این ربات زمانی که روی دریاچه یا برکه‌های کثیف حرکت می‌کند، میکروب‌ها را وارد شکم مصنوعی خود می‌کند و سپس با تجزیه آنها در شکمش، انرژی مورد نیاز خود را تولید می‌کند. با این روش، انرژی کافی برای پیدا کردن میکروب‌های بیشتر و از بین بردن آنها به دست می‌آورد.
Row-bot دو قسمت اصلی دارد: یک مکانیسم پیشرانش که باعث حرکت آن به جلو می‌شود به این صورت که ربات با حرکت پدال‌ها می‌تواند به هر طرفی که می‌خواهد حرکت کند و مکانیسم دوم شکمش است که یک سلول سوختی میکروبی (MFC) است و انرژی الکتریکی مورد نیازش را برای حرکت پدال‌ها به آن می‌دهد.
کل این سیستم زمانی کار می‌کند که ربات کمی آب قورت دهد تا بتواند با کمک میکروب‌های درون آب و به وسیله سلول سوختی میکروبی‌اش انرژی الکتریکی تولید کند و پدال‌هایش را برای حرکت تکان دهد. همین مکانیسم باعث می‌شود که ربات در آب‌های کثیف‌تر به راحتی حرکت کند و وجه تمایز آن با دیگر ربات‌های مینیاتوری است که تاکنون برای حرکت روی آب طراحی شده‌اند.
بدنه این ربات توسط پرینتر سه‌بعدی درست شده است و از جنس یک غشای الاستیک است تا پدال‌ها بتوانند به راحتی میان آب فرو بروند و سریع‌تر حرکت کنند.
مکانیسم سلول سوختی میکروبی این‌گونه است که هنگامی که میکروارگانیسم‌ها در شرایط هوازی (به دلیل حضور اکسیژن) قرار می‌گیرند با قند تغذیه می‌شوند و دی‌اکسید کربن و آب تولید می‌کنند.
با این حال، در وضع بی‌هوازی (زمانی که اکسیژن وجود ندارد) فقط دی‌اکسید کربن، پروتون و الکترون تولید می‌شود. در این حالت، جریان برق بین دو الکترودی که جریان الکتریسیته تولید می‌کنند، برقرار می‌شود.
محققان معتقدند که این ربات پتانسیل آن را دارد که در بسیاری از ربات‌های خودران مورد استفاده قرار بگیرد تا بتواند روزها و یا شاید ماه‌ها بدون نیاز به شارژ یا انرژی به ماموریت خود بپردازد.
