برای کسی که پدرش، مادرش، خواهرش، برادرش، فرزندش شهید شده، یک روز ماتم ملی یا نیمه افراشته کردن پرچم، چه دردی را دوا خواهد کرد؟

ارگ ریاست جمهوری به دنبال حمله خونین دیروز در کابل، امروز یکشنبه را «ماتم ملی» اعلام کرده است.
در خبرنامه ریاست جمهوری آمده که دولت برای "غم‌شریکی با خانواده‌های قربانیان و ادای احترام به آنها" امروز را ماتم ملی اعلام می‌کند و پرچم این کشور را در سراسر افغانستان و نمایندگی‌های سیاسی کشور در خارج از افغانستان به حالت نیمه‌افراشته درمی‌آورد.
همچنین، دولت "برای رسیدگی بهتر به مجروحین"، فردا را تنها در کابل، تعطیلی اعلام کرده است.
حکومت از مقامات محلی خواسته روز سه شنبه نیز مراسم ختم قرآن در سراسر این کشور برگزار کنند.

روز گذشته یک آمبولانس بمب گذاری شده، در مرکز شهر کابل منفجر شد.
وزیر داخله می گوید که قربانیان این رویداد به ۱۰۳ نفر رسیده و ۲۳۵ تن دیگر نیز زخمی شده اند.
طالبان مسؤولیت این حمله را بر عهده گرفته است.

اعلام ماتم ملی، چاره کار نیست. ملتی که یک عمر در این ماتم جانکاه می سوزد، با یک روز ماتم ملی نمی تواند تسلی یابد.

برای کسی که پدرش، مادرش، خواهرش، برادرش، فرزندش شهید شده، یک روز ماتم ملی یا نیمه افراشته کردن پرچم، چه دردی را دوا خواهد کرد؟

حاکمان بی مسؤولیت این ماتم‌کده باید به آه مظلومانه مردان و زنان بی پناه این سرزمین نفرین شده، گوش فرادهند، دست از توجیه جنایت بردارند.

به جای نیمه افراشته کردن پرچم افغانستان، پرچم تروریست های طالبان را به زیر بکشید و به عوامل شناخته شده این جنایت، درس عبرتی بدهید که دیگر نتوانند مردم را هر روز به ماتم ملی بنشانند.

به جای آنکه برای مردگان دعا کنید، تا زنده هستند به مطالبات مشروع شان، توجه کنید. دست از رقابت برای تصاحب مال و جان مردم بردارید. به رقابت های منفی و جاه طلبانه برای سلطه بر سرنوشت این مردم مظلوم، پایان دهید، از دنباله روی قدرت های سلطه گر و جهانخوار، احتراز کنید.

اینها دردهایی است که ملتی را یک عمر، بر گلیم غم و بساط ماتم نشانده است.
طالبان، آدرس مشخصی دارند. چرا پاسخ جنایت های شان را دریافت نمی کنند؟

اگر رهبران سیاسی و مسؤولان نابکار دولت وحدت ملی، اندکی شرف و عزت و وجدان انسانی و عرق ملی می داشتند، دروازه شورای منحط صلح را مسدود می کردند و به این روند سراسر ذلت و خواری و حقارت، پایان می دادند.

تروریست های وحشی و خون آشام طالبان، جز مرگ، استحقاق هیچ چیز دیگری را ندارند؛ اما نمایندگان سرسپرده آنها در دستگاه های سیاسی و امنیتی افغانستان، اجازه نمی دهند که تروریست ها آنگونه که حق شان است، سرکوب و مجازات شوند.

برای خفه کردن صداهای اعتراض و دادخواهی مردم افغانستان، یک منتقد بی سلاح و دردمند را از دروازه تلویزیون می برند و زندانی می کنند؛ اما تروریست های طالبان، با آمبولانس آکنده از بمب ارتش ملی، امنیتی ترین نقطه پایتخت را آماج قرار می دهند و نزدیک به ۵۰۰ نفر را به خاک و خون می کشانند، بدون آن که انس حقانی و همدستانش در مهمانخانه های امنیتی دولت، کمترین سزایی ببینند.

این نظم ناعادلانه و ستمکارانه را درهم بشکنید. خاک به چشم مردم بیچاره نزنید.
بگذارید این ملت زخم خورده و همیشه سوگوار، بدون نیمه افراشته شدن پرچم ها، درد بی پناهی، غم بی کسی و اندوه بیچارگی شان را زار زار گریه کنند.
با اعلام ماتم ملی، بر این زخم عمیق، زهر نریزید.
اگر راست می گویید دو قدم آنطرف تر به مصاف تروریست های طالبان و داعش و حزب اسلامی بروید و به این جریان سیال و همیشه جاری خون در خیابان های پایتخت، پایان دهید و اگر نمی خواهید، روزه سکوت بگیرید و دم برنیاورید که هیچ صدق و صمیمیتی در صدای همدردی تان نیست. دست های آلوده است. حتی از ظاهر آراسته و نیکتایی های رنگی و لباس های اتوکشیده تان نیز پیداست که هیچ نسبتی با این ملت بیچاره و آواره و بی پناه ندارید.

نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور