دولت به معترضان دروغ گفت؟

مسافران آزادشده از بند داعش در زابل می‌گویند که آنان را طالبان آزاد کرده‌اند نه دولت.
به گفته آنها داعش با طالبان درگیر شد و پس از آنکه بخش‌های زیر اداره‌ داعش را طالبان تصرف کردند، آنان را آزاد کردند.
افراد آزادشده همچنین دخالت نیروهای امنیتی در آزادیشان را رد می کنند.
خدابخش؛ یکی از گروگان های آزادشده از جمله ۳۱ مسافر گفت:"ما را کی آزاد کرد؟ طالبان آزاد کردند. ساعت پنج و نیم بود که ما را از جایی که بودیم انتقال دادند، کلید را دادند و گفتند که دست و پای خود را باز کنید".
این در حالی است که حکومت پیشتر از آزادی ۸ نفر از جمله ۳۱ نفر، در نتیجه عملیات اپراتیفی نیروهای امنیتی سخن گفته بود.

اشرف غنی؛ رئیس جمهور خطاب به یکی از نمایندگان معترضان در حماسه بیستم عقرب گفته بود:"وعده ما خلاف چیزی است که فهیمی صاحب می‌گویند. وعده خالی نیست و مصداقش عملیات‌ها و قربانی‌هایی است که برای رهایی‌شان داده‌ایم. اگر ما مساله را جدی نمی گرفتیم؛ ۱۹ نفر از یکطرف و ۸ نفر از طرف دیگر امروز رها نمی بودند!"

با این نکته، روشن می شود که اشرف غنی؛ رییس جمهور در حماسه بیستم عقرب، در گفتگو با نمایندگان هزاران معترض به گروگانگیری و کشتار فاجعه بار زابل رسماً دروغ گفته است.

اینکه یک رییس جمهور دروغ می گوید، در کشورهای جهان سوم نباید امر شگفت و غریبی به نظر بیاید؛ اما اینکه این دروغ بلافاصله از سوی همان کسانی که مصداق و موضوع دروغ قرار گرفته اند، آشکار و افشا می شود یک سرشکستگی بزرگ برای کسی است که داعیه دار ریاست جمهوری همه مردم افغانستان است.

البته در دیگر زمینه ها نیز به نمایندگان معترضان، دروغ های آشکاری گفته شد. از جمله مثلا در روز حماسه بیستم عقرب، به نمایندگان معترضان، قول داده شده بود که هر هفت شهید زابل در تپه ای در کابل، به خاک سپرده می شوند و تپه مورد نظر به یاد آنها، به نام «تپه شهدا» نام گذاری می شوند؛ اما با انتقال پیکرهای پاک قربانیان مظلوم زابل به وسیله هلیکوپتر وزارت دفاع به جاغوری غزنی، تنها وعده حکومت در برابر هزاران معترض نیز برآورده نشد.

این نشان می دهد که حکومت، از اساس به تظاهرات حماسه ساز و تاریخی بیستم عقرب، به دیده تنفر و کینه نگاه می کرده و آشفتگی رییس جمهور غنی در جریان گفتگو با نمایندگان معترضان نیز بی سبب نبوده است.

این که تروریست های داعش، پس از ۹ ماه بی خبری و بی توجهی حکومت غنی، سرانجام ۷ تن از اسرای مظلوم هزاره را به شیوه ای فجیع و قساوت آمیز کشتند و گلوهای شان را دریدند، اشرف غنی و ارگ ریاست جمهوری را تکان نداد؛ اما تظاهرات صلح جویانه و دادخواهانه هزاران شهروند این سرزمین که به تمام قوانین دولت پایبند اند و ریاست جمهوری غنی را با همه اما و اگرهایی که دارد به رسمیت می شناسند، خشم و غضب او را برمی انگیزد و او را چنان برافروخته می کند که گویی با جانیان فاجعه زابل، سخن می کند!

حکومتی که از میان مردم برنخاسته باشد، متعلق به مردم نباشد و آرای مردم، محک و معیار مشروعیت، مبنای اعتبار، متکای اقتدار و بنای بقای آن نباشد، بدون شک، هر حرکتی ولو مدنی و مسالمت آمیز را بر علیه خویش می داند و خطری در برابر قدرت مطلقه خود ارزیابی می کند.

این برای آینده نظام، رابطه مردم با دولت و سرنوشت دموکراسی بی رمق و نیمه جان افغانستان، عمیقا خطرناک است.

دروغگویی به کسانی که در مصیبت عزیزان شان نشسته اند، دروغگویی به میلیون ها معترض در سراسر کشور، دروغگویی به شهروندانی که قربانی تروریزم و سیاست قومی حکومت در حوزه امنیت می شوند و دروغگویی به نمایندگان افکار عمومی، بدترین و زننده ترین اهانتی است که عالی ترین مقام کشوری به آن مبادرت کرده است.

چه چیزی می تواند این عمل را توجیه کند؟
آیا دولت از حمایت مردم بی نیاز شده است؟ آیا دست یافتن به قدرت سیاسی از مجرای توافق سیاسی، به معنای حذف همیشگی مردم از صحنه است؟
نیازی به پاسخ نیست. حماسه بیستم عقرب و پس لرزه های بزرگ آن در سراسر کشور و حتی فراتر از مرزهای ملی افغانستان، همه چیز را توضیح می دهد.

دولت بازی خطرناکی را شروع کرده است. تکیه به پشتوانه پوشالی رهبران قومی که آخرین میخ بر تابوت رهبری شان را خود کوبیدند، پشتوانه ای نیست که ماندگاری و بقای سکانداران کشتی قدرت را در برابر خروش امواج عظیم سیل جمعیت معترض و خشمگین بیمه کند.

رهبران اگر قدرت دفاع از مردم و تامین امنیت آنها را بنا به هر دلیلی ندارند، دست کم با آنها صادق باشند؛ شاید به این ترتیب، اندکی از هزینه های سنگین فاصله عمیق مردم و حکومت، کاسته شود.

نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور