عبدالرؤوف ابراهیمی؛ رییس مجلس نمایندگان روز چهارشنبه (5 ثور) با اشاره به حادثه دشت برچی به کمیسیون روابط بین المللی مجلس دستور داد: در مورد این حمله یک مکتوب تهیه کند تا مجلس در مورد پیشنهاد آن به شورای امنیت سازمان ملل تصمیم بگیرد. مجلس نمایندگان این رویداد را جنایتی علیه بشریت خوانده و بر بررسی جدی آن از سوی حکومت نیز تأکید دارد.
قیوم سجادی هم گفت: شورای امنیت سازمان ملل متحد بر اساس فصل ۷ منشور این سازمان مکلف است چنین رویدادهای را به عنوان جنایت علیه بشریت بررسی کند.
سجادی افزود: رویداد غرب کابل مصداق جنایت علیه بشریت است و اگر اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد از جمله امریکا، ناتو و اتحادیه اروپا به واقعیت علیه جنایات ضد بشری کار می‌کنند، باید این حادثه را در دستور کار شورای امنیت سازمان ملل قرار دهند.
تردیدی وجود ندارد که کسی به موضعگیریهای نه چندان جدی و حساب نشده مجلس نمایندگان، اهمیت نمی دهد، به ویژه اگر این موضعگیری ها، بخشی از تلاش مذبوحانه هيأت اداری و نمایندگان ناکارآمد این نهاد به منظور جبران اقدام زننده ای بود که یک روز پس از حمله تروریستی غرب کابل مرتکب شدند و آن، تعطیلی نشست عمومی به بهانه «نبود آجندا» بود!
با این حال، این پرسش به صورت جدی قابل طرح است که به راستی چه تفاوتی میان جنایت غرب کابل و سناریویی که در دومای دمشق؛ پایتخت سوریه طراحی و اجرا شد، وجود دارد که یکی واکنش های وسیع بین المللی، نشست های پی در پی شورای امنیت و موشک باران پایگاه های نظامی یک کشور مستقل را در پی دارد؛ اما در مورد دیگری، همه جهان، مهر سکوت بر لب می زند و حتی از یک محکومیت ساده نیز امتناع می کند؟
آیا صرف اینکه در غرب کابل، از بمب حاوی مواد کیمیایی برای کشتار غیر نظامیان، به ویژه زنان و کودکان بی گناه استفاده نشده، به تنهایی کافی است تا شورای امنیت سازمان ملل، این رویداد را با سکوت برگزار کند و به سادگی از کنار آن بگذرد یا مسایل مهم تر دیگری وجود دارد؟
صرف نظر از اینکه نهادهای به اصطلاح حقوق بشری، در باره این دو رویداد، چگونه داوری می کنند، تاریخ هرگز به سادگی از کنار این واقعیت نخواهد گذشت که جهان و قدرت های بزرگ مسلط بر مقدرات آن در برخورد با کشتارهای فاجعه بار انسان های بی گناه به اعتبار عوامل انجام دهنده جنایت و نیز هویت و گرایش های قومی و مذهبی قربانیان آنها، رفتارهایی آشکارا دوگانه و غیر انسانی داشتند؛ در غیر این صورت، از کابل تا دوما به لحاظ نوع جنایت و طیفی که قربانی شده است، هیچ تفاوتی وجود ندارد؛ در هردو، زنان و کودکان بی گناه، از سوی جنایتکاران و متجاوزان به حقوق انسان ها، بی رحمانه آماج قرار گرفته اند؛ اما در یکی، چون اصل جنایت به منظور زمینه سازی برای تجاوز و قدرت نمایی حامیان جنایتکاران و تروریست های تکفیری، طراحی و اجرا شده بود، شاهد موشکباران پایگاه های نظامی دولت سوریه بودیم؛ اما در دیگری، گروه بدنام و تروریستی داعش، حتی «محکوم» هم نشد و تاوان این جنایت ددمنشانه و غیر انسانی اش را نپرداخت.
این در حالی است که حضور و سلطه و قدرت امریکا و متحدانش در افغانستان و سوریه، هرگز قابل مقایسه نیست. در افغانستان، امریکا و هم پیمانانش در ناتو بر سراسر کشور، سلطه و سیطره دارند و یکشبه می توانند آخرین بنیادهای داعش را منهدم کنند؛ بدون آنکه برای این منظور، نیاز به مجوز شورای امنیت سازمان ملل داشته باشند یا مجبور به استفاده از پایگاه های دریایی خود در آب های خاور میانه باشند.
با این وصف، چرا داعش تاوان جنایت خود در غرب کابل و علیه شیعیان را نمی پردازد؟ چرا دولت، نیروهای خارجی، شورای امنیت ملی و شورای امنیت سازمان ملل، در این زمینه سکوت می کنند و به سادگی از کنار آن می گذرند؟
بر پایه کدام منشور ملی و بین المللی، شیعیان افغانستان، محکوم به مرگی چنین فجیع و جنایتکارانه و ظالمانه اند؟
انتظار نمی رود ناتو، امریکا، شورای امنیت سازمان ملل یا حکومت افغانستان، به این پرسش ها، پاسخ هایی قاطع، صریح و قناعت بخش ارائه کنند؛ اما تردیدی وجود ندارد که مردم، دست به انتخاب های مهمی خواهند زد؛ انتخاب هایی که بدون شک، نه مطلوب امریکا و ناتو و سازمان ملل است و نه برای دولت افغانستان و شورای امنیت ملی، خوشایند و خواستنی خواهد بود.
