۰

گفتگوهای صلح؛ پیش شرط های طالبان یا پاکستان؟

چهارشنبه ۱۹ حوت ۱۳۹۴ ساعت ۱۹:۳۲
در طول ۱۵ سال گذشته هیچگاه پاکستان، از درخواست های افغانستان برای همکاری در زمینه صلح و تسهیل گفتگوهای مستقیم میان کابل و کویته، امتناع نکرده و به آن پاسخ رد نداده است.
گفتگوهای صلح؛ پیش شرط های طالبان یا پاکستان؟


سرتاج عزیز؛ مشاور روابط خارجی نخست وزیر پاکستان ابراز امیدواری کرده که برای برقراری امنیت در افغانستان، روند مذاکرات در چند روز آینده آغاز شود.
آقای عزیز روز سه شنبه در نشست مشترک خبری با فیلیپ هاموند؛ وزیر خارجه انگلیس در اسلام‌آباد گفت:"طالبان افغان باید بدانند که شرایط آنها در پایان مذاکرات برآورده شده می‌تواند، نه پیش از آن."

آقای عزیز گفت که برای برقراری صلح و امنیت در افغانستان، دولت این کشور و طالبان طرف‌های اصلی هستند و پاکستان، چین و امریکا نقش تسهیل‌کننده را دارند.
چند روز پیش سرتاج عزیز پذیرفت که رهبران طالبان به همراه خانواده‌های شان در پاکستان زندگی می‌کنند و پاکستان می‌تواند نقش مهمی در کشاندن طالبان به میز مذاکره ایفا کند.

آقای عزیز که در واشنگتن صحبت می‌کرد، گفت:"در گذشته پاکستان نفوذ زیادی بر طالبان نداشت، مانند زمانی که آنها بت بودا را شکستند و یا هم مواقع دیگری؛ ولی حالا ما تا حدی بالای آنها نفوذ داریم، رهبری آنها همراه با خانواده‌های‌شان در پاکستان هستند و آنها از خدمات بهداشتی ما استفاده می‌کنند."

اظهارات سرتاج عزیز، این امید را به مدافعان روند صلح در افغانستان می دهد که با واکنش طالبان، نباید تلاش ها برای رسیدن به این مأمول، متوقف شود.

به بیان دیگر، این اظهار نظر به یک معنا، همچنان کابل را امیدوار نگه می دارد تا شاید روزی طالبان به این نتیجه برسند که راهی جز گفتگوی مستقیم با افغانستان ندارند.
اما چیزی که در این میان وجود دارد و نباید از آن غفلت کرد این است که این سیاست دیرینه پاکستان در قبال روند صلح افغانستان بوده است.

در طول ۱۵ سال گذشته هیچگاه پاکستان، از درخواست های افغانستان برای همکاری در زمینه صلح و تسهیل گفتگوهای مستقیم میان کابل و کویته، امتناع نکرده و به آن پاسخ رد نداده است.
همین امر نیز موجب شده است که به رغم اقدامات خصمانه اسلام آباد در برابر مردم و دولت افغانستان، کارگزاران حکومت کابل در حوزه صلح، همچنان به ابراز اطمینان های واهی و بی بنیاد پاکستان، امیدوار باقی بمانند.

شاید سرتاج عزیز یکبار دیگر با این بیانات، در صدد است تا روند صلح افغانستان را فعال نگه دارد؛ چیزی که از یکسو به هیچ نتیجه ملموس و مشخصی نمی رسد و از سوی دیگر، به طالبان و پاکستان، امکان و قدرت می دهد که بر فشارهای خود در میدان جنگ بر دولت و نیروهای امنیتی و مردم افغانستان بیافزایند.

یکی دیگر از انگیزه های آقای عزیز از این اظهارات، شاید این است که تلویحا از این اتهام تبری بجوید که موضع اخیر طالبان، با اطلاع و اجازه مستقیم پاکستان بیان شده و پاکستان در خصوص طرح و مهندسی پیش شرط های این گروه، مستقیما اعمال سلطه و صلاحیت کرده است؛ اما این، برخلاف آن چیزی است که خود آقای عزیز اخیرا در واشنگتن بیان کرد.

او آشکارا اذعان کرد که رهبران طالبان و خانواده های شان در پاکستان به سر می برند و از خدمات بهداشتی پاکستان بهره مند می شوند؛ بنابراین، نتیجه منطقی این سخن این است که در صورت عدم پذیرش درخواست گروه هماهنگی چهارجانبه از سوی طالبان، پاکستان می تواند رهبران طالبان را از اقامت در پاکستان و برخورداری از خدمات بهداشتی آن کشور، محروم کند؛ اما در کمال شگفتی، شاهدیم که هرگز این اتفاق نمی افتد.

بسیار بدیهی است که همگان تصور می کنند که پیش شرط های طالبان، همان پیش شرط های پاکستان است و تا زمانی که پاکستان، راضی نشده باشد، هیچ اتفاق بزرگ و شگفت انگیزی در روند صلح واقع نخواهد شد.

در این میان، موضع اشرف غنی در خصوص اینکه پاکستان و افغانستان باید به راه حلی مشترک برای مسایل مورد اختلاف دست یابند، کاملا درست است؛ اما به نظر می رسد راهی که آقای غنی برای این منظور برگزیده به ناکجاآباد است.

پس از مواضع اخیر طالبان و پاکستان، به نظر می رسد مسیری عقلانی و درست برای به کرسی نشاندن خواست افغانستان در زمینه صلح، ورود افغانستان به گفتگوهای مستقیم با پاکستان در خصوص همه مسایل مورد اختلاف میان دو کشور به ویژه دیورند از یکسو و ورود به جنگی بی امان و بی رحمانه علیه همه انواع، ورژن ها و گروه های تروریستی در داخل افغانستان از سوی دیگر است.

در این میان، هیچ اهمیتی ندارد که طالبان چه نگاهی به صلح و جنگ دارند؛ زیرا آنها باید پاسخ امتناع شان از پیشنهادهای صلح را در میدان های جنگ دریافت کنند و از آنسو، پاکستان هم امتیازهای مورد نظرش را در گفتگوهای رو در رو با کابل، دنبال کند.
محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین