۰

توافق پاریس؛ تلاش برای زندگی زمین

يکشنبه ۲۲ قوس ۱۳۹۴ ساعت ۱۷:۴۸
جهانی که ما ساخته ایم، ناخواسته جمعیت انبوه این سیاره سرگردان را به سمت گرداب مرگ می راند؛ کشتی توفان زده ای که بسیار دیر پی بردیم، درگیر و دست به گریبان توفان های هولناک و عظیمی است. سیاره ای ناخواسته مهیای پذیرش وقوع زودهنگام قیامت شده است.
توافق پاریس؛ تلاش برای زندگی زمین


توافق کشورهای جهان بر سر کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای و پایین آوردن میزان استفاده از سوخت‌های فسیلی، پس از حدود دوهفته مذاکرات فشرده در پاریس «تاریخی» خوانده شده است.
این نخستین توافق جهانی در این زمینه است.
روز شنبه رهبران ۱۹۵ کشور شرکت کننده در کنفرانس تغییرات اقلیمی در پاریس پس از اعلام حصول این توافق بر سر ذوق آمدند و برای دقایقی ایستاده، کف زدند.
اجرای بخشی از این توافق‌نامه، الزامی و بخشی دیگر، داوطلبانه خواهد بود.
باراک اوباما؛ رئیس جمهوری امریکا، این توافق را "تاریخی" و "آمال‎گرایانه" خواند؛ اما گفت نباید فقط به حصول آن "بسنده کرد و غره" شد.
شماری از فعالان محیط زیست اما می‌گویند توافق اعلام شده "نکته امیدوارکننده ای ندارد و الزامی در آن قید نشده" است.
بر اساس این توافق، میزان افزایش گرمایش زمین تا سال ۲۰۵۰ باید زیر ۲ درجه باقی بماند.
او همچنین درباره انجام تعهدات مالی که کشورهای ثروتمند اروپایی و آمریکا پذیرفته‌اند تردید کرد و گفت:"ظاهرش این است که همه چیز سر جایش قرار گرفته، اما هنوز نمی‌دانیم این [توافق] چیز خوبی است یا بد."

با این حساب، این توافق را می توان در شمار توافق هایی قرار داد که در هنگام امضا و انعقاد، هرکدام یک نقطه عطف محسوب می شدند.
از این نظر، جهان، توافق هایی نظیر توافق اخیر پاریس، کم ندیده است؛ هرچند هیچیک از آنها از نظر ماهیت، کارکرد و هدف، مانند توافق پاریس، در زمینه کاهش گازهای کاربنی و در نتیجه جلوگیری از گرم شدن کره زمین نبوده اند؛ اما در هر حال، با زیست انسان در این جهان به نحوی از انحا پیوند داشته اند.

نکته نگران کننده این است که در یک محاسبه سرانگشتی، به نتایج ناامیدکننده ای می رسیم. جهانی که اکنون در آن زندگی می کنیم، از نظر میزان امضای توافقنامه های صلح، تعریف قواعد جنگ، حفظ نظم و امنیت بین المللی، حقوق بشر و مسایل جانبی دیگر، در تاریخ پیدایش زمین، بی همتا و یگانه است.

به بیان دیگر، انسان در هیچیک از مراحل زیست خود در این جهان، به اندازه امروز، اعلامیه و موافقتنامه و کنوانسیون و پیمان و... منعقد نکرده است. اگر این امر، معیار برتری ما نسبت به پیشینیان باشد، پس باید ساعت ها در کنار هم بایستیم و کف بزنیم!
اما این همه چیز نیست. جهان ما نه نسبت به گذشته امن تر و زیباتر شده و نه افق روشنی از یک آینده خوب، در انتظار آن است.

جهانی سراسر آشفتگی، خشونت، خون ریزی و جنگ، آدم کشی، ویرانی و مرگ. جهانی سرشار از گازهای نابودگر گلخانه ای و زمینی بیشتر از هر زمان دیگر گرم و رو به گرم شدن.
جهانی که ما ساخته ایم، ناخواسته جمعیت انبوه این سیاره سرگردان را به سمت گرداب مرگ می راند؛
کشتی توفان زده ای که بسیار دیر پی بردیم، درگیر و دست به گریبان توفان های هولناک و عظیمی است. سیاره ای ناخواسته مهیای پذیرش وقوع زودهنگام قیامت شده است.

زمانی که در مبارزه انسان و طبیعت، تلاش می کردیم، زمین را مهیای پذیرش قدرت انسان کنیم و طبیعت را مقهور اراده و اقتدار انسان، تصور می کردیم نتیجه این تلاش، زمین را جای بهتری برای زندگی ساکنان آن خواهد کرد؛ اما اکنون که زمین آخرین نفس هایش را می کشد و تنفس در فضای سربی و خفقانی و اختناق آور سرشار از گازهای کاربنی، برایش دشوارتر از هر زمان دیگری است، این زندگی زمین است که باید نجات داده شود.

ما در واقع، در این تلاش احمقانه، به امید آنکه زمین سخت و صخره ای و سنگلاخی را که به نظر خشن و غیر قابل تحمل می رسید، مهیای زیست انسان و رام اراده او کنیم، زندگی این سیاره را به خطر انداختیم.

در پاریس، چند دقیقه به افتخار دست یافتن به توافقی برای جلوگیری از مرگ زودهنگام زمین، ایستادیم و کف زدیم؛ اما جنگ انسان و زمین، پایان نیافته است.

هیچ تعهد الزام کننده و اطمینان بخشی برای نجات زندگی زمین وجود ندارد.

اگر وضعیت به همین صورت ادامه یابد، زمین زیبای خدا مغلوب اراده ویرانگر و دستان نابودگر انسان خواهد شد و به این ترتیب، انسان هم در پیله ای که گرد خود تنیده، مدفون خواهد گشت.
محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین