دوشنبه بزرگ؛ گام بعدی چیست؟

با نزدیک شدن به زمان تظاهرات میلیونی روز دوشنبه ۲۷ ثور در کابل، شورای عالی مردمی خواستار تعطیلی پایتخت شده است.
شورای عالی مردمی گفته است که تظاهرات روز دوشنبه از ده مسیر شروع خواهد شد و معترضان در برابر ارگ ریاست جمهوری تجمع خواهند کرد.
این شورا با انتشار اعلامیه ای از تمامی شهروندان کابل خواسته است که بر سر وظایف شان حاضر نشوند و مکاتب، مراکز آموزشی و شغل های آزاد، تعطیل اند.
پیشتر، احمد بهزاد؛ عضو مجلس نمایندگان هشدار داده بود که تظاهرکنندگان، ارگ ریاست جمهوری را محاصره خواهند کرد.
در حال حاضر در شهر کابل رفت و آمد به شدت کنترل می شود و مأموران امنیتی بیشتری در اطراف مقر ریاست جمهوری و وزارت های مهمی مانند دفاع، داخله و خارجه مستقر شده اند.

معترضان این روز را «دوشنبه بزرگ» نامگذاری کرده و گفته اند که رویای آنها نفرت از تاریکی و رسیدن به روشنایی است.
این در حالی است که به نظر می رسد حکومت همچنان در موضع خود نسبت به تغییر مسیر پروژه انتقال برق توتاپ از بامیان به سالنگ، سرسختی و سماجت نشان می دهد.

اخیرا اشرف غنی در نشستی در مؤسسه ای موسوم به «روسی» در لندن، آشکارا گفت که این تصمیم سالها پیش اتخاذ و برای انجام آن، میلیون ها دالر سرمایه گذاری و هزینه شده است و تغییر آن، زندگی میلیون ها نفر را تحت تاثیر منفی قرار خواهد داد.

از دید معترضان به این تصمیم، این اظهارات آشکارا به معنای آن است که ارگ ریاست جمهوری، هنوز صدای معترضان را ناشنیده انگاشته و سعی می کند همچنان به مقاومت در برابر فریاد دادخواهی میلیون ها حنجره خشمگین، مقاومت کند.

این پیام روشنی برای معترضانی است که قرار است در «دوشنبه بزرگ» به سمت ارگ ریاست جمهوری، راه پیمایی کنند.
سازمان دهندگان و رهبران این جنبش عظیم ملی، اکنون انتخاب های روشنی دارند.
آنها می دانند که نه تشکیل کمیسیون از سوی اشرف غنی و نه فراخوان به گفتگو توسط وی، هیچکدام بیانگر نیت صادقانه ارباب ارگ برای بازنگری بنیادی نسبت به تغییر مسیر پروژه توتاپ نبوده است؛ بنابراین، برپایی تظاهرات میلیونی روز دوشنبه پیش رو، کاملا موجه و اجتناب ناپذیر به نظر می رسد.

از حضور سنگین نیروهای امنیتی در اطراف و حوالی مراکز مهم و اصلی قدرت در کابل نیز پیدا است که حکومت‌، خود را برای رو به رو شدن با سیل سهمگین موج اعتراضی مردم، آماده کرده است؛ چیزی که تلویحا به مفهوم پایداری و مقاومت ارگ در قبال خواسته های مردم است.

البته جز این، نشانه های دیگری نیز وجود دارد که نشان می دهد ارگ ریاست جمهوری و نهادهای مربوطه، علی العجاله، هیچ تصمیمی مبنی بر تغییر مسیر پروژه توتاپ از سالنگ به بامیان ندارند. از جمله این نشانه ها می توان به تلاش برای برانگیختن موج های اعتراضی متقابل و مشابه در دیگر نقاط کشور بر علیه جنبش اعتراضی توتاپ با محوریت مردم مناطق مرکزی کشور و با مشارکت وسیع و محسوس سایر اقوام، ملیت ها و مردمان، اشاره کرد.

با وجود همه اینها، «دوشنبه بزرگ» در راه است؛ روزی که تاریخ هرگز از کنار آن به آسانی نخواهد گذشت.
اطراف ارگ ریاست جمهوری پس از خیزش مردمی موسوم به «تبسم» یکبار دیگر، مهمانان خشمگینی خواهد داشت که خواب ارگ نشینان را آشفته خواهند کرد.

درباره اینکه سخنان احمد بهزاد در مورد «محاصره ارگ» و... تا چه حد جدی است، در حال حاضر، نمیتوان اظهارنظر کرد؛ اما بی تردید، روز دوشنبه این هفته، روزی ماندگار و تاریخی برای مردم افغانستان و تاریخ مبارزات اجتماعی و مدنی آنها خواهد بود.

تاریخ، دیر یا زود در قبال این روز و حواشی آن، داوری خواهد کرد؛ اینکه جایگاه ارگ نشینان و مردم معترض، هرکدام در کجای این جنبش و روز «دوشنبه بزرگ» باشد و مسایلی از این دست؛ اما در حال حاضر، نکته مهم دیگر این است که در صورت استمرار سماجت و سرسختی ارگ در قبال جنبش اعتراضی توتاپ، گام بعدی معترضان چیست؟

آنها چه ایده ها، اهرم ها و ظرفیت هایی برای استمرار راه این جنبش تا رسیدن به هدف در اختیار دارند؟
فاصله میان خشونت و مدنیت در چارچوب آرمان های سیاسی و اجتماعی رهبران و سازمان دهندگان این جنبش چقدر است؟
مردم تا کجا و چه زمانی آماده اند، به اعتراض و حضور در خیابان ها ادامه دهند؟

ارگ ریاست جمهوری چه راهکارهای جایگزین برای پایان اعتراضات و تظاهرات در اختیار دارد و چه حربه هایی در این زمینه، مؤثر عمل خواهد کرد؟
سرانجام روز «دوشنبه بزرگ» نیز با تمام عظمت اش، به شب خواهد رسید؛ فردای حادثه، چه اتفاق تازه ای قرار است رخ دهد؟
آنچه به دست آمده چه خواهد بود؟
اینها پرسش هایی است که همچنان در برابر میلیون ها معترض و رهبران آن قرار دارد.

نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور