کشتار مسافران؛ جنایت‌های بی‌مجازات
چهارشنبه ۲۹ حمل ۱۳۹۷ ساعت ۲۳:۰۱
طالبان دست داشتن در کشتار اخیر غور را رد کرده اند. هیچ گروه دیگری نیز مسؤولیت این رویداد را بر عهده نگرفته است. واکنش دولت در برابر این رویداد هم مانند همیشه در سطح ابراز مواضع سیاسی و بی مصرف رهبران قومی هزاره، محدود و متوقف خواهد ماند و فراتر از این، حساسیتی ایجاد نخواهد کرد.
افراد مسلح ناشناس، روز سه‌شنبه در بازار میدانک بره خانه در نزدیکی شهر فیروزکوه در مسیر شاهراه هرات - غور مسافران یک موتر فلانکوچ را به گلوله بستند. در این حمله، دست‌کم 3 غیر نظامی کشته و شماری دیگر زخمی شدند.
کشتار مسافران بویژه در غور، اگرچه رویداد تازه ای نیست؛ اما این زخم قدیمی، هر روز عمیقتر و خونریزتر میشود؛ زیرا آنها تنها به یک دلیل ساده کشته می شوند: هویت قومی و گرایش مذهبی شان.
این نشان میدهد که دست های جنایتکار قدرتمندی پشت این پروژه قرار دارند؛ همان دست هایی که از پروژه های بزرگتری در خاورمیانه و سایر سرزمین های اسلامی، نیرو می گیرند، تقویت می شوند و توسط آنها هدایت و کنترل می گردند.
از سوی دیگر، افغانستان در ۱۷ سال گذشته، شاید هیچگاه به اندازه زمان حاضر، مستعد یک رویارویی مهیب و مرگبار قومی و مذهبی نبوده است؛ با این حال، سیاست دولت در این خصوص، همچنان انفعال و سکوت و بی تفاوتی و تماشاست؛ چیزی که گاه این شایبه ترسناک را مطرح می کند که نیروهایی از درون دولت نیز دست کم به لحاظ فکری و روانی، ممکن است با پروژه حذف فزیکی هزاره ها و شیعیان، همسو و هصدا باشند.
طالبان دست داشتن در کشتار اخیر غور را رد کرده اند. هیچ گروه دیگری نیز مسؤولیت این رویداد را بر عهده نگرفته است. واکنش دولت در برابر این رویداد هم مانند همیشه در سطح ابراز مواضع سیاسی و بی مصرف رهبران قومی هزاره، محدود و متوقف خواهد ماند و فراتر از این، حساسیتی ایجاد نخواهد کرد.
این در حالی است که خطر یک جنگ مذهبی، عملا یکی از تهدید جدی و مستقیم است که آینده ثبات و پایداری سیاسی و اجتماعی در افغانستان را متأثر می سازد.
بنابراین، مسأله فقط مسؤولیت مستقیم دولت در صیانت از جان غیرنظامیان بی دفاع شیعه و هزاره در برابر دشمنان خونریز و مسلح نیست؛ بلکه این امنیت ملی کشور است که روز به روز آسیب پذیرتر می شود و اگر وضعیت به همین صورت ادامه پیدا کند، ممکن است دامنه بحران به نحو غیر قابل مهاری، گسترش پیدا کند.
این هشدار بویژه از این جهت، اهمیت دارد که امروز بسیاری از کشورهای آشوب زده اسلامی، در آتش تنش های ناشی از درگیری های خونین فرقه ای و سیاست های فرقه گرایانه رژیم های استبدادی منطقه می سوزند و این روند تاکنون صدها هزار نفر از ملت های مسلمان منطقه، قربانی گرفته است.
بنابراین، هیچ دلیل قابل اتکایی وجود ندارد که افغانستان از این قاعده، برکنار بماند؛ زیرا کشورهایی که عملا در پروژه های استعماری مبتنی بر فرقه گرایی مذهبی و دامن زدن به تنش ها و شکاف های ویرانگر قومی، دخالت دارند، روز به روز به بهانه های گوناگون، سیطره، نفوذ و حضور شان را در افغانستان گسترش می دهند.
درحال حاضر، شاید تنها انتظاری که از دولت میرود، این است که تروریست های ابزار دست قدرت های سلطه جوی خارجی که عامل جنایت هایی شبیه کشتار غور هستند را با عواقب سنگین متناسب با این جنایات، مواجه کند و با سکوت و به سادگی از کنار این مسأله نگذرد.
در این میان، تفاوتی نمی کند که عامل این جنایت، تروریست های طالبان هستند یا تکفیری های داعش یا هر گروه تروریستی دیگر؛ دولت باید عوامل این رخداد را شناسایی و به سختی مجازات کند و اعمال و رفتار گروه های متبوع این افراد را در فرایندهای سیاسی و صلح آمیز با آنها نیز منظور نماید؛ در غیر آن، مواجهه با پیامدهای ویرانگر و مرگبار پروژه جنگ قومی و مذهبی در افغانستان، آسان نیست و در صورت گسترش بحران، دولت مسؤول شناخته خواهد شد.
کشتار مسافران بویژه در غور، اگرچه رویداد تازه ای نیست؛ اما این زخم قدیمی، هر روز عمیقتر و خونریزتر میشود؛ زیرا آنها تنها به یک دلیل ساده کشته می شوند: هویت قومی و گرایش مذهبی شان.
این نشان میدهد که دست های جنایتکار قدرتمندی پشت این پروژه قرار دارند؛ همان دست هایی که از پروژه های بزرگتری در خاورمیانه و سایر سرزمین های اسلامی، نیرو می گیرند، تقویت می شوند و توسط آنها هدایت و کنترل می گردند.
از سوی دیگر، افغانستان در ۱۷ سال گذشته، شاید هیچگاه به اندازه زمان حاضر، مستعد یک رویارویی مهیب و مرگبار قومی و مذهبی نبوده است؛ با این حال، سیاست دولت در این خصوص، همچنان انفعال و سکوت و بی تفاوتی و تماشاست؛ چیزی که گاه این شایبه ترسناک را مطرح می کند که نیروهایی از درون دولت نیز دست کم به لحاظ فکری و روانی، ممکن است با پروژه حذف فزیکی هزاره ها و شیعیان، همسو و هصدا باشند.
طالبان دست داشتن در کشتار اخیر غور را رد کرده اند. هیچ گروه دیگری نیز مسؤولیت این رویداد را بر عهده نگرفته است. واکنش دولت در برابر این رویداد هم مانند همیشه در سطح ابراز مواضع سیاسی و بی مصرف رهبران قومی هزاره، محدود و متوقف خواهد ماند و فراتر از این، حساسیتی ایجاد نخواهد کرد.
این در حالی است که خطر یک جنگ مذهبی، عملا یکی از تهدید جدی و مستقیم است که آینده ثبات و پایداری سیاسی و اجتماعی در افغانستان را متأثر می سازد.
بنابراین، مسأله فقط مسؤولیت مستقیم دولت در صیانت از جان غیرنظامیان بی دفاع شیعه و هزاره در برابر دشمنان خونریز و مسلح نیست؛ بلکه این امنیت ملی کشور است که روز به روز آسیب پذیرتر می شود و اگر وضعیت به همین صورت ادامه پیدا کند، ممکن است دامنه بحران به نحو غیر قابل مهاری، گسترش پیدا کند.
این هشدار بویژه از این جهت، اهمیت دارد که امروز بسیاری از کشورهای آشوب زده اسلامی، در آتش تنش های ناشی از درگیری های خونین فرقه ای و سیاست های فرقه گرایانه رژیم های استبدادی منطقه می سوزند و این روند تاکنون صدها هزار نفر از ملت های مسلمان منطقه، قربانی گرفته است.
بنابراین، هیچ دلیل قابل اتکایی وجود ندارد که افغانستان از این قاعده، برکنار بماند؛ زیرا کشورهایی که عملا در پروژه های استعماری مبتنی بر فرقه گرایی مذهبی و دامن زدن به تنش ها و شکاف های ویرانگر قومی، دخالت دارند، روز به روز به بهانه های گوناگون، سیطره، نفوذ و حضور شان را در افغانستان گسترش می دهند.
درحال حاضر، شاید تنها انتظاری که از دولت میرود، این است که تروریست های ابزار دست قدرت های سلطه جوی خارجی که عامل جنایت هایی شبیه کشتار غور هستند را با عواقب سنگین متناسب با این جنایات، مواجه کند و با سکوت و به سادگی از کنار این مسأله نگذرد.
در این میان، تفاوتی نمی کند که عامل این جنایت، تروریست های طالبان هستند یا تکفیری های داعش یا هر گروه تروریستی دیگر؛ دولت باید عوامل این رخداد را شناسایی و به سختی مجازات کند و اعمال و رفتار گروه های متبوع این افراد را در فرایندهای سیاسی و صلح آمیز با آنها نیز منظور نماید؛ در غیر آن، مواجهه با پیامدهای ویرانگر و مرگبار پروژه جنگ قومی و مذهبی در افغانستان، آسان نیست و در صورت گسترش بحران، دولت مسؤول شناخته خواهد شد.
نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور
کد مطلب: 103447
