افغانستان، اروپا می شود!

دولت می‌گوید در تلاش است با اجرای برنامه‌های خودکفایی، شرایطی را که پناهجویان افغان در خارج به دنبال آن هستند، در داخل کشور فراهم کند.
پیشتر نیکولاس هیسم؛ نماینده ویژه سازمان ملل برای افغانستان گفته بود افغان‌ها نگران آینده خود هستند و در این مورد به پناهنده شدن هزاران شهروند کشور به خارج در ماه‌های اخیر اشاره کرد.
ظفر هاشمی؛ معاون سخنگوی ریاست جمهوری گفت: دولت افغانستان برنامه‌های مشخصی برای خودکفایی، پویایی اقتصادی و اشتغال‌زایی دارد که امیدواری بر این است تا این برنامه‌ها نتایج ملموس را به بار آورد تا افغانها محتاج نشوند، خود را به راه‌های خطرناک برای زندگی بهتر بیندازند.
او گفت که امیدواری رئیس جمهور نیز این است که توقعی را که افغانها از زندگی در خارج دارند، همان شرایط و زندگی را در داخل افغانستان برای آنان فراهم کند.
او با اشاره به اینکه افغانستان وجود مشکلات در بخش‌های اقتصاد، امنیت و حکومتداری را پذیرفته؛ ولی مهم این است که برای هرکدام، راه حل مشخصی دارد.
در چند ماه گذشته بیشتر از ۸۰ هزار نفر از مردم، افغانستان را برای رسیدن به زندگی بهتر در خارج، ترک کرده‌اند.
آ‌نچه از سوی معاون سخنگوی ریاست جمهوری در مورد برنامه حکومت افغانستان برای مهاجران و بحران مهاجرت، مطرح شده، بدون شک، در حال حاضر یک ادعای صرف است؛ ادعایی که روشن نیست واقعا چگونه می تواند اجرایی و عملی شود. اما فراموش نمی کنیم که این ادعا خیلی بزرگ است و در نخستین نگاه، نمی توان این احساس را پنهان کرد که حکومت وحدت ملی، وعده ای بزرگتر از تمام توانمندی هایش داده است: خودکفایی و ساختن فضایی که مهاجران در اروپا در جستجوی آن هستند!
این معنایی غیر از این ندارد که دولت در نظر دارد افغانستان را به اروپا بدل کند. یعنی برای مهاجران، در خود افغانستان، سرپناه، امنیت، شغل آبرومندانه و مطمئن، زمینه های تحصیل و درآمدزایی و آسایش و رفاه ایجاد می کند تا آنها دیگر مجبور نباشند از وحشتی که اکنون بر کشور حاکم است و از هراس زجرآوری که نسبت به آینده شکل گرفته، دل به دریاهای مرگبار ترکیه و یونان بزنند و یا پشت های میله مرزی مجارستان و صربستان و کرواسی، منتظر ورود به بهشت گمشده شان بمانند.
واکنشی که حکومت در این خصوص نشان داده است، عمیقا قابل تحسین و شدیدا مورد احترام است؛ اما حسی وجود دارد که می گوید این ادعای بزرگ، اگر زمینه های عملی آن فراهم نشود، به سرعت جای خود را به دروغی بزرگ خواهد داد و اگر این اتفاق بیفتد، پناهجویانی که این بار بهشت گمشده شان را در سرزمین مادری، جسته بودند، بازهم به در بسته خورده اند و سرخورده تر از قبل، ممکن است این بار تصمیم های عجیب تری بگیرند و اقدامات پیش بینی ناپذیر و غیر منتظره دیگری انجام دهند؛ زیرا در آنصورت آنها به این نتیجه خواهند رسید که نه تنها افغانستان، اروپا نشد؛ بلکه آنها در پی ادعای بزرگ اولیه و دروغ بزرگ ثانویه حکومت وحدت ملی، از اروپای واقعی مانده و از اروپای دومی رانده شده اند.
بنابراین، پس از این واکنش به ظاهر مسؤولیت پذیرانه، انتظار بعدی از آقای هاشمی و کلیت دستگاه سیاسی حکومت وحدت ملی این است که «راه حل ها»ی مورد اشاره اش را به صورت مشخص، نشان دهد تا مردم مطمئن شودن، پشت وعده های داده شده، پشتوانه های نیرومند تئوریک و عملی نیز نهفته است که می توان به آنها امید بست و دلگرم شد.
معاون سخنگوی ریاست جمهوری، وجود «مشکلات» در سه عرصه اقتصاد، امنیت و حکومت داری را پذیرفته و مدعی شده که حکومت برای این عرصه ها، راه حل های مشخصی دارد که به گفته او، جهان نیز از آن حمایت می کند.
البته هریک از این عرصه ها می تواند طیف وسیعی از عرصه های دیگر را نیز شامل شود که هرکدام از آنها ممکن است در تقویت انگیزه پناهجویان برای فرار دسته جمعی از کشور، اثرگذار باشد؛ بنابراین، راه حل های مورد نظر حکومت هم لزوما می بایست در چارچوب استراتژي های جامع، فراگیر، پایدار و در بازه های زمانی سه گانه طراحی شوند و مهم تر از همه اینکه با امکانات، توانایی ها، منابع مالی، وضعیت امنیتی، نیروی انسانی و... حکومت نیز همخوانی داشته باشند؛ در غیر آن، اگر منظور از طرح این ادعای بزرگ، امید بستن به خیمه های یکبار مصرف UNHCR یا بسته های غذایی WFP باشد، چیزی تغییر نخواهد کرد و بحران مهاجرت و فرار دسته جمعی مردم، کماکان راه خود را با سرعتی ویرانگر و مهارناپذیر به سمت مناطق تسخیرناشده بیشتری ادامه خواهد داد.
محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور