مسؤولان امضای پیمان های امنیتی با قدرت های خارجی کجا هستند تا در برابر خون بزرگان قومی بی گناهی که قربانی مسابقات هیجان انگیز آدمکشی و شلیک های دیوانه وار نیروهای بیمار و عقده ای و نژادپرست استرالیا در ارزگان شده اند، پاسخگو باشند؟

 
گروه دیدبان حقوق بشر گفته است که نیروهای ویژه استرالیایی در ولایت ارزگان، برای کشتن غیر نظامیان بی گناه و بزرگان قومی که برای خرید به دکان‌ها می رفتند، با همدیگر مسابقه می‌دادند.
 
پتریشیا گروسمن؛ پژوهشگر گروه دیده‌بان حقوق بشر در مورد افغانستان با انتشار مقاله‌ای نوشت که بسیاری از نیروهای ویژه استرالیا حین حضور در افغانستان (ولایت ارزگان) طوری عمل کرده اند که گویا آنان از پیگرد عدلی مصون هستند.
 
در این مقاله آمده است که سربازان تازه وارد استرالیایی برای نشان دادن توانمندی شان، در "یک مسابقۀ ظالمانه که کوشش می کردند از همدیگر سبقت جویند، افراد ملکی را کشته اند".
 
بربنیاد این ادعا، افراد کشته شده، دشمن نه؛ بلکه بزرگان ضعیف و بی سلاح قومی بوده اند که برای گرفتن آرد به دکان ها می رفتند.
 
این جنایات بین سال های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۳ به گونۀ مکرر توسط نظامیان استرالیایی در افغانستان انجام شده است.
 
این گزارش هولناک یکبار دیگر پرده از جنایت های تکان دهنده مدعیان حقوق بشر، پیام آوران آزادی و مبلغان صلح و مدارا و طلایه داران فرهنگ و تمدن مبتنی بر انسانیت برمی دارد و نشان می دهد که نگاه نیروهای خارجی به مردم افغانستان، هیچ تفاوتی با نگاه ارتش های فاشیست و نژادپرست وابسته به دیکتاتوری های خونریز و سفاکی که در گذشته بر پایه آپارتاید، برتری نژادی و نگاه تفوق طلبانه قومی و تباری بنا شده بودند، ندارد.
 
نکته قابل تأمل این است که اخیرا نشان نازی های نژادپرست آلمان به رهبری آدولف هیتلر نیز در تجهیزات مربوط به نیروهای استرالیایی در افغانستان، مشاهده شد که بحث های وسیعی را در خصوص رویکرد و نگاه این نیروها به مأموریت نظامی جاری شان در افغانستان به راه انداخت.
 
این رویدادها در شرایطی رخ می دهند که نیروهای خارجی به رهبری امریکا و ناتو در افغانستان از مصونیت مطلق و همه جانبه قضایی برخوردار اند و حتی اگر مرتکب فاجعه بارترین و ضد انسانی ترین جنایت ها علیه مردم بی گناه غیر نظامی کشور ما شوند نیز دولت و دستگاه قضایی حق پیگرد کیفری و مجازات عادلانه آنها بر پایه حقوق و قوانین داخلی کشور را ندارد.
 
بدیهی است که این مهم، هیچ فرقی با اشغال و سلطه غیر مشروع به سبک قدرت های استعماری پیشین ندارد و در این میان، صرف نظر از اینکه چه نام و عنوانی به مأموریت نظامی ناتو و امریکا و استرالیا در افغانستان داده می شود، نیروهایی که نشان رژيم هیتلر را حمل می کنند و برای کشتن افراد غیر نظامی و مردم بی گناه و بی سلاح، مسابقه برگزار می کنند و متهمانی را که هنوز در هیچ دادگاهی مجرم شناخته نشده اند را با دستانی بسته از صخره به زیر می اندازند و سپس با شلیک مستقیم آنها را می کشند، دقیقا از سنخ و جنس همان نظامیانی هستند که در خدمت دیکتاتورهای غیر مسؤول و خون آشامی قرار داشته اند که ما پیشتر نام شان را فقط در کتاب های تاریخ و افسانه های کهن شنیده بودیم.
 
به این ترتیب، دولت و نهادهایی مانند پارلمان و کمیسیون حقوق بشر افغانستان، چه پاسخی در قبال این وضعیت دارند؟ آیا حضور نیروهایی که نه تنها به بهبود امنیت و اصلاح وضعیت و مهار بحران و لگام زدن به ناامنی های جنون آمیز جاری در افغانستان، کمکی نکرده اند؛ بلکه به آن دامن زده و آن را تشدید بخشیده اند، به دادن هزینه هایی مانند آنچه نیروهای جنایتکار استرالیایی مرتکب شده اند، می ارزد؟
 
مسؤولان امضای چشم و گوش بسته پیمان های امنیتی با قدرت های خارجی کجا هستند تا در برابر خون بزرگان قومی بی گناهی که قربانی مسابقات هیجان انگیز آدمکشی و شلیک های دیوانه وار نیروهای بیمار و عقده ای و نژادپرست استرالیا در ارزگان شده اند، پاسخگو باشند؟
 
موضوع مهم اینکه حتی اگر این نیروها در کشور متبوع خود محاکمه هم شوند – که بدون شک نمی شوند و اگر هم شوند، عادلانه و مبتنی بر قانون مجازات نخواهند شد- نفس اینکه دولت و محاکم ملی افغانستان نمی توانند در برابر جنایت های آنان، از قربانیان افغان این جنایات، دفاع کنند و این نیروها را در داخل کشور به پای میز محاکمه بکشانند، مایه ننگ و شرمساری است و نشان می دهد که ما اسنقلال و حاکمیت ملی خود را به نیروهای خارجی واگذار کرده ایم و عملا یک کشور اشغال شده و بی اختیار و فاقد قدرت و صلاحیت در برابر نیروهای اشغالگر خارجی هستیم.
 
محمدرضا امینی - جمهور