دروازه صلح تا چه زمانی باز است؟

رئیس جمهور گفت که دروازه مذاکرات صلح هنوز باز است؛ ولی دعوت صلح دولت تاکنون با باغی‌گری، قطاع‌الطریقی و بی‌رحمی پاسخ داده شده است.
اشرف غنی در سخنرانی پس از نماز عید فطر در کابل یکبار دیگر گفت که جنگ، انتخاب افغانستان نیست؛ بلکه جنگ بر افغانستان تحمیل شده است.
او از علمای دینی، بزرگان قومی، فعالان مدنی و حقوق زنان خواست تا به روند مذاکرات صلح "بین‌الافغانی" کمک کنند.

آقای غنی گفت: "ما به عنوان یک دولت و ملت مسؤول و صلح‌­جو، همیشه آرزوی صلح را داشتیم و تمامی تلاش خود را برای پایان دادن به جنگ و خشونت­‌ها در کشور، خالصانه انجام داده‌­ایم و هنوز هم از طرف ما دروازه به روی آنانی­ که می‌خواهند از کنترل بیگانگان خارج شده و به زندگی صلح آمیز برگردند، باز است؛ اما شما می­‌دانید که این خواست ملت ما و تلاش­‌هایی که برای آوردن صلح انجام دادیم، از طرف دشمن با تداوم باغی‌گیری، قطاع الطریقی و بی­رحمی توسط گروه‌­های طالبان، تروریستان بین‌المللی و حامیان منطقه‌ای شان، پاسخ گفته شد."

آنچه در این اظهارات آقای غنی، جالب توجه به نظر می رسد این است که نتیجه ای که او اکنون به‌ آن دست پیدا کرده است، مردم افغانستان سال ها است آن را به گوشت و پوست خود، تجربه می کنند و هزینه های سنگین آن را بر شانه های زخمی و خون آلود خود می برند.

شاید برای رییس جمهوری که فاصله اش با مردم و دردهای مردم اش به اندازه یک انتخابات سراسر بدنامی و شرمساری و نیز توافقنامه ای است که به واسطه یک عنصر خارجی، تدوین و تحمیل شده، درک این معنا دشوار باشد؛ اما به هر حال، آنچه طالبان جنایتکار و تروریست در طول این سال ها انجام داده اند و این روزها نیز هم با تمام قدرت، در همین راستا تلاش می کنند، جایی برای تردید باقی نگذاشته اند که آنها سبعیت و بربریت و خشونت و آدم کشی و توحش را بر صلح و گفتگوهای صلح آمیز و متمدنانه سیاسی ترجیح می دهند و انتظار می رفت که آقای رییس، زودتر از اینها به این نتیجه بدیهی و غیر قابل انکار و کتمان می رسید.

صرفنظر از این مساله، موضوع مأیوس کننده دیگر این است که حتی این نتیجه گیری آقای غنی نیز در عمل، چیزی را تغییر نمی دهد.
او در حالی که می داند پاسخ طالبان به فراخوان های ملتمسانه و از موضع ضعف و ذلت کابل چیزی جز تداوم باغی گری و قطاع الطریقی و بی رحمی نبوده است و پیام عیدی رهبر جدید طالبان نیز که اخیرا صادر شد، نشان می دهد که این گروه، راه دیگری جز این را نمی رود، با این وجود، همچنان بر باز بودن دروازه های صلح به روی تروریست های جنایتکار طالبان، تأکید می کند.

با این وصف، پرسش این است که این بازی دوگانه و ریاکارانه تا چه زمانی ادامه پیدا خواهد کرد؟ آیا صرف اینکه طالبان را باغی و قطاع الطریق و بی رحم بخوانیم، کافی است تا بر اعمال جنایتکارانه این گروه مانند فاجعه خونین اخیر در کابل، چشم پوشی کنیم؟

آیا این اظهارات کافی است تا مردم، نسبت به صداقت اشرف غنی در برقراری صلح و ثبات در کشور، شک نکنند و از آنسو، جنایت های طالبان را نادیده بگیرند؟
روشن است که چنین چیزی محقق نخواهد شد حتی اگر اشرف غنی بارها بر موضع گیری های تبلیغاتی اش در قبال طالبان، تأکید کند.

مردم انتظار دارند که اشرف غنی در کنار آنکه پاسخ طالبان نسبت به درخواست های مکرر صلح را به درستی برمی شمارد، این مهم را نیز روشن کند که دروازه های صلح تا چه زمانی به روی طالبان باز خواهد بود.

مردم می خواهند بدانند که آیا این عاقلانه و مبتنی بر منافع عمومی و شاخصه های مورد نیاز امنیت ملی افغانستان است که دولت به صورت یکجانبه، استراتژی شکست خورده صلح را ادامه دهد در حالی که طالبان، پاسخ این استراتژي را با باغی گری، قطاع الطریقی و بی رحمی داده اند و می دهند؟

حداقل انتظاری که در این زمینه وجود دارد این است که اشرف غنی به عنوان کسی که در هر صورت، کرسی ریاست جمهوری مملکت فلاکت زده ای به نام افغانستان را اشغال کرده است، مشخص کند که تروریست هایی که پاسخ صلح را با قطاع الطریقی و باغی گری و بی رحمی می دهند با آنهایی که از راه جنگ برمی گردند، چه فرقی دارند و با آنها چگونه برخورد خواهد شد؟

تا چه زمانی به دلیل سیاست های پنهانکارانه و مزورانه یک دولت بی کفایت، مردم افغانستان باید تاوان این جنگ تحمیلی را بپردازند؟
عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور