انتخابات امریکا و سرنوشت یک جنگ فراموش شده

آیا میتوان باور کرد کشوری که از ۹۰۰۰ سرباز امریکایی در حال حاضر، میزبانی‌ می کند، با آن پیمان های راهبردی و امنیتی دارد، میلیاردها دالر از حساب کمکهای خارجی امریکا را سالانه به خود اختصاص می دهد، حکومت اش، نتیجه مستقیم معماری وزیر خارجه امریکا است، هنوز یکی از پایگاه های اصلی تروریزم بین المللی و در نتیجه، خطری جدی و بالفعل برای صلح و امنیت جهانی است و آینده جنگی که در آن جریان دارد همواره یکی از موضوعات روز سیاست ایالات متحده بوده است، در طول تمام مناظرات و محاجات دو نامزد انتخابات ریاست جمهوری امریکا، هیچ نامی از آن برده نشود؟
این سؤالی نیست که فقط کارشناسان را مبهوت کرده باشد؛ بلکه کلیت سیاست خارجی ایالات متحده در خصوص افغانستان را به چالش کشیده است.

آیا افغانستان بار دیگر «فراموش» شده است؟ آیا جنگی که در افغانستان جریان دارد یک جنگ فراموش شده و فرسایشی است که نتیجه و چشم انداز ادامه یا پایان آن هرگز برای امریکا، اهمیت و اولویت ندارد؟

اگر اینگونه است پس حضور ۹۰۰۰ نظامی امریکایی، وجود چندین پایگاه بزرگ نظامی در چند نقطه استراتژیک افغانستان و اختصاص میلیاردها دالر هزینه برای مأموریت نظامی امریکا در افغانستان چگونه قابل توجیه است؟

ناظران پس از آنکه متوجه شدند علیرغم ماه ها «لجن پراکنی» و افشاگری های رسواگرانه و عمیقا وقیح و زننده که آشکارا مرزهای بدیهی اخلاق و آداب انسانی را درنوردید و به خصوصی ترین لایه های زندگی فردی و رفتارهای شخصی آنها نیز کشیده شد، از سوی دو نامزد انتخابات ریاست جمهوری، افغانستان به مثابه یک حقیقت انکارشده و جنگی که آگاهانه فراموش شده یا به بیان بهتر، نادیده گرفته شده است، سعی کردند برای این معماها، پاسخ هایی ارائه کنند؛ بنابراین، پرداختن و بازگو کردن دوباره این پاسخ ها، هدف این نوشته نیست؛ هدف این است که سرنوشت این جنگ فرساینده و فراموش شده، سرانجام به کجا منتهی خواهد شد؟ جنگی که جورج بوش جمهوری خواه شروع کرد و اوبامای دموکرات، ادامه داد. حالا این پرسش سنگین، در برابر هریک از دو فردی قرار دارد که می خواهند رییس جمهور آینده ایالات متحده باشند.

در این میان، برای مردم افغانستان یعنی قربانیان اصلی این جنگ جهنمی و نحس، هیچ تفاوتی نمی کند که چرا نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری امریکا در قبال سرنوشت آینده افغانستان، بی تفاوت بوده اند. آنها حق دارند که از مسببان اصلی این سرگذشت غم انگیز بپرسند که سرانجام این جنگ خانمان برانداز، کجا، چه زمانی و چگونه قرار است به پایان برسد؟

این سؤالی است که به نحوی با آینده حضور نظامی امریکا و شرکایش در افغانستان نیز کاملا پیوند خورده است. کشوری که قصد دارد در افغانستان نیز مانند بسیاری دیگر از ده ها کشور جهان، حضور نظامی دایمی داشته باشد، نمی تواند نسبت به وضعیت اسفبار کنونی و سرنوشت مبهم آینده آن، بی تفاوت و بی اعتنا باشد. باید مشخص شود که این بازی خونین، چه زمانی پایان پیدا می کند و ایالات متحده چگونه می خواهد در تحقق این مهم، نقش ایفا کند.

این پرسش ها به اندازه ای جدی است که حتی اگر افغانستان یکی از مسایل کلیدی مورد تأکید و توجه دو نامزد انتخابات ریاست جمهوری امریکا هم بود، باید طرح می شدند و مهم تر از آن، برای آنها پاسخ های قناعت بخش و صادقانه ای پیدا می شد.

امریکا نمی تواند به جنگ افغانستان به عنوان یک «مأموریت پایان یافته»‌ نگاه کند. پیمان های استراتژيک و امنیتی امضا شده میان کابل و واشنگتن، شاید روی کاغذ امتیازات بزرگ و یکجانبه ای برای تحقق سلطه دایمی ایالات متحده، در اختیار کاخ سفید گذاشته باشند؛ اما در عمل، تعهدات و مسؤولیت های سنگین و دشواری نیز برای امریکا در قبال وضعیت بحرانی افغانستان به وجود می آورند که لازمه برخورد با آن، بی اعتنایی، سکوت، انکار و فراموشی آگاهانه نیست.

این بسیار غیر مسؤولانه، عمیقا توهین آمیز، به شدت منزجرکننده و در نهایت، شدیدا خوف انگیز و وحشت آور است که امریکا علیرغم تحمیل ۱۶ سال جنگ بی ثمر و بی سرانجام بر مردم افغانستان، آنها را به حال خود واگذارد و بی آنکه به مثابه بخشی از توابع پذیرش شجاعانه شکست، رسما میدان را ترک کند، جنگ خونین و فرسایشی جاری را به محملی مغتنم و مبارک برای تحمیل سایه استیلای دایمی خود بر سرنوشت سیاسی و امنیتی افغانستان، تبدیل کند. بنابراین، بی توجه به اینکه چرا نامزدهای انتخابات امریکا، به سادگی از کنار پرونده ناتمام جنگ افغانستان گذشتند، آینده این جنگ، همچنان چالشی جدی و بزرگ در برابر کلیددار بعدی کاخ سفید، صرف نظر از دموکرات یا جمهوری خواه بودن او خواهد بود.
محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور