بیماری حسادت

حسادت بیماری بزرگ، و حسودان بیماران دشوار علاجی اند که در سرزمین ما زمان و زمین را فراگرفته اند. حسدورزی افزون بر آنکه در مناسباتِ میان انسانها رخنه به وجود می آورد، نشانه ی ناموزونی ذهنی، بی تعادلی روانی و درگیریِ درونی شخص حسدورز نیز هست. شماری چنان به حسدورزی وفادارند که بی هیچ چشمداشت و منفعتی از آن دست بر نمی دارند و با این کار، بیش از دیگران بر خویشتن آسیب می زنند. حسادت، شبحِ فروخفته یی است که در هر چهره یی ممکن است خودآرایی کند و از داوری های دینی تا قضاوت های اخلاقی و علمی را هیجان زده سازد.
حسادت که یکی از رذیلت های اخلاقی به حساب می آید و در اسلام به شدّت از آن نهی شده است [ولا تحاسدوا] به کج اندیشی و کجروی های قابل ملاحظه یی پایان می یابد. حسدورزی گاهی خودش را در لباس دین می آراید و دین ابزاری برای بروز و پوشش آن قرار می گیرد. حسادت به منزله ی یکی از رذیلت های اخلاقی، اخلاق را نیز بی گزند نمی گذارد و انسان حسود، با حسدورزی های وقیحانه، چهره ی زشت و نازیبایی از شخصیت خویش به نمایش می گذارد که نفرت آور و گریزاننده است.
حسادت خزنده ی هزارپایی است که انسان حسود را از درون می مکد و راهش را آرام آرام به سمت قلب و ایمان او باز می کند. حسدورزی سبب می شود تا انسانی سربلندی خودش را در سرافگندگی دیگران سراغ بگیرد و خویشتن را در رویارویی با «دیگری» تعریف کند. انسان حسود گاهی بی آنکه بداند، برای خودش دشمن خیالی درست می کند و با واکنش پردازی در برابرِ آن، با خویشتن به نبرد برمی خیزد. او عجوزه یی است که -به تعبیر مولوی- برای پوشیدن نازیبایی های صورتِ خویش، آیینه را می شکند و نبرد با خودش را به بیرون می پراگند. او از رویارویی با خویشتن هراسان است و نزاع اش را با خویشتن، به نزاع خویش با «دیگری» وارونه می کند. او خودش را می فریبد و به تسلی دروغین در خویشتن فرو میرود.
« و من شرّ حاسد إذا حسد»

عبدالبشیر فکرت بخشی- خبرگزاری جمهور