چین؛ سیستم جاسوسی امریکا را به چالش کشید

در شرایطی که امریکا به شدت نیازمند کسب اطلاعات مهم از تحرکات چین در داخل و خارج از جغرافیای خود است؛ خبر بدی توسط رسانه های امریکایی منتشر می شود. خبری که جامعه اطلاعاتی – جاسوسی امریکایی را با تکانه های شدیدی رو به رو کرده است. اتفاقی که در تاریخ تاسیس سازمان اطلاعات مرکزی امریکا "CIA" بی سابقه توصیف شده است.
چین در محدوده سالهای ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۲ بیشتر از ۲۰ جاسوس وابسته به سازمان اطلاعاتی امریکا "سیا" را شناسایی کرده و دست کم ۱۲ تن از آنها را به قتل رسانده و هشت تا ده تن از این افراد، هم اکنون بازجویی های سخت سازمان امنیت داخلی چین را تحمل می کنند.
تنگنایی که "سیا" فعلا در آن قرار گرفته از مهمترین چالش های دولت اوباما به شمار می رفت؛ حال آنکه این مساله به دلیل اهمیت فوق محرمانه اش، ظرف چندین سال مسکوت باقی مانده است. بنا به گزارش ها؛ سازمان سیا تاکنون موفق نشده که عامل این افشاگری را پیدا کند؛ اما یک عضو سابق این سازمان که قبلا در بخش نظارت بر چین "سیا" مسوولیت داشته در فهرست افرادی است که مشکوک به نظر می رسند.
دولت چین در بخش ضد جاسوسی دست بلندی دارد و این کشور با توجه به پولیسی بودن سیستم حکومت داری خویش، حتا در دفتر مهمترین مقامات دولتی این کشور نیز دستگاههای جاسوسی نصب کرده است. کارمندان ادارات به شدت زیر کنترل دولت هستند و حتا بسیاری از آنها نمی دانند که دقیقا به چه شکلی از سوی سازمان امنیت این کشور کنترل می شوند.
دولت امریکا هنوز نمی داند که پکینگ با توسل به چه شیوه ای موفق شده ظرف تنها دو سال، این همه منبع اطلاعاتی این کشور را در سراسر چین، شناسایی و کشته است. در گزارش رسانه های امریکایی ذکر شده که "سیا" ظرف مدت شش سال، از هر راه ممکن استفاده کرده تا به این نتیجه دست یابد؛ افرادی که با آموزش های فوق محرمانه و حرفه ای به چین فرستاده شده و یا در همان کشور به کار گرفته شده اند؛ چه عاملی باعث افشای اسامی مستعار، مشخصات فیزیکی و فردی، محل استقرار و حیطه فعالیت آنها در این کشور پهناور شده است.
به این مساله در همین حد بسنده می کنیم که امریکا و چین به عنوان دو رقیب سیاسی بزرگ که جنگ سرد آنها در زمینه اقتصاد هم حایز اهمیت است؛ پس از جنگ جهانی دوم و جدی شدن جایگاههای شورای امنیت در سازمان ملل، هیچ وقت به همدیگر اعتماد نداشتند. گذشته از سیستم لیبرال و سوسیالیت مطلقه که در تضاد با هم -- در دو کشور -- نظام اداری چین و امریکا را شکل داده است؛ امریکا و چین منافع بزرگی در نزدیکی جغرافیای هم دارند.
جاپان، فلیپین، ویتنام و به ویژه هنگ کنگ نیمه مختار از معضلات بزرگ سیاسی برای چین محسوب می شوند؛ مخصوصا در بخش دریای جنوبی چین که مورد مناقشه بین چین و چندین کشور است و امریکا از متحدین درجه یک این کشورها در شرق و جنوب شرق آسیا به شمار می رود. در عین حال؛ کشورهایی مثل ونزویلا، اکوادور، مکزیک و چند کشور امریکای جنوبی دیگر از متحدین سیاسی و اقتصادی چین هستند که دو قدرت بزرگ هسته ای را رو در روی هم قرار می دهند.
مساله آسیای میانه و خاورمیانه هم جزو شاخص ترین منافع دو کشور است که در این نوشته جای پرداختن به آن نیست.
سازمان اطلاعات مرکزی امریکا عمیقا روی دو مساله در حال کار کردن است. دنبال عامل یا عاملین انسانی در ارتباط با پکینگ می گردد و نیز به شکل وسواس گونه ای تلاش می کند تا ثابت نماید چین از راه نفوذ به سیستم سرور مرکزی و کامپیوترهای فوق پیشرفته از نظر امنیتی، موفق شده در کمترین زمان ممکن، یکی پس از دیگری، منابع جاسوسی این کشور را شناسایی کرده و نابود کند.
درست در زمانی که همه تصور می کردند دو کشور در بهترین شرایط ممکن از نظر روابط دیپلوماتیک قرار دارند؛ این بلندترین صدایی بود که می شد از شکاف های سیاسی بین دو کشور شنید. چین همیشه نشان داده که در مسایل جاری دید بی تفاوت و بی طرفانه ای دارد و با امریکا هم در بیشتر موارد به ویژه مسایل اقتصادی موافق است. بر سر مساله کوریای شمالی گرچه با حمله نظامی به این کشور به شدت مخالف است؛ اما همیشه پیونگ یانگ را از آزمایشات هسته ای منع کرده و به شکلی تلاش کرده با کاروان باورهای غرب همراه شود.
دولت چین دست کم ظرف بیست سال گذشته همواره وانمود کرده که وارد هیچ مناقشه سیاسی در دنیا نمی شود و به یکه تازی های امریکا نیز تاکنون واکنش خاصی نشان نداده است – جز موارد انگشت شمار. بر خلاف روسیه که تا رویارویی نظامی با امریکا نیز پیشرفته و دو کشور در خاورمیانه، آسیای مرکزی و جنوب آسیا روی بسیاری از مسایل سیاسی و گاهی نظامی به جانب یکدیگر حمله کرده اند؛ چین به ظاهر معتقد به حاشیه گزینی بوده؛ اما فقط به ظاهر.
ظاهرا امریکا این بار چنان فریب خورده که در یک سرگردانی مطلق غوطه ور است. چین هیچ یک از تحرکات امریکا را در پهنه جغرافیایی این ابرقدرت آسیایی از نظر دور نکرده بوده و فقط به نوعی خودش را مشغول ورطه ای نشان می داده که امریکا دلخوش ادامه برنامه هایش باشد.
منابع رسانه ای امریکا گفته اند که سازمان سیا در دو سال اول اصلا متوجه این مساله نشده که قتل های زنجیره ای جاسوسانش کار عوامل مخفی و فوق حرفه ای سازمان امنیت چین بوده است.
به نظر می رسد که تکنولوژی چینی بر عکس آنچه در اقتصاد رونما شده؛ در بخش امنیتی و ضد جاسوسی با سرعت زیادی از سیستم های پیشرفته "سیا" سبقت گرفته است – اتفاقی که امریکا حتا فکرش را هم نمی کرد.
الیاس کاتب – خبرگزاری جمهور