جهان و تجربه روان پریشانی به نام ترامپ

هیچ کس دقیقا نمی داند امروز که ترامپ حرفی را زده؛ آیا فردا دقیقا همان را عملی خواهد کرد یا در موضعی ۱۸۰ درجه کاری را خواهد نمود که قبلا با جدیت تمام روی عدم انجام آن تاکید می کرد.
شاید حالا دیگر برای همه ثابت شده باشد که دونالد ترامپ که در انتخابات ۲۰۱۶، کمی بیشتر از نصف مردم امریکا به او رای موافق دادند؛ یک سیاست مدار نیست. فردی است با خلق و خویی که هنوز "کودک درون" او در اکثر تصمیم گیری هایش نقش بزرگی را به عهده دارد.
مردی که به ثروت و شهرت و سکس اهمیت قابل ملاحظه ای می دهد؛ اکنون به آرزوی دیگرش هم رسیده است. نشستن بر کرسی قدرتی که جهان را در حال کنترل کردن است.
مردم امریکا مردی را برای سرنوشت کشورشان برگزیدند که ظرف چند سال آینده که وی بر قدرت باقی خواهد ماند؛ جهان همواره این لرزه را بر اندام خود حس خواهد کرد که "دونالد کوچک" پس از اینکه صبح از خواب برخواست و پیش از خوردن صبحانه اش، چه تصمیمی برای زیر و رو کردن دنیا خواهد گرفت.
او در اولین فرمان مهاجرتی خود، شماری از کشورها را در فهرستی قرار داد که به هیچ وجه قادر به سفر به امریکا نخواهند بود. کشورهایی که عمدتا مسلمان بودند و به نوعی، بخشی از شعارهای "اسلام ستیزیانه" او را به مرحله اجرا گذاشت. او در مناظره های تلویزیونی و سخنرانی های تبلیغاتی خود اسلام را "وحشتناک" توصیف کرده و آموزه های آن را برای صلح جهان "خطرناک" ارزیابی نمود.
اما چندی پیش در دیدارش با هیات بلندپایه عربستان گفت: " ایجاد محدودیت برای برخی کشورهای اسلامی، به معنای جبهه گرفتن در برابر اسلام نیست. اسلام دین صلح و آزادی است و من با آگاهی کامل می دانم که مسلمانان متعهد، انسان های صلح طلبی هستند". این گفته های ترامپ عینا در نشستی که بین مقام های عربستان و دولت امریکا انجام شد بیان گردید.
او طولانی تر شدن جنگ سوریه را تقصیر اوباما دانست و گفت: " ... چرا باید به بیرون از امریکا بیشتر از خود امریکا اهمیت بدهیم. اوضاع سوریه و سیاست هایش به خودشان مربوط است. ما در سوریه جنگ را آغاز کردیم و اگر دولت اوباما می گذاشت؛ تا به حال این جنگ با ابتکار خود سوری ها پایان می یافت". ( چهارمین سخنرانی ترامپ در سنترال پارک نیویارک)
ترامپ گفت: " دلیلی نمی بینیم که با روسیه دشمن باشیم. ما به منافع همدیگر کاری نداریم. تکرار می کنم! من به امریکا بیش از سیاست های خارجی اهمیت می دهم. به مردم کشورم بیشتر اهمیت می دهم. به اقتصاد و وضعیت اجتماعی کشورم بیشتر اهمیت می دهم تا رو در رویی با کشورهایی که دولت های قبلی، بعضی وقت ها نمی دانستند دقیقا چرا باید با آنها مخالفت صورت بگیرد". ( مناظره سوم ترامپ در تلویزیون ام بی سی)
از این دست وعده های عجیب و تازه که هیچ گاه از زبان هیچ سیاست مداری بیان نشده بود؛ خیل عظیمی از مردم را به اردوگاه ترامپ کشاند.
واضح بود که مردم امریکا از این همه قربانی که در ویتنام و جنگ خلیج فارس و پس از سال ۲۰۰۰ در عراق و هم اکنون در افغانستان در حال تقبل هستند خسته شده اند. رای به ترامپ، نظر اعتراضی امریکایی ها به سیاست های توسعه طلبانه کاخ سفید بود که از سر تفنن و یا قهر، به این طرف و آن طرف جهان لشکر می کشید.
ترامپ در شعارهای خود گفت که او قرار است رییس جمهور امریکا باشد نه اینکه به دنبال "دخالت" در امور دیگر کشورها، وضعیت داخلی ایالات متحده را دچار تنش و بحران کند.
ترامپ که حالا ثابت شد یک روان پریش جاه طلب و بی ثبات است؛ محصول حماقت سیاست های کاخ سفید بود که تا می توانست به مردمش دروغ گفت.
حالا همین مردمی که به دلایل مختلف به ترامپ و شعارهایش اعتماد کردند و به او رای دادند؛ هر روز منتظر فاجعه ای هستند که این مرد ممکن است به بار بیاورد. کشورهای جهان هم درگیر چنین مساله ای هستند و دقیقا نمی دانند ترامپ قرار است چه کند.
سرگی لاوروف وزارت خارجه روسیه در دیداری که دیروز چهارشنبه (۲۳ حمل) با همتای امریکایی خود داشت گفت: " ما سیاست های امریکا را در قبال خود درک نمی کنیم. نمی دانیم که امریکا دقیقا قرار است در آینده چه کند. شما در این باره به ما توضیح بدهید".
ترامپ در آغاز پوتین را "دوست خوب امریکا" خواند و تاکید کرد که دلایل زیادی برای نزدیکی به روسیه وجود دارد. اما در اجلاس جی هفت از تمام توان خود برای طرح تحریم های تازه بر ضد این کشور استفاده کرد که البته موفق هم نشد.
به دستور او؛ نزدیک به صد و بیست میلیون دالر خرج یک حمله موشکی به سوریه شد که خسارات آن را هم غیرنظامیان تحمل کردند؛ چون ارتش سوریه ساعت ها پیش از آغاز حمله، جنگنده های خود را از پایگاه مورد هدف "شعیرات" خارج کرده بود. هدفی که در مناظره های انتخاباتی ترامپ کاملا بی اهمیت خوانده می شد و قرار بود دیگر امریکا پرونده سوریه را بایگانی کند.
اوباما تا جایی پیش رفت که کنگره امریکا تصمیم او را برای حمله به سوریه تایید کردند؛ اما او از این حمله اجتناب کرد؛ اما ترامپ با موضع ظاهرا نرم خود، بدون اجازه کنگره به سوریه حمله کرد.
او در آخرین بیانیه که پس از حمله شیمیایی در سوریه اظهار کرد گفت: " موضع من در قبال اسد تغییر کرده است. تا زمانی که اسد بر قدرت باقی بماند؛ جنایت و جنگ ادامه خواهد یافت و تاکید می کنم که امریکا برای حفظ اسد وارد عمل خواهد شد". و بعد ۵۹ موشکی که اهدافی را در سوریه به آتش کشیدند.
در پی این "تغییر موضع" سایر مقامات امریکایی هم به تبعیت از ترامپ به کوبیدن دولت اسد پرداختند.
اما دیروز (۲۳ حمل) یکبار دیگر ترامپ در مصاحبه با وال استریت ژورنال که امریکا از دست اسد "عصبانی" است؛ اما اصراری ندارد که وی را از قدرت کنار بزند. اسد با عملکردهایی که دارد خود به خود به هر دلیلی از قدرت برکنار خواهد شد و ما قصد نداریم به عنوان یک "اهرم فشار تمام کننده" در جنگ سوریه وارد شویم. ما نمی خواهیم به سوریه نیرو بفرستیم.
به نظر می رسد که بزرگترین رنج را از این سیاست های "برو و برگرد" ترامپ، مقاماتی در کاخ سفید و دولت امریکا می کشند که مجبورند هر روز حرفی بزنند که گفته دیروزشان را نقض می کند. چون رییس شان هر دم یک نوع موضع را انتخاب می کند و تبعیت از این پیرمرد هم جزو وظایفشان است.
یکبار دیگر باید یادآوری کرد که ترامپ محصول کژاندیشی ها و فریب هایی است که سیاست مداران امریکایی، ظرف ۶ دهه به ریش مردمشان بستند. ترامپ رای آورد چون از نسل سیاست مداران گذشته امریکا نبود و حرف هایی می زد که مردم دوست داشتند بشنوند. حرفهایی از کار و اهمیت هویت امریکایی و بیهودگی کشورگشایی های خونبار و احیای یک زندگی آرام و بی دغدغه که امریکایی ها سالهاست در حسرت آن هستند.
مردی که برای افزودن ثروت خود با چندین شرکت بزرگ مافیای روسی قرارداد بست و برای شهرت خود آسمان خراش هایی را اجاره کرد تا تنها نام "ترامپ" را بر سردر خود آویزان کنند و در تعطیلات سرش را با روسپی های روسی و خاورمیانه ای گرم می کرد؛ اکنون به قدرتی رسیده که می تواند در هر جای جهان یک حادثه بیافریند _ مطابق ذوقی که در دقایقی کوتاه به وی دست می دهد.
الیاس کاتب _ خبرگزاری جمهور