حمله دیروز و ماجرای یک راز عمومی

دولت وزیری؛ سخنگوی وزارت دفاع اعلام کرد که در حمله افراد مسلح به شفاخانه نظامی سردار محمد داوود/ ۴۰۰ بستر، ۳۰ نفر کشته و بیشتر از ۵۰ نفر زخمی شده‌اند.
او گفته که وزارت دفاع هیاتی را برای بررسی این حادثه گماشته است. به گفته سخنگوی وزارت دفاع افغانستان، مهاجمین چهار نفر بوده اند که در این حمله کشته شدند.
گروه داعش مسؤولیت این حمله را بر عهده گرفته است. گروه طالبان گفته که این حمله کار آنها نیست.
سخنگوی وزارت دفاع توضیح نداد که آنان چگونه وارد شفاخانه شده‌اند.

ظاهرا تنها کارکرد سخنگویان دستگاه های امنیتی، اعلام آمار تلفات ناشی از حمله های تروریستی است و جز این، نهادهای عریض و طول امنیتی، هیچ وظیفه دیگری ندارند.

واکنش مقام های ارشد دولتی و رهبران ناکارآمد حکومت وحدت ملی هم فراتر از محکوم کردن نمیرود؛ چنین به نظر می رسد که آنها اعلامیه های از قبل آماده شده دارند که پس از هر حمله ای، آن را به رسانه ها ارسال می کنند: محکومیت با شدیدترین الفاظ!

اما این چاره کار نیست. تروریست ها امن ترین منطقه پایتخت را هم ناامن کرده اند. با نارنجک و تفنگ و واسکت های انتحاری تا منازل بالایی شفاخانه نظامی ۴۰۰ بستر بی هیچ مانعی، نفوذ می کنند و از آنجا به رگبار و کشتار و خونریزی شروع می کنند.

واکنش خشمگینانه امرالله صالح، کاملا قابل درک است. این همان چیزی است که همه مردم افغانستان می خواهند بدانند که در کشور شان چه می گذرد. رهبران حکومت وحدت ملی، سرگرم سخنرانی های داغ در میتینگ های شیک تجلیل از روز زن اند؛ ولی تروریست ها یکی از پیچیده ترین، غیر ممکن ترین و مرگبارترین عملیات های تروریستی را در قلب وزیر اکبرخان، راه اندازی و اجرایی می کنند. مضحک است و مضحک تر از آن اینکه پس از حادثه، هیچکس احساس مسؤولیت نمی کند.

وزارت دفاع با افتخار اعلام می کند که در نتیجه واکنش سریع نیروهای امنیتی، همه چهار تروریست مهاجم از پا درآمده اند! جهت اطلاع سخنگویان فاضل و فرهیخته دستگاه های همیشه بیدار امنیتی باید عرض شود که آن چهار نفر برای کشته شدن آمده بودند و کشتن افرادی که پیش از فرارسیدن مرگ، آماده و پذیرای آن بودند، هیچ افتخاری ندارد! زمانی می توان افتخار کرد که تروریست ها از دروازه های امنیتی پایتخت با سلاح و به سلامت، عبور نکنند. زمانی می توان احساس غرور کرد که شفاخانه به شدت محافظت شده ۴۰۰ بستر، به طور مرموزی دروازه هایش را به روی تروریست های مسلح باز نکند. زمانی می توان افتخار کرد که لشکر پنهان تروریزم در درون نظام، متلاشی و به شدت مجازات شود.

بیانیه های محکومیت نه چیزی را تغییر می دهد و نه از بار مسؤولیت سنگین مقام های طراز اول سیاسی و امنیتی و بی خاصیت بودن آنها، کم می کند.

به قول امرالله صالح، شفاخانه سردار داوود دیگر یک هدف غیر نظامی و ملکی نیست که محکوم کنید و تروریست ها را به خاطر اقدام شان، سرزنش نمایید. تروریست ها توانسته اند یک مرکز درمانی وابسته به وزارت دفاع و ارتش را آماج شدیدترین و مرگبارترین حملات قرار دهند. بنابراین، مسؤولیت مستقیم ناشی از ناکامی در جلوگیری از این حمله، متوجه مقام های درجه یک کشوری و لشکری است و کمترین هزینه ای که باید پرداخته شود، استعفای مدیران ارشد و اصلی دستگاه های امنیتی است.
افزون بر اینکه استعفا هیچگاه نباید مانع از تحقیقات مستقل و همه جانبه قضایی و جنایی در خصوص عوامل پشت پرده این حمله شود.

گروه تروریستی داعش، مسؤولیت این حمله را بر عهده گرفته است؛ پس وضعیت وخیم تر از آن است که تصور می شود. این یعنی داعش هم مانند دیگر گروه های تروریستی، در بدنه نظام رخنه و نفوذ کرده و از آن طریق، مسیر انجام حمله های مرگبار و ویرانگرش را انتخاب و تعیین می کند.

پس با این حساب، این یک راز عمومی و همگانی است که تروریست ها در درون نظام، نفوذ دارند؛ اما چرا علیرغم حمله هایی مانند حمله دیروز کابل، تروریست های درون نظام، همچنان در کمال مصونیت و امنیت به کار شان ادامه می دهند تا نوبت به حمله بعدی برسد؟!

محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور