توتاپ، عرصه وصل و فصل دولت، ملت و رهبران

سرور دانش؛ معاون دوم اشرف غنی در دیدار با مایکل مک کنلی؛ سفیر امریکا در کابل گفته است که ما نگران فاصله بین مردم و حکومت هستیم.
آقای دانش در این دیدار به سفیر امریکا گفته است که متاسفانه شماری در درون حکومت هستند که برنامه های بزرگ ملی را دامن زده و در صدد ایجاد تفرقه بین مردم و حکومت هستند.
دانش از انتقال لین برق پنجصد کیلوواتی از مسیر سالنگ ابراز نگرانی کرده و گفته است که این لین ابتدا قرار بود از راه بامیان انتقال پیدا کند؛ اما به دلیل دامن زدن شماری در درون حکومت این کار صورت نگرفت.
او گفته است که شماری از شهروندان افغانستان در مناطق مرکزی احساس می کنند که مورد تبعیض قرار گرفته اند.
آقای دانش گفته که شهروندان، زمانی حساس شدند که متاسفانه در ماسترپلان ۲۰ ساله برق کشور، هیچ پروژه ای برای چهار ولایت نورستان، بامیان، غور و دایکندی در نظر گرفته نشده است.

به نظر می رسد هشدارهای آقای دانش در دیدار او با سفیر امریکا در کابل، به اندازه کافی، جدی و قابل درک است.
فاصله میان مردم و حکومت، در همه نظام های سیاسی در هر جای جهان که رخ دهد، بی تردید برای حاکمیت ها نگران کننده و هشدارآمیز است؛ به جز رژیم هایی که نه برآمده از آرای مردم اند و نه خود را نسبت به خواسته های مردم و تعهدات خود به ملت، متعهد و مسؤول احساس می کنند.

با این حال، تحولات سال های پسین در منطقه خاور میانه که تیول سنتی دیکتاتورهای ضد مردم محسوب می شود، نشان داد که عدم اتکای رژیم های سیاسی و دولت ها به مردم و آرای توده، به تنهایی تضمینی مطمئن برای بقا و پایداری آنها به حساب نمی آید.

از مصر و تونس تا لیبی و یمن، این رویداد به عنوان یک واقعیت عینی، روشن شد که دیکتاتوری، استبداد، خفقان و یکجانبه گرایی انحصارطلبانه دستگاه های حاکم، در نهایت به انفجار خشم توده فقیر و محروم، منجر خواهد شد.

با این حساب، چه تضمینی وجود دارد که دولت افغانستان در این میان، مستثنی قرار گیرد، آنهم در شرایطی که دولت وحدت ملی، به میزان کم سابقه ای تلاش می کند تا در تشدید و تقویت شکاف و شقاق میان مردم و حکومت، نسبت به هر رژیم دیگری در گذشته، سبقت بگیرد؟!

پروژه توتاپ تنها یکی از نمونه های این اقدام و البته در حال حاضر، عینی ترین و نزدیک به ذهن ترین مثال در این خصوص محسوب می شود؛ وگرنه شمار کارشکنی ها، تبعیض ها و اعمال محرومیت و محدودیت های حکومت کنونی نسبت به روشن شدن کورسویی از توسعه و پیشرفت در مناطق محروم مرکزی به اندازه ای فراوان است که به نظر می رسد، دولت رسما می خواهد صبر مردم این مناطق را آزمایش کند؛ مردمی که بیشترین پشتیبانی، وفاداری و همسویی را با حکومت مرکزی نشان داده و نسبت به هرگونه مظهر جنگ و خشونت و زورگویی و تروریزم و ناامنی برای رسیدن به امتیاز –نظیر آنچه در حوالی جنوب و شرق و...رایج است- امتناع و بیزاری جسته اند؛ اما در برابر، از دولت مرکزی، هرچه دیده اند نامردمی و نامرادی و پیمان شکنی و دروغ و عوام فریبی و تبعیض و ستم و محرومیت و دوگانه رفتاری و فراموشی بوده است.

آیا با این حساب، نباید به میلیون ها نفر از توده خشمگین، حق داد که با دیدن کوچک ترین نشانه از تبعیض و انحصارطلبی و فاشیزم و قبیله سالاری و برخوردهای گزینشی از سوی کانون مرکزی قدرت، با مشت های گره کرده به خیابان بریزند و فریاد عدالتخواهی و نفی تبعیض و ستم سر دهند؟

پرسش دیگر این است که حربه های کهنه حاکمیت برای دعوت به گفتگو، خریدن و استخدام چند مهره مطرود و سوخته و بدنام سیاسی و قومی یا برگماشتن کمیسیون هایی که هیچگاه آغاز و انجام کار شان، مشخص نمی شود، تا چه زمانی می تواند خشم توده را مهار کند و مانع از تشدید و تقویت فاصله میان مردم و حکومت شود؟
هیچ پاسخ مثبت و قابل اطمینانی برای این پرسش ها وجود ندارد.

در کنار این، مساله دیگر این است که به صورت مشخص، پروژه توتاپ، اینک به آزمونی مهم برای وصل و فصل مردم، حکومت و رهبران قومی تبدیل شده است. هر یک از این اضلاع سه گانه، در جریان این آزمون مهم ملی باید نشان دهند که انتظار دارند چه مسیر و سرنوشتی را در آینده برای خود رقم زنند و مهمتر از آن اینکه نسبت هریک از اضلاع با دیگر ضلع ها چگونه باشد.

علی راحل- خبرگزاری جمهور