انفجار کابل؛ خط خون از افغانستان تا آلمان

یکماه پس از انفجار انتحاری در نزدیکی سفارت آلمان و منطقه سبز کابل که بیش از ۱۶۰ کشته داشت، رسانه‌های آلمان همچنان جزئیاتی از آگاهی‌ قبلی چند سازمان جاسوسی این کشور از وقوع این حمله منتشر می‌کنند.
بر اساس این گزارش‌ها، حدود ۵ ماه قبل از حادثه، اداره اطلاعات ارتش آلمان از آن خبر داشت و سازمان اطلاعات خارجی آلمان "BND" شش روز پیش از وقوع ماجرا گزارش کرد که فاجعه‌ای در راه است.
این هشدارها حاوی نکات دقیق از طرح حمله و حتی وسیله و محل آن بوده است.
شبکه اول رادیو تلویزیون آلمان (ARD) گزارش کرد که این انفجار هولناک که ۱۶۰ نفر را به کام مرگ برد، هنگامی صورت گرفت که دستگاه‌های جاسوسی آلمان نسبت به آن هشدار داده بودند.

معصوم ستانکزی؛ رئیس امنیت ملی افغانستان، اخیرا مدعی شده که استخبارات افغانستان نسبت به اطلاعاتی که از سوی آلمان ارائه شده بود، "معلومات بیشتر و دقیق‌تر" از طرح حمله کابل داشت. او گفت: دستگاه‌های استخباراتی دیگر هم در مورد حمله کابل اطلاعاتی داشتند و با استخبارات افغانستان به صورت مشترک روی آن کار می‌کردند.

جزئیاتی که رسانه های آلمانی از آن پرده برداشته اند، به تأیید گمانه زنی هایی کمک می کند که مردم افغانستان و منتقدان سیاسی دولت وحدت ملی، از آن به عنوان تبانی تروریست های درون و بیرون از نظام برای خلق فاجعه مرگبار و هولناک چندی پیش در منطقه سبز پایتخت یاد می کنند و تصریح می نمایند که بدون دست داشتن نهادهای اطلاعاتی و امنیتی قدرتمند در داخل و خارج از افغانستان در سازمان دهی و انجام آن حمله خونین، یک گروه تروریستی آماتور و منزوی، هرگز به تنهایی قادر به مدیریت و اجرای آن نبود و نیست.

گزارش رسانه های آلمانی در باره اطلاع دقیق سازمان های جاسوسی آلمان و چند کشور و سازمان خارجی دیگر، دست کم پنج ماه پیش از انجام‌ آن به معنای آن است که تروریست ها تنها نیستند و ناامنی های افغانستان، پروژه ای پیچیده و پرسش برانگیز است که تنها در یک مورد، خط خون آن از افغانستان تا آلمان، کشیده شده است.

اینکه معصوم ستانکزی؛ رییس امنیت ملی افغانستان، ادعا می کند که سازمان استخباراتی افغانستان، حتی بیشتر و دقیق تر از آلمانی ها در زمینه حمله کابل، اطلاعات داشت و در این زمینه سایر سازمان های جاسوسی نیز با سازمان امنیت ملی افغانستان مشترکا کار می کردند، نه تنها گرهی از ابهام های سنگین موجود در این زمینه باز نمی کند؛ بلکه چه بسا بر ابهام ها و پرسش های موجود در این خصوص اضافه می کند؛ زیرا با در نظرداشت این اظهارات، این پرسش هم به وجود می آید که اگر ریاست امنیت ملی و سایر سازمان های استخباراتی داخلی و خارجی، با جزئیات در جریان این حمله بودند و حتی از نوع وسیله مورد استفاده، مکان مورد حمله و سایر موارد، آگاهی کافی و کامل داشتند، پس چرا برای جلوگیری از آن، اقدامی نکردند؟

چگونه یک تروریست به تنهایی و بدون همکاری دقیق و همه جانبه سازمان های جاسوسی کشورهای مختلف جهان که همگی بی تردید، تمامی تحرکات و فعل و انفعالات را به طور مداوم و مستمر در منطقه سبز کابل که منطقه ای حساس و دیپلمات نشین است و تقریبا همه نمایندگی ها و سفارتخانه های خارجی، مقر فرماندهی نیروهای ناتو و امریکایی، نهادهای مهم و اصلی دولتی، دفاتر رسانه های مهم و بزرگ منطقه و جهان و... در آن واقع شده را زیر نظر دارند و به دقت، رصد می کنند، توانست تانکری حامل ۱۰ هزار کیلوگرام مواد منفجره را به قلب منطقه سبز برساند و در نقطه ای دلخواه منفجر کند؟

اینها پرسش هایی است که از عمق فاجعه خبر می دهد و پاسخ به آنها پرده از واقعیت های تلخ و تکان دهنده ای برخواهد داشت که در یکطرف آن، سازمان های قدرتمند جاسوسی و استخباراتی داخلی و خارجی قرار دارند و در سوی دیگر آن، سازمان های تروریستی بین المللی فعال در پاکستان و افغانستان.

واکنش منفعلانه و عادی سفارتخانه های بزرگ خارجی پس از وقوع فاجعه هم تا پیش از افشای جزئیات ذکرشده در بالا، قابل درک نبود؛ اما اکنون و با توجه به اطلاعات افشاشده، به آسانی می توان به انگیزه های پشت پرده نمایندگی های سیاسی خارجی در کابل و همچنین نیروهای نظامی ناتو و امریکا در قبال آن پی برد.

این اطلاعات در عین حال، واکنش سرکوبگرانه، خشونت بار و خونین دولت کابل در برابر اعتراضات مدنی و صلح آمیز شهروندان پس از وقوع فاجعه را قابل فهم می سازد و نشان می دهد که تروریست های درون نظام چگونه نسبت به فاجعه و واکنش مردم در برابر آن، دو واکنش متفاوت نشان دادند تا وفاداری، تعلق خاطر و همذات پنداری خود را به تروریزم و دشمنان مردم افغانستان ثابت کنند و برای دفاع از تروریزم و حامیان آنها، در برابر مردم بایستند.

عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور