خيز و جامه نيلي کن، روزگارِ ماتم شد...

روزها در گذر زمان به محرم مي رسند به ماهي متفاوت از همه ماههايي که هر سال تجربه کرده ايم و مي کنيم. ماهي که ديرگاهي است دلها و ذهن هاي فراواني را به خود مشغول داشته و باعث آفرينش ها شده است.
صدها سال از آن واقعه عظيم مي گذرد و ميليونها انسان دلبستگي خود به محرم را به شکل هايي متفاوت نشان داده اند. محرم چون اقيانوسي عظيم سالهاست تلاطم مي کند و ما برکنار ايستادگان، قرنهاست به اندازه درک و معرفتمان محرم را مي فهميم . نمي توان انتظار داشت همگان تمامي حقيقت محرم را دريابند اما مي‌توان اين آرزو را داشت به روزي برسيم که بدانيم معناي محرم و کربلاي حسين(ع) چيست و بدانيم اين اقيانوس خروشان را اعماقي است که بايد براي رسيدن به آن تلاش کرد.
محرم اتفاقي نيست که با چشم روزمره آن را ببينيم، اتفاقي است شگرف که ما هنوز آن را نشناخته ايم و از محرم تنها تشنگي‌ها و گرمايش را مي‌دانيم. حال آن که اندوه حسين(ع) و يارانش تشنگي نبوده؛ هرچند تشنه بودن و جنگيدن سخت است اما حسين(ع) و ياران با وفايش بزرگتر از آن بودند که سر تسليم در برابر تشنگي فرود آورند و از تشنگي بنالند. چگونه مي‌توان حسين(ع) و يارانش را تنها در تشنگي ديد و بر تشنگي آن‌ها گريه کرد؟ حسين(ع) فراتر از همه تشنگي‌ها و عطش‌ها ايستاده. آنچه حسين(ع) را اندوهگين مي‌کند، ذبح شرافت وکرامت انساني است درمسلخ جهل وخودخواهي و انانيت. و حسين(ع) آن انسان آزاده‌اي است که همه انسان‌ها را در هر عصر و دوره‌اي به حريت وآزادگي فرا مي‌خواند.
بي شک يکي از اعمالي که باعث تقرب به خداوند شده و در روايات و سيره معصومين عليهم السلام بسيار بر آن تاکيد شده است عزاداري بر اهل بيت (ع) مخصوصا سيد و سالارشهيدان، اباعبدالله الحسين عليه السلام مي باشد که داراي آثار و برکات بي شمار بوده و حضرات معصومين، پیروان را با گفتار و کردارخويش نسبت به برگزاري آن تشويق و ترغيب کرده و خود نيز پرچمدار و جلودار اين حرکت ديني و سياسي و اجتماعي بودند چرا که ايشان با تمام وجو، به ارزش و اهميت اين امر واقف بوده و به ظرفيت هاي عظيم عزاداري به عنوان نماد مبارزه با ظلم و ستم و دين گرايي و کفرستيزي آگاه بودند.
سنت عزاداري، با برخورداري از عشق و محبتي که از امام حسين (ع) در دلها بوده و هست، تبديل به يک برنامه گسترده و مردمي و مقدس شده است و هرگز سستي و خاموشي ندارد و به برکت آن، اقشار بسياري با امام حسين(ع) و دين و فرهنگ عاشورا آشنا مي شوند.

عاشورا يک «ايست بزرگ» است، در برابر سيل بنيان کن جاهليت در عصر تمدن، در برابر اين سقوط ها و انحطاط ها، اين الحادها و ضلالتها، اين ستم ها و بيدادها، در برابر اين بشريت فرو رفته در تباهي و اين روزگار سراسر سياهي، در برابر پذيرش ذلت و بندگي و وداع با عزت و آزادگي. هنگامي که مي نگريم در «خطبه عاشورا» سخن از عدل مي رود و از اينکه عدالت از ميان رفته است. مي فهميم که ما نيز بايد با دفاع از «عدالت» فلسفه عاشورا را زنده نگاه بداريم و با قيام براي عدالت از عاشورا دم بزنيم و خود را وارث عاشورا بدانيم...
خيز و جامه نيلي کن روزگار ماتم شد
دور عاشقان آمد نوبت محرم شد
پاي خون دل وا کن دست موج پيدا کن
رو به سوي دريا کن ساحلي فراهم شد
گريه کن گلاب افشان گل به خاک مي افتد
باد مهرگان آمد قامت علي خم شد
لازم به ذکراست ؛ به گفته برخي از مورخان، امسال سالي است که عزاداري براي امام حسين(ع)، درست در روز شهادت حضرت اباعبدا...الحسين (ع) برگزار مي شود.

امام زين العابدين عليه السلام:
أيُّما مُؤمِنٍ دَمِعَت عَيناهُ لِقَتلِ الحُسَينِ عليه السلام حَتّى تَسيلَ عَلى خَدِّهِ، بَوَّأهُ اللَّهُ بِها في الجَنَّةِ غُرَفاً يَسكُنُها أحقاباً
هر مؤمنى كه چشمانش براى كشته شدن حسين عليه السلام گريان شود به طورى كه اشك بر گونه هايش سرازير گردد، خداوند به سبب آن او را در غرفه هاى بهشتى جاى دهد كه روزگاران درازى را در آنها به سر بَرَد.

احاديثي از امام حسين عليه السلام :
- هر يک از دو نفـرى که ميان آنها نزاعى واقع شود و يکـى از آن دو رضايت ديگرى را بجـويـد، سبقت گيـرنـده اهل بهشت خـواهـد بــود.
- همانا مردمان بنده دنيايند و دين لقلقه زبان آنهاست و هرجا منافعشان [به وسيله دين ]بيشتر تأمين شود زبان مى چرخانند و چون به بلا آزموده شوند آنگاه دينداران اندكند.
- هرکه خدا را آن‌گونه که سزاوار اوست بندگي کند، خداوند بيش از آرزوها و کفايتش به او عطا کند.
احسان مرادیان- ارسالی به خبرگزاری جمهور