۰

اختلاف رهبران حکومت؛ آنسوی قلمرو بحران

چهارشنبه ۱۲ عقرب ۱۳۹۵ ساعت ۲۳:۲۸
کار از مرحله ریش سفیدی و میانجیگری های خودبزرگ‌بینانه گذشته و تنها راه بازگشت به مرحله پیشابحران، ارجاع به قانون، تمکین به اصلاحات بنیادی و خودداری از عوامل تنش زا و آتش افزا است؛ مواردی که بی تردید، فراتر از حیطه قدرت و دامنه صلاحیت مهره های سوخته سیاسی است.
اختلاف رهبران حکومت؛ آنسوی قلمرو بحران

شورای عالی احزاب جهادی و ملی که مرکب از شماری از احزاب جهادی افغانستان است، روز سه شنبه ۱۱ عقرب اعلام کرد که اجازه نمی‌دهد اختلاف میان رهبران دولت وحدت ملی، باعث بحران شود و این شورا "جلو بحران را در کشور خواهد گرفت."
صبغت الله مجددی؛ رئیس این شورا اعلام‌ کرد که یقین دارد که اختلاف‌هایی میان رهبران حکومت وحدت ملی بخصوص اشرف غنی و جنرال دوستم وجود دارد که بزودی حل خواهد شد.

او با اشاره به اینکه این نوع حرکت‌ها باعث نگرانی مردم شده، گفت که قدم‌های مؤثری برای اصلاح بعضی حرکت‌هایی که در بین اراکین حکومت وحدت ملی وجود دارد، برداشته و امیدوار است که "روز به روز بهتر شود."
به گفته آقای مجددی او آقای دوستم و غنی را در روزهای آینده باهم خواهد نشاند.
کریم خلیلی؛ از رهبران این شورا نیز گفت: "جلو بحران را خواهیم گرفت و نخواهیم گذاشت که مردم افغانستان احساس ناامیدی کنند."
آنچه از قراین موجود پیداست اعضای شورای عالی احزاب جهادی و ملی را اغلب عناصر محافظه کاری تشکیل می دهند که سال ها یا در حاکمیت بوده و سازوکارهای سازش و مصلحت اندیشی سیاسی را به خوبی فراگرفته اند و یا چون صبغت الله مجددی، نقش پیر و مرشد سیاستمداران را بازی کرده و به این ترتیب، پا در میانی و آشتی دادن حاکمان و مردان قدرت، بخشی از نقشی بوده که آنها با ایفای آن، حضور خود را در حواشی رویدادها و تحولات سیاسی کشور، حفظ کرده اند.

به طور نمونه، کریم خلیلی، در طول دوران ریاست جمهوری حامد کرزی، معاون دوم او بود؛ سیاستمداری محافظه کار، مصلحت اندیش و کم حاشیه که هرگز به رویکردهای تقابلی و قهر و آشتی های رایج در سیاست افغانستان، اقبال نشان نمی دهد و حفظ سمت و حضور در قدرت، برایش نسبت به هر منفعت سیاسی دیگری، ترجیح و اولویت دارد.

به همین دلیل، از آقای خلیلی می توان به عنوان سیاستمداری یاد کرد که هیچگاه برای ارباب سیاست، کانون مرکزی قدرت و حلقه اصلی تصمیم گیری های بزرگ سیاسی در عالی ترین سطوح حاکمیت، مزاحم و مایه درد سر نبوده است. از این منظر، منتقدان آقای خلیلی، حضور و غیاب او در قدرت را یکی انگاشته و همواره گفته اند که از او انتظاری برای برشوریدن و اعتراض کردن و ایستادن نمی رود.

آقای خلیلی البته خود نیز با موضعگیری هایش در خصوص حادترین مسایل ملی مانند بحران کوچی ها که عملا بخشی بزرگ از مردم افغانستان را در برابر دستگاه حاکمه قرار داده بود، محافظه کاری پیشه کرد و به این ترتیب، بهانه های کافی به دست منتقدان و مخالفانش داد تا او را به معامله با سرنوشت مردم برای ماندن در قدرت، متهم کنند.

او آخرین بار با خارج شدن از جنبش روشنایی و سکوت در قبال خواسته های معترضان، همچنان نشان داد که پس از کنار گذاشته شدن از قدرت هم حاضر نیست حقیقت را بر مصلحت ترجیح داده و منفعت خود را در خدمت به مردم ببیند.

صبغت الله مجددی هم به نسبت کهولت سن و مشی و مشرب شبه معنوی‌ و روحانی‌ای که به آن تظاهر می کند، همیشه به عنوان «ریش سفید» و «متنفذ» ایفای نقش کرده و به این ترتیب، فیصله های او به نوعی مورد احترام بازیگران جوان تر سیاست افغانستان واقع می شده است.

اما آیا می توان با محافظه کاری و مصلحت اندیشی و ریش سفیدی و مقدس مآبی، شکاف های عمیق شکل گرفته میان سران حکومت را ترمیم و بر توابع و پیامدهای سنگین و ویرانگر ناشی از آن، غلبه کرد؟

به بیان دیگر، سران و رهبران شورای احزاب جهادی و ملی تا چه حد نسبت به نقش مثبت و سازنده خود در خصوص حل و فصل اختلافات به وجود آمده میان سران حکومت، اطمینان دارند که مدعی اند آنها "جلو بحران را در کشور خواهند گرفت"؟

واقعیت این است که بحرانی که آنها از آن سخن می گویند چیزی نیست که در آینده به وجود بیاید تا آنها با «جلوگیری» از آن، مانع از آمدنش شوند. این بحران اکنون به وجود آمده و جریان دارد و مصداق های آن نیز در عرصه امنیت و سیاست و حکومتداری و... کاملا مشهود است.

با این حال، کار از مرحله ریش سفیدی و میانجیگری های خودبزرگ‌بینانه گذشته و تنها راه بازگشت به مرحله پیشابحران، ارجاع به قانون، تمکین به اصلاحات بنیادی و خودداری از عوامل تنش زا و آتش افزا است؛ مواردی که بی تردید، فراتر از حیطه قدرت و دامنه صلاحیت مهره های سوخته سیاسی است.

عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین