مبارزه با هراس افکنی با اهرم فرافکنی

سرتاج عزیز؛ مشاور امور بین ‌المللی و امنیت ملی نخست ‌وزیر پاکستان اعلام کرد که کشورش نمی تواند به خاطر افغانستان در خاک خود بجنگد.
پس از آنکه وزارت دفاع امریکا بر راه اندازی عملیات علیه شبکه حقانی، القاعده و دیگر گروه های تروریستی در خاک پاکستان کرد، این مقام پاکستانی در واکنش گفت که اسلام آباد نمی تواند به خاطر افغانستان در پاکستان جنگ کند.
سرتاج عزیز گفت که در بین مقامات واشنگتن این سوء تفاهم وجود دارد که اسلام آباد علیه گروههای تروریستی و سران طالبان در خاک پاکستان هیچ عملیات مؤثری را انجام نمی دهد.
او تاکید کرده که نظامیان پاکستان چندین عملیات را به شمول عملیات «ضرب عضب» از مدتی به این سو به پیش می برند.
به گفته او نیروهای خارجی در ۱۵ سال گذشته در برقراری صلح افغانستان ناکام بوده اند؛ بنابراین مذاکره تنها راه حل مشکلات این کشور است در غیر آن جنگ با طالبان برای چندین سال آینده ادامه خواهد یافت.
اظهارات این مقام ارشد پاکستانی نشان می دهد که پاکستان هیچگاه خود را در قبال جامعه بین المللی در زمینه سرکوب تروریزم و انهدام لانه های هراس افکنان در خاک خود، متعهد نمی داند.

این نخستین نشانه از موضع صریح اسلام آباد نیست. در گذشته نیز مقام های رژيم اسلام آباد، به گونه ای موضع گرفته اند که گویی تروریزم صرفا مشکل داخلی افغانستان است و اسلام آباد و دستگاه های نظامی و جاسوسی این رژيم در کنار مدارس تروریست پرور پیشاور و کراچی و لاهور و کویته، هیچ نقشی در زمینه تولید و پرورش و گسیل سیل آسای تروریست های چند ملیتی به افغانستان ندارند. از این زاویه، تسهیل گفتگوهای صلح، صرفا لطفی است که اسلام آباد در قبال التماس های مکرر کابل انجام می دهد!

بنابراین، اظهارات تازه سرتاج عزیز، کاملا قابل انتظار است؛ اما از آنجایی که این سخنان در واکنش به موضع گیری امریکا مبنی بر لزوم آماج قرار گرفتن مواضع تندروهای وابسته به طالبان، شبکه حقانی و القاعده در خاک پاکستان، بیان شده است، انتظار می رود که ایالات متحده، یکبار دیگر مواضع و عملکردهای اسلام آباد در زمینه جنگ با تروریزم را از ۱۵ سال پیش تاکنون، مورد ارزیابی و بازخوانی دوباره قرار دهد. شاید به این ترتیب، واشنگتن نیز درست به همان نتایجی برسد که کابل سال هاست آن را مطرح می نماید و کسی توجه نمی کند.

پاکستان با این موضعگیری، جنگ جاری امریکا و هم پیمانانش در افغانستان را مساله داخلی افغانستان می داند و به نحوی، عنوان می کند که این کشور هیچ مسؤولیتی در زمینه مبارزه با تروریزم بر عهده ندارد. این در حالی است که امریکا بهتر از هر مرجع بین المللی دیگر، می داند که پایگاه ها، پرورشگاه ها، رهبران و کارخانه های تولید تروریزم، در پاکستان قرار دارند و افغانستان به نحو ناعادلانه ای، میدان این جنگ تحمیلی و وارداتی از پاکستان، قرار گرفته است.

اینکه شماری در افغانستان، بر لزوم تغییر «جغرافیای جنگ» با تروریزم تاکید می کنند و این امر از سال ها پیش تاکنون بارها مطرح شده است، مساله ای بسیار اساسی و رمز عبور مبارزه واقعی با تروریزم محسوب می شود.

با این حال، امریکا و هم پیمانانش در ناتو هیچ توجهی به این مساله نشان نداده و همچنان سعی کرده اند افغانستان را به مثابه میدان اصلی این جنگ تحمیلی، حفظ کنند؛ در حالی که رهبران شبکه های تروریستی از طالبان تا القاعده در پاکستان زندگی می کنند، در پاکستان می میرند و در پاکستان، به سمت های تازه گماشته می شوند؛ بنابراین، چه توجیهی برای استمرار این جنگ بی نتیجه و بی دستاورد در افغانستان وجود دارد؟

اگر پاکستان نمی خواهد به تعبیر سرتاج عزیز، به خاطر افغانستان، در خاک خود بجنگد، مردم و دولت افغانستان چرا باید تاوان مبارزه با تروریزم پاکستانی را در خاک خود بدهند؟! این پرسش صرفا متوجه مقام های رژيم اسلام آباد نیست؛ بلکه همزمان کابل و واشنگتن نیز باید به آن پاسخ بدهند.

کابل و واشنگتن می دانند که مواضع پاکستان در زمینه جنگ با هراس افکنی، عمیقا فرافکنانه است؛ بنابراین، اصرار بر گفتگوهای صلح با تروریست های دست آموز پاکستان و یا استمرار جنگ با عوامل تروریزم پاکستانی در خاک افغانستان، هردو تلاشی پرهزینه و در عین حال، بی ثمر و بیهوده است؛ تا زمانی که کابل، امریکا و هم پیمانانش را وادار سازد که استراتژي جنگ با تروریزم را مورد بازبینی عمیق و بنیادین قرار دهند. مرکز ثقل این استراتژي می بایست مبارزه با تروریزم در خاستگاه های اولیه آن، یعنی پاکستان باشد تا به این ترتیب، اسلام آباد با وقاحت تمام، جنگ تحمیلی اش بر افغانستان را مشکل داخلی افغان ها وانمود نکرده و از زیر بار مسؤولیت سنگین حمایت های همه جانبه اش از تروریزم بین المللی، شانه خالی نکند.

عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور