جهان مسؤول است؛ مسؤول قطره قطره خونی که در عصر ارتباطات و غول های رسانه ای و فراگیری شبکه های اجتماعی و کنترل ماهواره‌ ای کوچک‌ترین و جزئی ترین رویدادهای زمین، همچنان نادیده گرفته شده و زیر پا می شد.

مراسم تدفین تعدادی از فلسطینی‌هایی که روز جمعه به ضرب گلوله نظامیان رژيم اسرائیل کشته شدند، امروز برگزار می‌شود.

در اولین روز از اعتراض‌های شش هفته‌ای فلسطینی‌ها در مرز غزه و اسرائیل، درگیری‌‌هایی با نیروهای اسرائیلی درگرفت و دست کم ۱۶ فلسطینی کشته و صدها نفر دیگر هم مجروح شدند.

فلسطینی‌ها تصمیم دارند بر سر حق پناهجویان فلسطینی برای بازگشت به خانه‌های شان در جایی که حالا اسرائیل است، به مدت شش هفته راهپیمایی کنند.

فلسطینی‌ها در آستانه سالگرد تأسیس اسرائیل، با شعار "راهپیمایی بازگشت"، از دیروز (۱۰ حمل)، تجمع اعتراضی و تحصن را در مرز غزه با اسرائیل آغاز کردند.

روز ۱۴ می سال ۱۹۴۸، با خروج نیروهای انگلیسی از بندر حیفا، شورای خلق یهود ایجاد «کشور مستقل اسرائیل» را اعلام کرد. فلسطینیان روز ۱۵ می را روز فاجعه (یوم النکبة) می‌نامند.

در نیویارک، شورای امنیت سازمان ملل این خشونت‌ها را محکوم کرد؛ اما اعضای شورا نتوانستند بر سر یک بیانیه در مورد آن به توافق برسند!

تاریخ اشغال فلسطین همواره خونین بوده است. اسراییل بر خون بنا شده است؛ خون پاک و کمرنگ و بی بهای جوانانی که در نبردی بی پایان برای آزادی وطن و سرزمین خویش، در برابر دژخیم ترین، غیر مسؤول ترین و خونریزترین ارتش و دولت تروریستی جهان می ایستند و ایستاده شهید می شوند.

فلسطین نمونه ای بی بدیل از نبرد پایان ناپذیر گلوله و سنگ است؛ ستیز سپر و سینه، پیکار تانک و تمرد، مواجهه آتش و اعتراض.

این نبرد هرگز پایان نخواهد یافت؛ مادامی که فلسطینیان پشت حصارهای بلند اشغال، آنسوی سیم های خاردار غصب و در عقب دیوارهای ضخیم تجاوز و سلطه گری متجاوزانه، همچنان با رویای انقلابی مبارزه تا آزادی، زندگی می کنند.

تا زمانی که خون در رگ جوانان مبارز و رزمجوی فلسطینی است، نه اسراییلی «وجود» خواهد داشت و نه «صلحی» برقرار خواهد شد.

فلسطینیان اما فقط با تروریزم دولتی اسراییل و یک ارتش جنایتکار و غیر مسؤول نمی جنگند، آنها همزمان، با همه قدرت و مراجعی در سراسر جهان و جامعه بین المللی می جنگند که حتی جرأت صدور یک بیانیه ساده علیه اسراییل جنایتکار را هم ندارند.

آنها با سازمان ملل می جنگند؛ سازمانی منفعل که پشت مصلحت و محافظه کاری و جبن و ترس از احتمال خشم و نارضایتی قدرت های سلطه گر، پنهان می شود و چشم بر جنایت های اسراییل و مصایب فلسطینیان می بندد.

آنها در برابر شورای امنیتی قرار دارند که از چند قدرت دارای تسلیحات اتمی و اختیارات گسترده و حق وتو تشکیل شده؛ اما نمی تواند با یک ملت مظلوم که از سرزمین خود، طرد شده و با اشغال و تجاوز و محرومیت از حق زندگی، مواجه است، همدردی کند و در کنار در برابر متجاوز و جنایتکار بایستد.

فلسطینیان با دنیای عرب هم در جنگ اند؛ شیوخ ویژه خوار و شهوتران و پول‌پرست و زبونی که به تعبیر نزار قبانی، چون «کوه های لذت و خمیر» در رفاه و راحت و خواب و شهوت می لولند و تنها دغدغه شان یافتن راهی برای عادی سازی رابطه با رژيم جعلی و جنایتکار اسراییل و معامله ای تحقیرآمیز و خفت بار با آرمان تاریخی و خونین مردم مظلوم فلسطین است.

آنچه امروز و در طول تاریخ گذشته در فلسطین جریان دارد و داشته است، ناشی از همین ذلت و زبونی جهانی است که آگاهانه بر مصیبت ها، مشقت ها و رنج های آن مردم، چشم بسته اند.

جهان مسؤول است؛ مسؤول قطره قطره خونی که در عصر ارتباطات و غول های رسانه ای و فراگیری شبکه های اجتماعی و کنترل ماهواره‌ ای کوچک‌ترین و جزئی ترین رویدادهای زمین، همچنان نادیده گرفته شده و زیر پا می شد.

امریکا به عنوان ابرقدرتی که قرار است در افغانستان، با تروریزم مبارزه کند، به عراق آزادی ببخشید، در ایران، حقوق بشر را بر پا دارد، در روسیه از دموکراسی دفاع کند و... در برابر جنایت های اخیر فلسطین، حتی حاضر نشد، نامی از «اسراییل» به عنوان عامل مستقیم این جنایت ها نام ببرد.

همین یک نمونه، میزان مظلومیت مردم فلسطین را به درستی مشخص می کند و نشان می دهد که آنها به نیابت از همه بشریت، علیه ظلم و بی عدالتی و تجاوز و اشغال و بیدادگری و جنایت و کشتار و غصب و زورگویی و ستمگری، مبارزه می کنند، می ایستند، خون می دهند و شهید می شوند؛ حتی اگر هیچکس از آنان به عنوان «قهرمان» ستایش نکند!
 
نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور