شورای صلح؛ داستان تکراری حکومت ها

نهادی زیر عنوان شورای عالی صلح که نزدیک به هفت سال (۱۳۸۹) پیش، طی یک نشست عمومی بزرگ با مدیریت حکومت ایجاد شده بود؛ اکنون به رغم ناکارآمدی خویش، هنوز از حیات خود دفاع می کند.
اینکه شورای عالی صلح با عنوان پر طمطراق خویش، تاکنون چه دستاوردی داشته؛ نیازی به توضیح و تشریح ندارد و عملکرد آن عیان تر از آن است که کسی بخواهد روی آن مانور دهد. آنچه هم اکنون و پس از سالها مورد توجه قرار می گیرد؛ دوام کار این نهاد است که حکومت قبلی و حاکم فعلی، علاقه مصرانه ای برای برپایی آن داشته و دارد.
شورای صلح در آن اوان ترس و امید، اساسا بر این مبنا ایجاد شد تا هم طرحی برای روبه رو شدن با اوضاع، ارایه شده و هم، جمله بزرگان خارج از گود قدرت، سرشان گرم کاری شود تا کمتر برای محور حاکمیت مشکل ایجاد کنند.
حامد کرزی که کش دار شدن حکومتش او را خرسند کرده و برای دوام آن نیز می کوشید؛ از هر راهی برای از هم پاشاندن اپوزیسون های مزاحم استفاده می کرد. چه اینکه صاحب نفوذان در افغانستان تا مادامی که رنج خانه نشینی و دور شدن از هویت سیاسی بر آنها تحمیل نشده؛ سخت در گریبان سکوت سر فرو برده و اوضاع جاری کشور را نیز با دیده ای مصلحت جویانه می نگرند.
طرح ایجاد شورای صلح از سوی خود حامد کرزی روی میز انداخته شد و "لویه جرگه" هم مثل همیشه چون ناجی به دادش رسید و شورا با خوش بینی تمام ایجاد شد. البته رنگ این خرسندی در نزد کارگزاران و مردم کمی متفاوت بود. اعضا خرسند از شغل جدید و مردم امیدوار به امن شدن شاهراه کابل _ قندهار بودند.
از آن روز تاکنون کشورهای زیادی از جمله امریکا و جاپان و کوریای جنوبی مسوولیت پرداخت هزینه های این شورای مهم را به عهده داشته و جلسات آن نیز هرگاه معاش اعضا سر وقت پرداخت شده، بدون کم و کاست برگزار گردیده است.
ساده لوحانه به نظر می رسد که رییس جمهور فعلی _ جناب اشرف غنی _ قصد براندازی این نهاد را داشته باشد؛ حال آنکه این "خانه" سرپناهی امن برای ساکت کردن تعدادی از کسانی است که وقتی چوکی از زیر پایشان گرفته شود تبدیل به بزرگترین مدافع مردم خواهند شد و دردسری برای حکومت.
انتساب آقای اخپلواک به عنوان رییس دبیرخانه این شورا که از یاران نزدیک اشرف غنی به شمار می رود؛ ثابت کرد که این شورا کماکان به کار خویش ادامه خواهد داد و تمویل کنندگان خارجی نیز احتمالا اعتماد کافی را به حکومت فعلی برای حفظ بقای این نهاد خواهند داشت.
حال که جناب گلبدین حکمیار پس از تشکیل پرونده های تروریستی بزرگ به پای خویش _ از دهه هفتاد تاکنون _ قرار است در کابل نزول اجلال فرمایند و دست کم کشورهای خارجی این توفیق را به پای شورای صلح می نویسند؛ نهاد مذکور با غرور و تعصب بیشتری قد علم می کند و تا سالها به این دستاورد ارزنده خویش، دست خواهد یازید.
اشرف غنی هم از تجربه پر برکت گذشتگانش استفاده کرده و برای ساکت کردن افشاگران بی کار، همچنان از موقعیت کنونی استفاده خواهد برد.
مردم هم فعلا باید منتظر معجزه ای باشند که قرن هاست رخ نداده و بارقه ای از امید هم حتا از دور پیدا نیست. حاکمان افغانستان فعلا درگیر مسایل درونی خود هستند و سیاست کنونی کشور ایجاب می کند که جنگ تا سالها بعد ادامه یابد. مدیریت جنگ با هر کشور خارجی که هست باشد؛ اما بدون تردید، مسوولیت اجرای آن با خود افغان هاست که برخی دانسته و برخی ندانسته آب آور این آسیاب زندگی براندازند.
کمیسیون صلح و بعد شورای صلح و پس از آن عناوین دیگری که به ریش صلح بسته می شود هم، بازیِ بازیگردانان داخلی و منطقه ای و جهانی است تا مردم افغانستان، وقتی خنجر بر گلویشان گذاشته شد؛ در همان آخرین دم نیز باز امیدوار باشند که شاید به زودی همه چیز درست شود.
الیاس کاتب _ خبرگزاری جمهور