آنچه در نبود استاد عطا در شمال، بطور قطع اتفاق خواهد افتاد، حضور انبوه و پر رنگ داعش در شمال و انتقال نا امنی ها از جنوب به شمال و شمال شرق خواهد بود که بدون تردید این مسئله افغانستان را به ورطه نابودی و جنگ های خانمانسوز خواهد کشاند.

 ساده پنداشتن کنار رفتن استاد عطا از بلخ، خوش باوری ساده لوحانه است؛ صحبت از منافع یک شخص، حزب و گروه نیست، بلکه مسئله اصلی حضور داعش در شمال کشور است.
طبق معلومات آگاهان نظامی و امنیتی، هم اکنون ده ها هزار نیروی داعشی در بخشهای جنوبی کشور آموزش دیده، تجهیز شده و آماده منتقل شدن به شمال کشور هستند و برای کنار رفتن استاد عطا محمد نور لحظه شماری می کنند.

بنابراین به حضور و یا عدم حضور استاد عطا در شمال نباید به چشم یک مسئله کوچک سیاسی در حد یک والی و ولایت نگاه شود، حضور ایشان در شمال کشور که 9 ولایت را تحت پوشش مدیریتی و سیاسی خود دارد، در واقع به مسئله امنیت ملی کشور، گره خورده است. چنانچه رئیس جمهور برای برکناری ایشان پا فشاری دارد، بطور قطع خودش بیشتر و بهتر از هرکس دیگر خطر حضور داعش در شمال را حس می کند و اما این که علیرغم حساسیت موضوع چرا پافشاری می کند، بحث دیگری است. همین اکنون ده ها هزار نیروی جنگجوی داعشی با حمایت عناصری از درون حکومت صف کشیده و برای منتقل شدن به شمال و شمال شرق کشور لحظه شماری می کنند.

 آخرین سد مانع بر سر راهشان حضور مقتدرانه عطا محمد نور در بلخ است که اجازه نمی دهد تروریستان داعشی با خیال راحت در این منطقه حضور پیدا کنند. هرچند رئیس جمهور پیش ازین نیز با رقبای سیاسی خود معامله مشابه انجام داده و به بهانه مختلف آنهارا از میدان به در کرده و خانه نشین ساخته و یاهم چوکی خالی و فاقد صلاحیت را در اختیارشان قرار داده، این بار اما مسئله به کلی تفاوت دارد.
 
قضیه برکناری استاد عطا با قضیه دوستم و اسماعیل خان و مارشال و احمدضیا و... از دو جهت تفاوت دارد: یکی اهمیت جایگاه ایشان در شمال افغانستان است که در بخش های مختلف سیاسی ؤ اقتصادی، امنیتی، بازسازی، فرهنگ سازی و رونق زندگی مردم، بلخ و اقمار آن بعنوان سمبل و الگوی پیشرفت و ترقی مطرح است که این تحولات شگرف در طی یک و نیم دهه گذشته مرهون و محصول تدبیر و سیاست شخص استاد عطا محمد نور می باشد.

 تفاوت دیگر مسئله توافق سیاسی است، هرچند حکومت وحدت ملی بد فورم ترین نوع حکومتداری است ولی در افغانستان به دلیل شکنندگی اوضاع سیاسی و حاکمیت روحیه انحصار و خود خواهی و تقلبات گسترده و سیستماتیکی که در انتخابات اتفاق افتاد، از سر جبر و اکراه حکومت وحدت ملی به وجود آمد که در واقع حکومت توافقی بود. در این توافق که میان د تکت انتخاباتی صورت گرفت، یک طرف رئیس جمهور بود و یک طرف داکتر عبد الله از آدرس طیف عظیمی از گروه های سیاسی که تعداد شان به بیش از ده حزب، گروه و سازمانهای سیاسی می رسید.

بر فرض سرازیر شدن نیروهای داعش به شمال و مستقر شدن آنها در مرزهای آسیای میانه طبعا واکنشها و تحرکات نظامی وسیع روسها در مرزهای شمالی کشور را سبب می شود و این اتفاق بدون تردید به معنای مزمن شدن و شدت گفتن جنگ و نا امنی در بخشهای وسیع از کشور خواهد بود. آنچه را رئیس جمهور پیرامون برکناری استاد عطا مطرح می کند و آن را یک مسئله عادی سیاسی جلوه می دهد در واقع خاک زدن به چشم مردم است. زیرا ایشان رئیس جمهور توافقی است نه انتخابی و تصمیم های کلان سیاسی را حق ندارد به تنهایی و در غیاب طرف توافق اتخاذ نماید.

هرچند رئیس جمهور به حمایت خارجی ها دلخوش کرده ولی موضعگیری رسمی کاخ سفید نشان داد که در کشمکش های اخیر میان ارگ و استاد عطامحمد نور، آمریکاییها جانب مردم افغانستان را گرفته اند، البته نه در راستای منافع مردم افغانستان بلکه از آن جهت که مواجهه ارگ و با شمال کشور را به سوی یک جنگ تمام عیار برده و منجر به فروپاشی نظام نیم بند فعلی سوق خواهد داد و این مسئله منافی سیاست خارجی آمریکایی ها در افغانستان است.

به هر تقدیر آنچه در نبود استاد عطا در شمال، بطور قطع اتفاق خواهد افتاد، حضور انبوه و پر رنگ داعش در شمال و انتقال نا امنی ها از جنوب به شمال و شمال شرق خواهد بود که بدون تردید این مسئله افغانستان را به ورطه نابودی و جنگ های خانمانسوز خواهد کشاند.

مردم افغانستان بیش ازین توان قربانی دادن را ندارند، امیدواریم رئیس جمهور سیاست حذف و انحصار را کنار گذاشته و در مورد مسائل کلان سیاسی با دقت و احتیاط عمل کند.

پارسا پنجتن- خبرگزاری جمهور
عطامحمد نور مانع حضور داعش در شمال
 ساده پنداشتن کنار رفتن استاد عطا از بلخ، خوش باوری ساده لوحانه است؛ صحبت از منافع یک شخص، حزب و گروه نیست، بلکه مسئله اصلی حضور داعش در شمال کشور است.
طبق معلومات آگاهان نظامی و امنیتی، هم اکنون ده ها هزار نیروی داعشی در بخشهای جنوبی کشور آموزش دیده، تجهیز شده و آماده منتقل شدن به شمال کشور هستند و برای کنار رفتن استاد عطا محمد نور لحظه شماری می کنند.
بنابراین به حضور و یا عدم حضور استاد عطا در شمال نباید به چشم یک مسئله کوچک سیاسی در حد یک والی و ولایت نگاه شود، حضور ایشان در شمال کشور که 9 ولایت را تحت پوشش مدیریتی و سیاسی خود دارد، در واقع به مسئله امنیت ملی کشور، گره خورده است. چنانچه رئیس جمهور برای برکناری ایشان پا فشاری دارد، بطور قطع خودش بیشتر و بهتر از هرکس دیگر خطر حضور داعش در شمال را حس می کند و اما این که علیرغم حساسیت موضوع چرا پافشاری می کند، بحث دیگری است. همین اکنون ده ها هزار نیروی جنگجوی داعشی با حمایت عناصری از درون حکومت صف کشیده و برای منتقل شدن به شمال و شمال شرق کشور لحظه شماری می کنند.
 آخرین سد مانع بر سر راهشان حضور مقتدرانه عطا محمد نور در بلخ است که اجازه نمی دهد تروریستان داعشی با خیال راحت در این منطقه حضور پیدا کنند. هرچند رئیس جمهور پیش ازین نیز با رقبای سیاسی خود معامله مشابه انجام داده و به بهانه مختلف آنهارا از میدان به در کرده و خانه نشین ساخته و یاهم چوکی خالی و فاقد صلاحیت را در اختیارشان قرار داده، این بار اما مسئله به کلی تفاوت دارد.
 
قضیه برکناری استاد عطا با قضیه دوستم و اسماعیل خان و مارشال و احمدضیا و... از دو جهت تفاوت دارد: یکی اهمیت جایگاه ایشان در شمال افغانستان است که در بخش های مختلف سیاسی ؤ اقتصادی، امنیتی، بازسازی، فرهنگ سازی و رونق زندگی مردم، بلخ و اقمار آن بعنوان سمبل و الگوی پیشرفت و ترقی مطرح است که این تحولات شگرف در طی یک و نیم دهه گذشته مرهون و محصول تدبیر و سیاست شخص استاد عطا محمد نور می باشد.
 تفاوت دیگر مسئله توافق سیاسی است، هرچند حکومت وحدت ملی بد فورم ترین نوع حکومتداری است ولی در افغانستان به دلیل شکنندگی اوضاع سیاسی و حاکمیت روحیه انحصار و خود خواهی و تقلبات گسترده و سیستماتیکی که در انتخابات اتفاق افتاد، از سر جبر و اکراه حکومت وحدت ملی به وجود آمد که در واقع حکومت توافقی بود. در این توافق که میان د تکت انتخاباتی صورت گرفت، یک طرف رئیس جمهور بود و یک طرف داکتر عبد الله از آدرس طیف عظیمی از گروه های سیاسی که تعداد شان به بیش از ده حزب، گروه و سازمانهای سیاسی می رسید.
بر فرض سرازیر شدن نیروهای داعش به شمال و مستقر شدن آنها در مرزهای آسیای میانه طبعا واکنشها و تحرکات نظامی وسیع روسها در مرزهای شمالی کشور را سبب می شود و این اتفاق بدون تردید به معنای مزمن شدن و شدت گفتن جنگ و نا امنی در بخشهای وسیع از کشور خواهد بود. آنچه را رئیس جمهور پیرامون برکناری استاد عطا مطرح می کند و آن را یک مسئله عادی سیاسی جلوه می دهد در واقع خاک زدن به چشم مردم است. زیرا ایشان رئیس جمهور توافقی است نه انتخابی و تصمیم های کلان سیاسی را حق ندارد به تنهایی و در غیاب طرف توافق اتخاذ نماید. هرچند رئیس جمهور به حمایت خارجی ها دلخوش کرده ولی موضعگیری رسمی کاخ سفید نشان داد که در کشمکش های اخیر میان ارگ و استاد عطامحمد نور، آمریکاییها جانب مردم افغانستان را گرفته اند، البته نه در راستای منافع مردم افغانستان بلکه از آن جهت که مواجهه ارگ و با شمال کشور را به سوی یک جنگ تمام عیار برده و منجر به فروپاشی نظام نیم بند فعلی سوق خواهد داد و این مسئله منافی سیاست خارجی آمریکایی ها در افغانستان است.
به هر تقدیر آنچه در نبود استاد عطا در شمال، بطور قطع اتفاق خواهد افتاد، حضور انبوه و پر رنگ داعش در شمال و انتقال نا امنی ها از جنوب به شمال و شمال شرق خواهد بود که بدون تردید این مسئله افغانستان را به ورطه نابودی و جنگ های خانمانسوز خواهد کشاند.
مردم افغانستان بیش ازین توان قربانی دادن را ندارند، امیدواریم رئیس جمهور سیاست حذف و انحصار را کنار گذاشته و در مورد مسائل کلان سیاسی با دقت و احتیاط عمل کند.
پارسا پنجتن- خبرگزاری جمهور