۰

گلبدین حکمتیار؛ وداع با اسلحه

چهارشنبه ۱۸ حمل ۱۳۹۵ ساعت ۲۲:۳۲
وداع حکمتیار با اسلحه پس از ۴۰ سال همخانگی و همخوابگی با تفنگ، وداعی تلخ است؛ زیرا هیچیک از چیزهایی را که او انتظار آن را داشت اسلحه نتوانست برآورده کند
گلبدین حکمتیار؛ وداع با اسلحه

گلبدین حکمتیار؛ رهبر حزب اسلامی، از شرط اصلی خود یعنی خروج نیروهای خارجی از افغانستان برای مصالحه صرف‌ نظر کرده است.
امین کریم؛ سخنگوی رسمی این حزب گفته که این حزب برای پایان دادن به جنگ ۴۰ ساله‌اش با کابل دیگر تقاضای خروج نیروهای خارجی از افغانستان را ندارد.
اما سخنگوی حزب اسلامی می‌افزاید که خروج نیروهای خارجی از افغانستان یک شرط نه؛ بلکه یک هدف است.
گلبدین حکمتیار از سوی امریکا به عنوان یک 'تروریست جهانی' شناخته شده و سازمان ملل نیز او را در فهرست سیاه قرار داده است.
اما امین کریم می‌گوید: "تحریم‌هایی که بر مجاهدین و حزب اسلامی افغانستان تحمیل شده بود، شامل گفتمان جنگی و اقتضای شرایط جنگی بود."
مقام‌های دولتی گفته‌اند که رسیدن به تفاهم با گلبدین حکمتیار سودمند است و طالبان را به پیوستن به روند صلح تشویق خواهد کرد.
دفتر ریاست جمهوری از این اقدام گلبدین حکمتیار استقبال کرده و گفته است که پیوستن او به روند صلح می‌تواند باعث کاهش میزان خشونت‌ها شود.
با این حال، به نظر می رسد که به رغم تمایل پررنگ ریاست جمهوری برای آشتی با حکمتیار، فرایند آشتی و ذهنیت زدایی از افکار عمومی در مورد تصویر و تصوری که از ۴۰ سال سوابق جنایی و جنگی او دارند، کار بسیار دشواری است و این دشواری را اشرف غنی و تیم او مجبور اند بر دوش بکشند.
طولانی شدن روند مذاکرات پنهانی حکومت با نمایندگان با صلاحیت حزب اسلامی در کابل نیز نشانگر آن است که ارگ ریاست جمهوری به شدت از سوی افکار عمومی، گروه های فشار و به ویژه نیروهای پرقدرت و ذی نفوذ مجاهدین سابق که همچنان حکمتیار را رقیب خود می دانند، تحت فشار است تا تن به خواسته های جاه طلبانه آقای حکمتیار ندهد.
با این سخن و به رغم آنکه ریاست جمهوری به تصمیم حکمتیار برای وداع با یار ۴۰ ساله اش –تفنگ- به عنوان یک فرصت استثنایی و مهم برای کلید خوردن کلیت روند راکد و به بن بست خورده صلح نگاه می کند و آن را برای آینده این روند، مغتنم و حیاتی می شمارد و با وجود آنکه نمایندگان حزب اسلامی، اشرف غنی را تنها طرف مذاکره خود در این فرایند می خوانند؛ اما بدیهی است که تصمیم گیری یکجانبه و بدون در نظرداشت عواقب سنگین سیاسی آن از سوی اشرف غنی، کار ساده ای نیست و به آسانی امکان پذیر نخواهد بود.
اشرف غنی در این زمینه مجبور است آرا و نظریات و نگرانی های آن دسته از نیروهای مجاهدینی را که سال ها با حزب اسلامی جنگیده و غیبت حکمتیار را زمینه ای مناسب برای فعالیت های سیاسی خود می دانند، کاملا در نظر بگیرد و در مشورت با آنها راهی میانه برای زمینه سازی ورود حکمتیار به کابل فراهم نماید.
از جانب دیگر، قرار داشتن حکمتیار و همدستان نزدیک او در لیست های سیاه امریکا و سازمان ملل متحد موانع حقوقی و سیاسی جدی را در این زمینه به وجود می آورد؛ هرچند این انتظار وجود دارد که سازمان ملل و امریکا نیز در نهایت بر بنیاد مصلحت هایی که اشرف غنی تعریف می کند، به حکمتیار و یارانش «مصونیت قضایی» بدهند؛ اما این کار به صورت ابتدا به ساکن و آنی، امکان پذیر نخواهد بود و همین امر نیز یکی دیگر از موجبات طولانی شدن فرایند مذاکرات دوطرف محسوب می شود.
نکته قابل تأمل در این میان این است که حکمتیار برخلاف گذشته، این بار دیگر از موضع قدرت مذاکره نمی کند.
او بدون فراخوان خاصی و به محض آنکه گروه هماهنگی چهارجانبه فشارها را بر طالبان مبنی بر حضور در پای میز مذاکره افزایش داد، نمایندگانش را به کابل فرستاد و دست آشتی دراز کرد.
دست کشیدن از مهمترین پیش شرط یعنی خروج نیروهای خارجی که زمانی او آنها را «اشغالگر»‌ می خواند و نیز صرف نظر کردن وی از درخواست امتیازهای دیگری مانند دو وزارت، تعدیل قانون اساسی، برپایی حکومت اسلامی –بر اساس خوانش خاص خود او از اسلام- و... همه نشانگر آن است که وداع حکمتیار با اسلحه پس از ۴۰ سال همخانگی و همخوابگی با تفنگ، وداعی تلخ است؛ زیرا هیچیک از چیزهایی را که او انتظار آن را داشت اسلحه نتوانست برآورده کند.
عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین