درسی که افغانها باید از آلمان ها بیاموزند

روز ۸ ماه mai سال ۱۹۴۵روز آزادی از سیستم وحشت و غیر انسانی در آلمان و اروپا است.
ریس جمهور فقید آلمان، ریچارد ویزاکر ( Weizsäcker ) چند سال قبل بمناسبت سالگرد جنگ جهانی دوم در پارلمان آلمان که بیان نمود که ۸ می ۱۹۴۵ سال آزادی آلمان و اروپا بود .
این مهمترین بحثی بود که تا آن زمان در آلمان شد و در این موضوع آقای ویزاکر در پارلمان آلمان صحبت رسمی نمود.
Weizsäcker گفت به نام ۸ mai برای آلمانی ها هیچ دلیلی برای جشن گرفتن نیست، بلکه یک "روز آزادی" از سیستم غیرانسانی و ظلم و ستم نازی ها است. او توضیح داد که چرا این نامگذاری درست است. او گفت، همه آلمانی ها پس از آن سیستم غیرانسانی، از ظلم و ستم نازی ها آزاد شده است.
Weizsäcker در عین زمان افزود که آلمانی ها از مسئولیت های فردی خود هرآنچه در گذشته اتفاق افتاده آزاد نیستند:
"ما نمی توانیم جنگ را، علت فرار و مهاجرت از خانه و کاشانه و علت ظلم و ستم ببینم. هر آنچه اتفاق افتاد، در آغاز آن ظلمی که به جنگ منجر شده است نهفته است.
او افزود: از گناه دسته جمعی مردم آلمان صحبت نمی کنم، اما اکثریت آلمانی ها تا حدی مسئول جنایات بودند - نه تنها هیتلر، و سرسپردگانش.
Weizsäcker در سخنرانی طولانی خود در برابر این ادعای مشترک که همه آلمانی ها در مورد هولوکاست نمی دانستند گفت:
" اگر کسی چشم بینا و گوش شنوا داشت و می خواست حقیقت را بداند مشاهده می نمود که قطار اخراج دسته جمعی deportationszüge" صورت میگیرد"

اینکه یک سیاستمدار دموکرات مسیحی، به ویژه رئیس جمهور، احساس گناه جمعی آلمانی ها را در زمان قدرت و زمامداری آلمان نازی و جنایات شان را به وضوح خاطرنشان نمود تا پیش از آن وجود ندارد.

او همچنین بیان داشت: این اعمال غیر انسانی و آنچه اتفاق یافت، نباید فراموش نمود.
برای Weizsäcker " ساعت صفر " اصلاً وجود ندارد، قسمیکه در آلمان بعضی به آن اشاره میکنند
) روز تسلیم شد ن و بخاک یکسان نمودن آلمان را ساعت صفر میگویند)
وی گفت: فقط شانس شروع و نظام جدید را داشتیم و تاحد امکان که توانستیم استفاده نمودیم.
مقصد رئیس جمهور این است که باید درک و توجه نمود که چه باعث شد تا نظام نازی به قدرت رسید ونگران است که نباید گذاشت تا دوباره تکرار شود!

هرچند سخنرانی Weizsäcker در ۸ می ۱۹۸۵ چیز کاملا جدیدی نیست. اما شایستگی گفتارش در این است که به طور خلاصه حقیقت ها را گفت، با الفاظ آشتی جویانه به سمت خارج و داخل و بدون پرده پوشی و بحیث شخص دموکرات و رئیس جمهور، آنچه وظیفه خود می دانست انجام داد.

دوران کودکی در جنگ جهانی دوم :
برای میلیون ها کودک در طول حملات هوایی قوای متفقین در جنگ جهانی دوم در مقابل نظام فاشیستی آلمان، ترس از مرگ، گرسنگی و سردی و مهاجرتهای اجباری، زندگی روزمره بود

آنها وابستگان نزدیک خودرا از دست دادند، از خانه های خود فرار نمودند و در زیر ویرانه های شهرها زندگی میکردند
اما نگاه به عقب و غمگین بودن فایده نداشت، هنگامی که جنگ تمام شد، آنها به جلو نگاه کردند. همه قدرت خودرا برای بازسازی به کار بردند . امروز - چند دهه ( ۸ می ۲۰۱۵ تا حال ۷۰ سال میگذرد) پس از جنگ - خاطرات آن روزها دوباره زنده و از آن زمان یادبود میشود.

پس از جنگ برای بسیاری از کودکان پناهنده بدبختی پایان نداشت. در محیط جدید اکثر آنها استقبال نمی شدند .
آنها به لهجه های مختلف صحبت میکردند. حدود ۵۰۰،۰۰۰ یتیم جنگ پس از پایان جنگ در آلمان وجود داشتند و حدود ۲۰ میلیون نیمه یتیم:
از دست دادن خانه و کاشانه سرنوشت بدی بود؛ بدتر از از دست دادن پدر و مادر بود.
بسیاری از آنها بدون پدر بودند. بعد از تسلیم شدن آلمان سالهای سختی را پشت سر گذاشتند.

کودکان جنگ، درباره تجارب شخصی خود، غالبا تا چند دهه ساکت بودند.
پس از جنگ، آنها شروع به بازسازی نمودند و زندگی حرفه ای آغاز شد. خانواده ها و خانه های کوچکی ساختند و امروز، بسیاری از آنها بازنشسته اند.
اهالی آنروز آلمان، امروز ۷۰ سال بعد از جنگ، شبها بازهم از بمب گذاری، تخریب، تجربه مهاجرت و فقر و آوارگی هنوز به ذهن شان بازگشت میکند.
برخی از آنها واکنش نشان می دهند، با وجود آنکه در حال حاضر - بیش از ۷۰ سال پس از جنگ می گذرد با آنهم - از افسردگی رنج می برند. جنگ در روح و روان مردمان تا حال آثار منفی خود را گذاشته است.

ایکاش رهبران افغانستان از مردم آلمان بیاموزند که چطور گذشته های تاریک شان را بررسی کنند، هر روز سیاستمداران، معارف، رسانه ها و نمایشگاههای سمعی و بصری به اهالی خود گوشزد میکنند و مردم را از خوبیهای دموکراسی و بدبختی های اسارت و نگاه فاشیستی آگاه می سازند.
رهبران و گروههای خلق و پرچم، مجاهد و طالب و امثالهم نیز باید به خود تکانی بدهند؛ وظیفه دینی و انسانی است که دلایل قتل و کشتار، ویرانی و تباهی را که نیم قرن است و هنوز دوام دارد به مردم افغانستان بیان کنند، از مردم عفو بخواهند. عفو کمترین لفظی است که مردم افغانستان از این تبهکاران بعد از نیم قرن انتظار دارند. و مردم افغانستان نیز برای بازسازی و نوسازی کشور باید به تاریخچه بازسازی آلمان و جاپان پس از جنگ نگاهی بیفکنند. آلمان را مردم و دولت وقت آلمان با کمک هم به زیبایی ساختند و افغانستان را نیز خود افغانها باید آباد کنند.
اینجینیر عنایت الله حبیب- هامبورگ
ارسالی به خبرگزاری جمهور