این جنگ ما نیست!

امریکا در واکنش به حمله اخیر به هوتل اینترکانتیننتال در کابل، از پاکستان خواست تا هرچه زودتر برای بازداشت رهبران طالبان یا اخراج آنان، اقدام کند.
سارا هاکبی سندرز؛ سخنگوی کاخ سفید گفته است که چنین حمله‌هایی تنها باعث تقویت عزم واشنگتن برای پشتیبانی از افغان‌ها می‌شود.

سخنگوی کاخ سفید گفت که امریکا از پاکستان می‌خواهد تا هرچه زودتر رهبران طالبان را بازداشت یا از آن کشور اخراج کند و جلو استفادۀ از خاک پاکستان توسط این گروه برای پیش‌برد عملیات‌هایش را بگیرد.

این در حالی است که چندی قبل، دونالد ترامپ؛ رئیس جمهوری امریکا با متهم کردن پاکستان به پناه‌دادن به گروه‌های تروریستی که در قلمرو افغانستان فعالیت‌ها دارند، بر این کشور فشار آورده بود.
اما وزارت خارجه پاکستان دخالت این کشور در حمله اخیر در کابل را رد کرده است.

پیش ‌از این رئیس سازمان استخبارات مرکزی امریکا (سیا) هم هشدار داده بود که اگر پاکستان در برابر شبکۀ حقانی و طالبان اقدام نکند، واشنگتن برای حفظ منافع‌اش دست به‌کار خواهد شد.

جنگ لفظی امریکا و پاکستان نیز مانند بیانیه های محکومیت دولت کابل پس از هر رویداد تروریستی، کلیشه ای شده و به نظر نمی رسد که کسی دیگر به آثار و تبعات این جنگ دروغین، روی صلح و امنیت و ثبات در افغانستان چشم داشته باشد.

در این میان، آنچه واقعیت دارد عملگرایی مرگبار تروریست هایی است که از پاکستان به سمت افغانستان گسیل می شوند و در اینجا با مشایعت عوامل وفادار آی اس آی به سوی اهداف مورد نظر، رهنمون می گردند.

این سنتی است که ۱۷ سال است ادامه پیدا کرده و از این پس نیز هیچ نشانه ای وجود ندارد که متوقف شود.
این جنگ امریکا و پاکستان است. افغانستان در این جنگ، هیچ نقشی ندارد؛ جز آنکه شهروندانش به عنوان قربانیان ارزان این جنگ، گروه گروه کشته شوند و سیاستمداران منفعل اش، برای بقا در قدرت و جلوگیری از قطع مواجبی که امریکا در قبال حضور در این سناریو به آنها می پردازد، صرفا اقدام به محکومیت اقدام تروریست ها کنند.

بنابراین، این جنگ ما نیست. ما نه در تعیین اهداف این جنگ خونین و مرگبار مشارکت داریم و نه از نتایج و توابع آن، بهره ای برمی داریم. فرقی هم میان پشتون و تاجیک و هزاره و ازبک و... وجود ندارد. همه در قربانی بودن برابریم!
رهبران طالبان و شبکه حقانی در پاکستان هستند. امریکا هم با جزئیات از مراکز فعالیت و حضور آنها باخبر است، تروریست هایی که ما را در درون خانه ها، هوتل ها، مساجد و دفاتر کار مان می کشند نیز از پاکستان، سازمان دهی می شوند و با همکاری یک شبکه قدرتمند و گسترده و پیچیده، نقشه های مورد نظر خود را در افغانستان عملیاتی می کنند.

درخواست امریکا از پاکستان در باره بازداشت یا اخراج رهبران طالبان و شبکه حقانی نیز دروغی بیش نیست. این درخواست، فقط مصرف رسانه ای دارد و به منظور آرام کردن افکار عمومی افغانستان و کشورهایی که اتباع شان در حمله تروریستی کابل، قربانی شده اند، مطرح می شود.

پاکستان هم می داند که این درخواست جدی نیست و به همین دلیل، از هشدارهای مکرر امریکا نه ترسی به خود راه می دهد و نه تمهیدی برای اجرای آن، اندیشه می کند.

در این میان، مردم افغانستان وضعیت رقت بار و ترحم انگیزی دارند. آنها نه از دولتی مردمی و پاسخگو و متکی به قدرت مردم و متعهد به منافع ملی برخوردار اند که در این روزگار تلخ و مصیبت بار از آنها در برابر توطئه های خونین و دسیسه های سیاه و ویرانگر حمایت و محافظت کند و نه خود از قدرت انتخاب برای نجات از این وضعیت دشوار و مرگ آلود برخوردار اند.

آنها چون محکومان به مرگی محتوم، پس از هر رویداد یا باید در سوگ عزیزان و دوستان از دست رفته شان بنشینند و یا در صف انتظار بمانند تا نوبت مرگ شان در حمله ای دیگر فرابرسد.
هیچ افقی از رهایی پیدا نیست.