنند چرا که آنان حکومت را به رسمیت نمی شناسند.
ایالات متحده در برابر این خواسته طالبان سر خم کردند و حاکمیت نظام را که از سال 2001 پی ریختند و از آن دفاع کردند، تضعیف نمودند.

چندی قبل در مذاکرات طالب – امریکا خلل پیداشد و به نتیجه نرسیدند. همان بود که دولت فدرال آلمان  نقش واسطه ای مهم را ایفا کرد و در ماه جولای  60 نماینده جامعه مدنی افغانستان و طالبان را در یک  جلسه دعوت نمودند.

البته چگونگی برخورد طالبان پس از عقب نشینی سربازان آمریکایی با مردم معلوم نیست. اگرچه طالبان  تأکید می كنند كه تغییر كرده اند؛ به عنوان مثال: مردان افغان در محافل دیگرضرور نیست حتماً ریش داشته باشند و اکنون به زنان نیز احترام می گذارند. اما افراط گرایان در گذشته  به زنان افغان ممنوعیت کار داده  یا به دلیل ادعای دیدن افراد بیگانه به غیر از اقارب خودشان، آنها را سنگسار کردند.

خلیلزاد، توافقنامه صلح پایدار و محترمانه را برای ایالات متحده آرزو می کند. آنچه خلیلزاد نمی گوید این است که این کشور پس از کشته شدن ده ها هزار غیرنظامی و بیش از 3500 کشتار سربازان  بین المللی و یک تریلیون دلار هزینه آمریکا چه خواهد شد! آیا  انتخابات وجود خواهد داشت؟ همانطور که در حال حاضر همه  در انتظار هستند.   پارلمانی خواهد بود؟ حقوق زنان مراعات میشود؟ اصلاً در مورد قانون اساسی چه تضمینی وجود خواهد داش زمانیکه  طالبان دوباره به قدرت برگردند؟
 چه کسی می خواهد این پیمان را به عنوان "امارت اسلامی افغانستان" امضا کند؟

بسیاری از کشورها در حال حاضر شاهد جنگ داخلی بعدی هستند. كشورهایی كه سالها در كنار آمریكا جنگیده اند و عزیزان شان کشته و مجروح شده اند احساس خیانت از جانب آمریكا خواهند کرد.
 همیشه تمام رؤسای جمهور آمریكا از سال 2001 قول داده اند كه افغانستان را از سیطره و سلطه طالبان آزاد میكنند. آیا تاریخ بازهم تکرار می شود؟

در سال 1989 هنگامی که ارتش اتحاد جماهیر شوروی پس از ده سال جنگ تضمین های مشابهی را برای دولت  افغانستان داد و بعد آن را پس گرفتند، مدت زیادی نگذشت که گروه های مختلف باهم درگیر شدند.
برای جلوگیری از این اتفاق، ایالات متحده  و متحدین و قدرتهای منطقه بالای همپیمانان خود حساب میکنند.
مهمتر از همه دولت آلمان طبق خواسته های خلیلزاد باید در روند صلح به همراه ازبکستان "نقشی تعیین کننده" ایفا کنند.

برلین قرار است "گفتگوی بین الفغانی " را سازماندهی کنند تا کلیه موضوعات اجتماعی  و سیاسی را که هنوز مورد مذاکره قرار نگرفته است، روشن شود.

در ماه سپتامبر ، طرفهای درگیر برای مذاکرات بیشتر گرد هم  می آیند. نمایندگان دولت و جامعه مدنی باید در اسلو با طالبان ملاقات کرده و در مورد چگونگی پیشبرد کشور با یکدیگر گفتگو کنند. چین، هند و روسیه با حسن نظر از این روند حمایت می کنند.

اما نتیجتاً همه چیز مبهم است احتمال اینکه صلح فقط مدت کوتاهی دوام داشته باشد و توسط طالبان و گروهای دیگر افراطی  این تفاهم منحل شود، وجود دارد. تنها گزینه باقی مانده، امید است و مردم افغانستان از گروه افراطی طالبان در هراس اند.

انجنیر عنایت الله حبیب - هامبورگ
ارسالی به خبرگزاری جمهور