دند غوری؛ تفاهمنامه ای برای صلح، به نفع جنگ!

گلاب منگل؛ وزیر سرحدات اقوام و قبایل از امضای تفاهمنامه دند غوری دفاع کرد و گفت که این تفاهمنامه باعث ایجاد صلح در بغلان شد.
وی که در حاشیه سفر به هلمند سخن می‌گفت خاطرنشان کرد:"پنج ماه پیش من به دند غوری رفته بودم در آنجا با بزرگان قوم دیدار کردم و در نتیجه‌ گفتگوها مردم وعده کردند که آنان طالبان را از منطقه شان بیرون می‌کنند و ما گفتیم که ما هم بالای شما از توپ و سلاح سنگین استفاده نمی‌کنیم و عزیزان خود را با توپ نمی‌زنیم".
وی ادامه داد:"صلح آمد اما در پشت این موضوع یک تعداد دشمنان و افراد مغرض تبلیغات کردند و این اقدام بسیار مهم در بخش صلح را طوری جلوه دادند که من دند غوری را به فروش رسانده‌ام."

در همین حال، یک فعال مدنی بغلان می گوید:"من این را ضعف حکومت می‌دانم که افرادی مثل گلاب منگل می‌آیند و به جای اینکه از وی درباره‌ ویرانی‌های بغلان پرسان شود این تفاهمنامه را نسخه‌ای برای دیگر نقاط کشور می‌گوید".

هیچ تعبیری به جز «وقاحت» در باره تفاهمنامه دند غوری و نتایج و توابع هولناک و خونین و خطیر آن صادق نیست و این کاملا درست است اگر گفته شود که دند غوری، گرداب مبهم مبارزه یا معامله با تروریزم در افغانستان است.

وزیر سرحدات و قبایل هم حق دارد که از این تفاهمنامه ننگین دفاع کند. مگر از معاهدات گندمک و امثال آن تا امروز دفاع نمی کنند؟!
وزیر سرحدات و قبایل، وارث یک تاریخ خیانت و معامله گری بر سر این آب و خاک بی صاحب است.

او می تواند ملکی را به طالبان اعطا کند و سپس به دفاع از آن برخیزد و مدعی شود که این تفاهمنامه باعث صلح در بغلان شد!
«صلح» در نگاه امثال او، همان چیزی است که ما از آن به «جنگ» تعبیر می کنیم.

جنگ و صلح نیز مفاهیمی نسبی و قابل تفسیر اند که در نسبت با وضعیت و موقعیت و شرایط و قومیت و هویت و منفعت افراد و طرف ها، می تواند متفاوت باشد.

برای وزیر سرحدات و قبایل، چه فرقی می کند که کمترین نتیجه تفاهمنامه دند غوری، قطع نزدیک به یکماهه برق وارداتی کابل پایتخت با جمعیتی بالغ بر ۴ میلیون نفر بوده است؟ برق وزیر سرحدات و قبایل هیچگاه قطع نخواهد شد؛ همانگونه که برق ریاست جمهوری و سایر نهادهای وابسته قطع نمی شود!

برای وزیر سرحدات و قبایل هرگز مهم نیست که چه میزان نیروی انسانی و سرباز و پول و تسلیحات و وقت و انرژي و قدرت، صرف سرکوب تروریست های مسلط بر دند غوری شده و می شود و چرا اصلا باید چنین اتفاقی می افتاد.

این تنها یک مورد از اقدامات وقیحانه حکومت در معامله با تروریست های دشمن قسم خورده این آب و خاک است.
وزیر سرحدات و قبایل، اگر اندکی احساس مسؤولیت می کرد، همان ابتدا که طالبان، برق کابل را قطع کردند و برای وصل کردن آن، در برابر تمام قدرت و اتوریته و نیروی نظامی و اردو و پولیس و ادارات دولتی و ریاست جمهوری و اجرایی و شورای امنیت ملی و... مملکت، پیش شرط تعیین نمودند، باید داوطلبانه مقام و منصبش را کنار می گذاشت و با یک عذرخواهی انسانی از مردم، تاریخ و آینده افغانستان، با سیاست و حکومت خداحافظی می کرد؛ اما او چنین کاری نکرد چون تنها کسی نیست که به این وقاحت، آغشته است.

کاری که او در دند غوری انجام داد، نمونه ای از سری اقدامات وقیحانه ای است که همه روزه بر سر سرنوشت و آینده و تاریخ و گذشته و افتخارات و فرهنگ و تمدن این سرزمین، انجام می شود و هیچکس در این میان، نه مسؤول شناخته می شود و نه محکوم می گردد؛ پس چرا باید هزینه تمام این وقاحت ها را وزیر سرحدات و قبایل بپردازد؟

مهم تر از همه اینکه آنچه ما جنگ می خوانیم، از نظر آقای وزیر عین صلح است؛ صلحی که طالبان در سایه آن توانستند قدرتمندترین پایگاه نظامی شان را در شمال کشور، ایجاد کنند و از آنجا برای اشغال و به آشوب کشاندن سراسر حوالی شمال، برنامه ریزی و اقدام نمایند؛ پس این موفقیتی عظیم و افتخاری سترگ و ستایش انگیز برای وزیر سرحدات و همکاران او در دند غوری است.
عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور