ترورهایی که هرگز رمزگشایی نشد

رییس مجلس و برخی اعضای شورای ملی از پنهان ماندن نتایج بررسی ترور شخصیت های ملی انتقاد کردند.
عبدالرؤوف ابراهیمی؛ رییس مجلس، در مراسم تجلیل از سالگرد شهادت سیدمصطفی کاظمی؛ رییس کمیسیون اقتصاد ملی مجلس و چند عضو این کمیسیون، گفت:"رهبران ما و ادارات کشفی به مجرد وقوع هر رویداد تروریستی که منجر به شهادت شخصیت های ملی کشور شده اند با توظیف کمیسیونی، وعده تحقیق و بررسی داده اند؛ ولی با وجودی که مدت‌ها می گذرد از افشای عاملان این حوادث هیچ خبری نیست".
او افزود که اگر تعهد واقعی وجود داشته باشد هرگز امکان ندارد که این بررسی‌ها به نتیجه مثبت نرسیده باشد.
رییس مجلس گفت که بهتر است که نتایج این بررسی از سوی حکومت «افشا» شود تا مردم به این نتیجه برسند که هیچ حادثه ای در کشور بدون بررسی و پیگیری باقی نمی ماند و درد خانواده های شهدا هم تسلی یابد.
رئوف ابراهیمی، ابعاد فاجعه پانزدهم عقرب ۱۳۸۶ را وحشتناک و تکاندهنده خواند و تصریح کرد که هیچ گروه تروریستی مسؤولیت آن را نپذیرفتند و این سیاهکاری را تا امروز پنهان نگهداشتند.

علیرغم این انتقادهای مقطعی و مناسبتی، سیدمصطفی کاظمی و همراهان او اکنون از مظلومترین شهدای ۱۵ سال اخیر در افغانستان محسوب می شوند.
این در حالی است که او یکی از مهمترین سرمایه های ملی افغانستان و مغز متفکر افغانستان آینده بود.

کم نیستند شمار کسانی که ادعا می کنند شهدای ۱۵ عقرب با محوریت سید مصطفی کاظمی، شهدای وحدت ملی و محور این امر مهم در جامعه متشتت افغانستان هستند. عبدالرؤوف ابراهیمی نیز یکبار دیگر این جمله تکراری را تکرار کرد؛ اما آیا هیچگاه به این هم فکر کرده ایم که آنهایی که در آن فاجعه آماج قرار گرفته و شهید شدند، در زندگی شان چگونه بودند؟ راه و رسم شان چه بود؟ چه چیزی در آنها وجود داشت که نمی توانست برای دشمن دژخیم و خون آشام شان قابل تحمل باشد؟ چرا و به چه دلیلی آنها را کشتند؟ دلیل ابعاد فاجعه آمیز بودن آن رویداد چه بود؟ زیرا می دانیم که فاجعه بغلان فقط یک حمله انتحاری ساده نبود. شواهد زیادی وجود دارد که تایید می کند پس از آن رویداد، تیراندازی های ممتدی صورت گرفت، پیکرهای شهدا تا ساعت ها بدون رسیدگی به حال خود رها شدند و هیچ سرنخی از عوامل آن به دست داده نشد و این در حالی بود که هیچ گروهی مسؤولیت آن فاجعه را بر عهده نگرفت.

اتهام زدن و انگشت اتهام را به سمت پاکستان نشانه رفتن، کاری بود که در آن زمان از عهده هر کسی برمی آمد؛ اما واقعا چه کسی مسؤول این فاجعه مهیب بود و چرا کاظمی و یارانش را انتخاب کرده بود؟
اینها مسایلی بنیادی و اساسی است که تاکنون پاسخ روشنی به آنها داده نشده است.

فاجعه بغلان در ادامه سایر قتل های زنجیره ای با ماهیت سیاسی طی سال های گذشته قابل ارزیابی است و اگر سرنخی در این زمینه به دست آید، این احتمال دور از امکان نیست که همه راه ها به یک عامل ختم شود؛ زیرا این قتل ها، طیف خاص، افراد خاص، حزب و گرایش سیاسی مشخص و چهره های شناخته شده ای را آماج قرار می داد و همین امر، بر ابهام و در عین حال، معنادار بودن این اقدامات می افزاید.

با این حال، نه متاسفانه وارثان سیاسی و حزبی و گروهی کاظمی و یاران و همراهانش و نه حکومت در این خصوص، به صورت جدی و پیگیر وارد نشدند و همین امر، سبب شد تا اکنون نه تنها عوامل این فاجعه مهیب، مورد شناسایی و مجازات قرار نگیرند؛ بلکه بدتر از آن، خود این رویداد فاجعه آمیز و واقعا غیر قابل جبران و جایگزین نیز می رود تا در هیاهوهای سیاست بازی و قدرت طلبی اطرافیان و هم گروهی های شهدای مظلوم ۱۵ عقرب و بی مسؤولیتی و چه بسا سکوت مبهم و معنادار حکومت پیشین، به فراموشی متعمدانه سپرده شود و این امر، بر مظلومیت کاظمی شهید و یاران مظلومش و ده ها کودک معصومی که در آن رویداد مهیب، شهید شدند بیش از همیشه می افزاید و این مظلومیت اکنون به اندازه ای عمیق و فراگیر گشته است که سخنرانان مراسم یادبود کاظمی سخنور و آتشین‌کلام، به جای مدح و تمجید و بزرگداشت او، به اشتباه آنگونه سخن می کنند که سخنان شان عکس این معنا را افاده می کند.
عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور