کرزی؛ دلسوز و دلتنگ ملا عمر؟

حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین می گوید که طالبان یک نیروی افغانی هستند و حق دارد که مناطق مختلف افغانستان را تصرف کند.
آقای کرزی در گفتگو با بی بی سی گفت که او، هم در زمان ریاست جمهوری اش و هم حالا به شدت مخالف عملیات هوایی نیروهای افغان و خارجی بوده است. حتی اگر به گفته او یک یا چند ولایت به دست طالبان سقوط کند.
او گفته: "طالبان از کجا هستند؟ طالبان افغان هستند؟ اگر افغان هستند یک قوت افغان می آید یک جایی را می گیرد! ما هم یک افغان هستیم. پس در صورتی که ما یک جایی را می گیریم ما چه حقی داریم؟"
کرزی گفته که افغانستان به گونه ای درگیر جنگ داخلی است. او به صراحت اعلام کرد که "طالب یک نیروی افغانی است و ما بین خود به جنگ انداخته شدیم."
کرزی افزوده که اگر طالبان پای پیاده می آیند چرا ما با طیاره های امریکایی ها برویم؟ اشاره او ظاهرا به توازن قوا در جبهات جنگ است.

روشن است که این موضع کرزی در حمایت از تروریست های طالبان، از هیچ منطق خردپسندی پیروی نمی کند. این یعنی اوج نگاه عصبیت آمیز او به مسایل مهمی مانند امنیت ملی کشور جنگ زده ای به نام افغانستان.

حتی وقتی او تلاش می کند که با نسبت دادن طالبان به جامعه افغانستان و تقلیل جنگ جاری میان تروریزم بین المللی و نیروهای امنیتی افغانستان به یک جنگ داخلی، به عنوان رهبری خیرخواه و خردمند ظاهر شود هم نشان می دهد که به شدت متعصبانه به ماجرا نگاه می کند.

این عمیقا مایه تعجب است که کسی که ۱۴ بر ما حکومت کرده و به عنوان رییس جمهور، بر گرده مردم سوار شده است، در مقام مدافع دشمنان قسم خورده این آب و خاک ظاهر می شود و به این ترتیب، نسبت به خون پاک هزاران نیروی امنیتی و غیر نظامیان بی گناه افغانستان، بی اعتنایی و بی احترامی و اهانت می کند.

کرزی با این موضعگیری در واقع نشان می دهد که برای او امنیت، حاکمیت، استقلال و حتی یکپارچگی و تمامیت ارضی افغانستان در قبال حمایت او از تروریست های طالبان هیچ ارزش و اهمیتی ندارد.

بر بنیاد منطق کرزی هرکسی می تواند از هر گوشه ای سر بلند کند، سلاح برگیرد و منطقه ای را تصرف و اعلام حکومت نماید، قانون اساسی و دولت مرکزی را نادیده بگیرد و علیه نیروهای امنیتی و مردم افغانستان، اعلام جنگ کند. اینها دقیقا همان اقداماتی است که همه روزه تروریست های طالبان و حامیان و هم پیمانان خارجی آنها در افغانستان انجام می دهند. صرف نظر از اینکه آنها مستقیما از پاکستان و سایر قدرت های منطقه ای و بین المللی دستور می گیرند، حمایت می شوند و تجهیز و تأمین مالی و تسلیحاتی می شوند. کرزی همه اینها را می داند.

با این حساب، برای کرزی اصلا مهم نیست که افغانستان عملا به جزایری جداافتاده از هم، تجزیه و تقسیم شود و در هر بخش، یک نظام حکومتی، یک قانون اساسی و یک دولت مستقل با تشکیلات منحصر به فرد، حاکمیت داشته باشد!

او حتی در این زمینه تا آنجا پیش می رود که استفاده از نیروی هوایی در جنگ با طالبان را ناعادلانه می داند و با آن مخالفت می کند. این یعنی کرزی خود در طول ۱۴ سال گذشته یکی از موانع عمده و مهم در مسیر تجهیز و تقویت نیروی هوایی افغانستان بوده است و مخالفت های گسترده او با انجام عملیات هوایی نیروهای خارجی علیه طالبان نیز نه برآمده از نگرانی مزورانه و دروغین او از کشتار غیر نظامیان؛ بلکه ناشی از هراس او از آسیب دیدن قدرت جنگی طالبان بوده است.

این در حالی است که او حتی یک روز از کشته شدن هزاران نیروی جوان امنیتی که در صف مقدم مبارزه علیه تروریزم بین المللی به منظور نجات افغانستان، تأمین استقلال و صیانت از تمامیت ارضی و حاکمیت ملی کشور ایستاده اند، ابراز نگرانی و تأسف نکرده است؛ زیرا برای او اساسا این مساله، اهمیت و موضوعیتی ندارد.

موضعگیری اخیر او در واقع پرده از ماهیت افکار خطرناک طالبانی او برمی دارد و نشان می دهد که در طول ۱۴ سال گذشته، اگرچه او به نام مردم بر مردم حکومت کرده؛ اما در عمل، به کام طالبان و به نیابت از ملا عمر در رأس حاکمیت حضور داشته است.

البته اینجا افغانستان است و هرگز انتظار نمی رود که یک سیاستمدار بازنشسته که دیگر قدرتی ندارد به دلیل اظهاراتش در حمایت از تروریزم بین المللی که آشکارا به معنای کودتا علیه قانون اساسی و در حکم اعلام جنگ علیه استقلال و تمامیت ارضی و تهدیدی جدی و مستقیم علیه امنیت ملی کشور است، مورد پیگرد قضایی و محاکمه قرار بگیرد؛ اما بی تردید، اگر این موضع گیری در هر کشوری به جز افغانستان، صورت می گرفت، اکنون کرزی را به جرم «خیانت ملی» و تبلیغ علیه نظام و تهدید علیه امنیت ملی کشور، در پشت میله های زندان می دیدیم. کسی که البته می بایست به ارتکاب فساد و تاراج دارایی های ملی نیز مورد پیگرد قضایی قرار می گرفت و محاکمه می شد...

نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور