حمله به لاهور، حمله به پایگاه سیاسی نوازشریف

یک گروه انشعابی از طالبان پاکستان مسؤولیت انفجار انتحاری روز یکشنبه در پارکی در شهر لاهور را بر عهده گرفته و هدف از آن را کشتن مسیحیان در روز عید پاک خوانده است.
این حمله انتحاری که در پارک گلشن اقبال لاهور صورت گرفت تاکنون بیش از ۷۰ کشته به جا گذاشته که حدود ۳۰ نفر از آنها کودک هستند.
دست کم ۳۰۰ نفر دیگر در این حمله که گروه جماعت الاحرار مسؤولیت آن را بر عهده گرفته زخمی شده‌اند و مقام‌های پاکستان می‌گویند انتظار می‌رود تعداد کشته‌ها بیشتر شود.

ممنون حسین؛ رئیس جمهور پاکستان، این حمله را محکوم کرده و مقام‌های محلی ایالت پنجاب سه روز عزای عمومی اعلام کرده‌اند.
لاهور یکی از آزادترین و ثروتمندترین شهرهای پاکستان است که پایگاه سیاسی نواز شریف؛ نخست وزیر هم محسوب می‌شود.

احسان‌الله احسان؛ سخنگوی گروه جماعت‌ الاحرار، ضمن تهدید به انجام حملات بیشتر گفته است که این گروه با حمله اخیر پیام "ورود به لاهور" را برای آقای شریف فرستاده‌ است.

ناگفته روشن است که حمله لاهور یکبار دیگر به پاکستان این خطر را به صورت عملی، گوشزد کرد که تروریست پروری،‌ راه درستی برای پیگیری منافع راهبردی و اعمال سلطه خود بر کشورهای دیگر نیست.

برای تروریست ها تفاوتی نمی کند که در حمله های آنان نظامیان و سیاستمردان آماج قرار می گیرند یا غیر نظامیان بی گناهی که برای شرکت در یک مراسم آیینی، گرد هم آمده اند؛ آنچه برای آنها اهمیت دارد، خلق فاجعه و آفرینش حد اکثر رعب و وحشت و خشونت است؛ خشونتی که در حمله جنون آمیز لاهور، بخشی از پاکستان را به سه روز عزای عمومی فرو برد و ملت و دولت آن کشور را داغدار و عزادار کرد.

بدیهی است که چنین حمله کوری که غیر نظامیان بی دفاع به ویژه اقلیت آسیب پذیر مسیحیان پاکستان را نشانه رفت و مادران زیادی را در عزای کودکان شان نشاند یا کودکان فراوانی را بی پدر و مادر کرد، حتی برای ما افغان ها که سال هاست که با چنین فجایع خونین و مصیبت باری آشنایی داریم و می دانیم که عامل اصلی همه این فجایع، پاکستان و سیاست های تروریست پرورانه رژيم اسلام آباد است، جای خوشحالی ندارد؛ زیرا آنهایی که دیروز در لاهور، کشته یا زخمی شدند، درست همانند همان کسانی هستند که طی این سال ها از کابل تا قندهار و بلخ و فاریاب و لوگر و قندوز، قربانی حمله های کور تروریست های مرگ آفرین می شوند؛ اما حمله خونین لاهور برای دولت اسلام آباد، هزینه سنگینی داشت؛ زیرا این حمله، حمله به پایگاه مرکزی قدرت سیاسی نواز شریف بود و اینکه تروریست های پاکستانی در پی این حمله، مدعی می شوند که با این حمله، پیام ورود به لاهور را به نواز شریف فرستاده اند، این شکستی سنگین و جدی برای دولت به رهبری شریف محسوب می شود.

این حمله همچنین به معنای ناکارآمدی سیاست های ضد تروریستی دولت نواز شریف در داخل خاک پاکستان است؛ سیاست هایی که در قبال افغانستان، تنها در حد یک شعار دروغین است و در داخل پاکستان نیز به دلیل آنکه پاکستان هنوز تروریزم را اهرمی قدرتمند برای اعمال سلطه و نفوذش بر افغانستان می داند، به صورت جدی و همه جانبه، پیگیری و عملیاتی نمی شود.

حمله لاهور از عواقب رویکرد تروریست پرورانه اسلام آباد محسوب میشود و این حمله و فجایع دامن گستر ناشی از آن، کاملا طبیعی و قابل انتظار بود.

اینکه حمله لاهور سرانجام سبب بازبینی جدی در سیاست های دولت پاکستان در قبال تروریزم خواهد شد یانه، مساله ای است که اثبات صحت و سقم آن نیاز به زمان دارد؛ اما ابعاد فاجعه بار این حمله یکبار دیگر این تجربه مکرر را به اسلام آباد، نشان داد که مبارزه با تروریزم به صورت گزینشی و با رویکرد تروریزم خوب و تروریزم بد، لزوما به نتایج مطلوبی منتهی نمی شود. به بیان صریح تر، اسلام آباد نمی تواند همزمان در داخل پاکستان، شعار مبارزه با تروریزم سر دهد و چه بسا در پرتو این سیاست، در مناطقی از آن کشور، علیه تروریست های پاکستانی، عملیات نظامی ضد تروریستی راه اندازی کند و از سوی دیگر، با استفاده از کارت تروریزم، در جهت تحکیم و توسعه دامنه سلطه و نفوذ خود در افغانستان و کشورهای دیگر، در صدد کسب امتیاز باشد.

محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور