عوامل داخلی و خارجی جنگ فراه

معصوم استانکزی؛ رئیس امنیت ملی که امروز به همراه وزرای دفاع و داخله و فرمانده نیروهای خارجی به فراه سفر کرده بود، گفت: "هر قدر که کشورهای همسایه یا کسی دیگر را ملامت کنیم، جنگ توسط کی انجام می‌شود؟ توسط خودمان... وظیفه ملی ماست که چگونه ذهنیتی را که جنگ در افغانستان مشروعیت ندارد و جهاد نیست، به میان آوریم."
 
ویس احمد برمک؛ وزیر داخله نیز در نشست امروز با مردم فراه گفت در سقوط شهر فراه خلأ‌ها و کمبودهایی در نظامیان وجود داشته؛ اما "نیروهای امنیتی با تمام نیروی خود جنگیدند".
 
رئیس امنیت ملی نیز تایید کرد که دولت نیز در سقوط فراه، کمبود‌هایی داشته است.
او برای تامین امنیت این ولایت، به بررسی اوضاع فراه، تجهیز بیشتر نیروها و حمایت و ایجاد خیزش‌های مردمی در این ولایت تاکید کرد.
 
فرمانده نیروهای خارجی نیز در نشست امروز بار دیگر حمایتش را از نیروهای نظامی افغانستان اعلام کرد.
جنرال جان نیکلسون همچنین از طالبان خواست به دعوت صلح، پاسخ مثبت بدهند.
 
این اظهارات در شرایطی صورت می گیرد که پس از دو بار سقوط مرکز شهر قندوز به دست تروریست های طالبان، سقوط موقتی فراه یک شرمساری بزرگ دیگر برای دولت و نیروهای خارجی حامی آن بود.
 
ابعاد این سرشکستگی به اندازه ای بزرگ است که هیچ گونه فرافکنی و فرار از مسؤولیت و اتهام زنی و توسل مذبوحانه به تئوری توطئه، نمی تواند مسؤولیت مقام های امنیتی و نیروهای خارجی را در شکست در برابر تروریست های آماتور و پابرهنه و وحشی طالبان در جریان جنگ فراه، توجیه کند.
 
این چیزی است که هم کارشناسان مسایل نظامی، هم مردم و هم فرماندهان و مقام های نظامی و امنیتی به آن اذعان می کنند.
 
در این میان، مقام های امنیتی برای لاپوشانی بی مسؤولیتی، ناکارآمدی و ضعف خود که سهمی مستقیم و آشکار در رقم خوردن این رویداد داشت، بار دیگر متوسل به توجیهات و اتهاماتی به منظور نشان دادن سهم بزرگ عوامل خارجی در جنگ فراه شده اند.
 
تردیدی وجود ندارد که جنگ افغانستان، صرفا جنبه داخلی ندارد و این جنگ، طرف های شناخته شده و ناشناخته خارجی زیادی دارد که آن را به یک جنگ منطقه ای شبیه می سازد. جنگ فراه نیز از این قاعده مستثنی نیست.
 
طالبانی که در فراه اقدام به سازماندهی و انجام یک اقدام تهاجمی بزرگ به منظور سقوط دادن مرکز دومین ولایت مهم افغانستان پس از قندوز کردند، دقیقا همفکران و همسنگران همان طالبانی بودند که دوبار در دو سال پیاپی، قندوز را از کنترل دولت و نیروهای خارجی، خارج ساختند و بر آن، حاکم شدند.
 
بنابراین، حامیان منطقه ای و بین المللی تروریزم، بدون شک از متهمان ردیف اول جنگ فراه هم هستند؛ اما این امر، نباید بهانه ای برای سودجویی سیاسی گروهی فرصت طلب به ویژه مسؤولان غیر مسؤول و مسؤولیت گریز امنیتی برای توجیه ناکارآمدی خود در مهار جنگ فراه و سایر جنگ هایی که در سراسر کشور جریان دارد، قرار بگیرد.
 
این پرسش بسیار ساده و صریح و بی ابهام است که اگر جنگ فراه را ایرانی ها به دلیل اختلاف های حقوقی شان بر سر آب، به راه انداختند، جنگ های بادغیس و فاریاب و بغلان و بدخشان و غور و غزنی و سایر بخش های افغانستان را چه کسی به راه انداخته است؟
 
اگر مسؤولان امنیتی، آنگونه که در پشت تریبون، ادعا می کنند که عوامل پشت پرده جنگ و اهداف بزرگ آنها را می شناسند، در ادعاهای خود صادق اند، پس چرا در مهار این جنگ ها و خنثی کردن طرح ها و نقشه های عوامل خارجی جنگ، توفیقی ندارند؟
 
چرا اساسا پیش از سقوط ولسوالی ها و شهرها و مناطق استراتژيک به دست طالبان و دیگر گروه های تروریستی، علیرغم هشدارهای مکرر و پیوسته ای که داده می شود، هیچ اقدامی صورت نمی گیرد؟
 
از جانب دیگر، جنگ جاری در افغانستان، اگر یک عامل خارجی مهم و بزرگ داشته باشد، همان ناتو و نیروهای امریکایی است؛ آنهایی که با افغانستان پیمان امنیتی، امضا کرده اند، پایگاه نظامی ساخته اند و به بهانه مبارزه با تروریزم و مقابله با تهدید و تجاوز خارجی، در کشور ما حضوری لجام گسیخته و بی حد و مرز دارند؛ اما همزمان کشور ما شاهد مانورهای رو به گسترش به روزترین و تازه ترین نسخه های تروریزم بین المللی و گروه های تکفیری از جمله داعش است.
 
چرا مقام های سیاسی و امنیتی، نمی خواهند یا نمی توانند آنها را مسؤول خارجی جنگ فراه و سایر جنگ های جاری و جولان های جنون آمیز تروریست ها در سراسر کشور بشناسند؟
 
در شرایطی که طالبان برای سقوط شهرها و ولسوالی های افغانستان، تقلا می کنند و همه روزه حمام خون به راه می اندازند، جنرال جان نیکلسون، همچنان از آنها دعوت به «صلح» می کند! چه کسی چنین صلاحیتی به یک فرمانده نظامی بیگانه داده است که به جای آنکه به مسؤولیت اش در مبارزه با تروریزم و مهار ناامنی، عمل کند، وقیحانه بر سر خون مردم و نیروهای امنیتی افغانستان، با تروریست ها قمار صلح بزند؟

عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور