کرزی و نوستالژی قدرت امریکایی

حامد کرزی؛ رئیس جمهوری پیشین می‌گوید که اگر امریکا و متحدانش خلاف خواست مردم افغانستان عمل کنند، افغا‌ن‌ها در برابرشان خواهند ایستاد.
حامد کرزی که دیروز در همایش بزرگداشت از روز جهانی دانشجو سخن می‌گفت اظهار داشت که افغانستان در حال حاضر با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند؛ اما دسیسه‌ مخالفان برای تجزیه‌ افغانستان ناکام خواهد ماند.
رئیس جمهور پیشین، در این همایش افزود: "ما از امریکا می‌خواهیم تا با در نظر داشت حاکمیت ملی و تمامیت ارضی افغانستان عمل کند، اگر دیده شود که امریکا و متحدانش خلاف این اصول حرکت می‌کنند ما در برابر آن خاموش نخواهیم بود."
رئیس جمهور پیشین بار دیگر تاکید کرد:"مشکلاتی که در کشور وجود دارد به زودی حل می‌شود و نیز دسیسه‌ای را که دشمن دارد تا افغانستان را پارچه کند و ملوک الطوایفی ایجاد کند، این دسیسه آنان نیز ناکام می‌شود."

این نخستین بار نیست که آقای کرزی امریکا و متحدانش را تلویحا یا مستقیما متهم می کند که سعی دارند حاکمیت ملی و تمامیت ارضی افغانستان را مورد تعرض و دستبرد قرار دهند و افغانستان را به سمت تجزیه و اداره ای ملوک الطوایفی هدایت کنند.

او حتی در زمان ریاست جمهوری اش نیز هر از گاه، چنین مواضعی اتخاذ می کرد. این در حالی است که تاریخ، هرگز از یاد نخواهد برد که خدمتی که کرزی و تیم او به امریکا برای حضور و ماندن در افغانستان کرد، درخشان تر از هر مهره امریکایی دیگری است و هر اتفاقی که برای حاکمیت و تمامیت ارضی افغانستان از جانب امریکا و هم پیمانانش افتاده یا بیفتد، مسؤولیت آن بر دوش کرزی هم خواهد بود.

اینکه او امروز به سبک قهرمانان آزادیخواه ملی سخن می گوید و سعی دارد احساسات عوام را به حمایت از خود برانگیزد، موجب نمی شود که کسی بر خطاهای استراتژیک او در دوران ۱۴ سال حاکمیت اش، خط بطلان بکشد و غبار نسیان بنشاند.

تاریخ گواه است که در کنفرانس بن اول، ابتدا ستار سیرت ازبک تبار، به اتفاق آرا به عنوان چهره ای معقول و میانه و بی طرف برای ریاست اداره موقت، انتخاب شد؛ اما بعدا با مداخله امریکا و به وسیله سازمان ملل متحد، حامد کرزی قندهاری و پشتون تبار برای این سمت، گماشته شد و ستار سیرت، کنار گذاشته شد.

بنابراین، آنچه امروز آقای کرزی، بر علیه امریکا می گوید ناشی از یادآوری نوستالژي قدرت امریکایی دیروز وی است؛ قدرتی که تاریخ آن در واپسین سال های حاکمیت ۱۴ ساله وی و شاید به دنبال روی کارآمدن دموکرات ها در کاخ سفید، منقضی شد و از آن پس، کرزی که پیشاهنگ حضور نظامی و سیاسی امریکا در افغانستان بود، به منتقد جدی و سرسخت امریکا تغییر چهره داد.

آقای کرزی می توانست زودتر از اینها به یاد حاکمیت و تمامیت ارضی افغانستان بیفتد: زمانی که لویه جرگه های فرمایشی پیمان استراتژیک و پیمان امنیتی را با دور زدن قانون اساسی برگزار کرد، زمانی که پیمان استراتژیک را شبانه با اوباما امضا کرد، زمانی که نظامیان امریکایی، همشهری های قندهاری وی را قتل عام کردند و او گفت که طرفدار حکم اعدام قاتل قندهار نیست و با اعدام، تحت هر شرایطی مخالف است! و...
در این شکی نیست که عوام، حافظه تاریخی ندارند و بعید نیست که با توجه به کارنامه غیر قابل دفاع سران حکومت وحدت ملی، فردا کرزی به مثابه قهرمان ملی و محبوب قلب های مردم افغانستان، بر شانه ها حمل شود؛ اما تاریخ، داوری بی ملاحظه و بی رحم است و نمی تواند به آسانی فراموش کند که آن کسی که امروزه به امریکا نسبت به نقض حاکمیت ملی و تمامیت ارضی افغانستان هشدار می دهد، همان کسی است که بزرگ ترین سندهای حقوقی ناقض این اصول را پیشتر با امریکایی ها امضا کرده است.

این حقیقت تلخ نیز بی تردید هیچگاه فراموش نخواهد شد که «مخالفانی» که کرزی امروزه آنها را به تجزیه و تلاشی افغانستان متحد و اتحاد مردم افغانستان، متهم می کند، دیروز «برادران ناراضی» او بودند که تمامی سرمایه های اجتماعی و سیاسی افغانستان، خرج دیپلماسی التماس و تضرع کرزی برای صلحی ذلت بار و یکجانبه با نمایندگان تروریزم بین المللی شد.
سیدعلی حسینی- خبرگزاری جمهور