وقتی یک رییس جمهور تنها می ماند

رییس مجلس نمایندگان حمایت اشرف غنی از عربستان سعودی را در تجاوز به یمن، غیرمسؤولانه خواند و برای جلوگیری از این گونه اظهارات، خواستار فرستادن خطوط اساسی سیاست خارجی کشور به شورای ملی شد.
عبدالرؤوف ابراهیمی گفت: در مورد سیاست خارجی به صراحت از رییس جمهور و حکومت می خواهیم که خطوط اساسی سیاست خارجی افغانستان را هرچه عاجلتر برای تصویب به شورای ملی بفرستد؛ تا از "اظهارات غیرمسؤولانه" جلوگیری صورت گیرد.
در همین حال، رنگین دادفر سپنتا؛ مشاور امنیت ملی رییس جمهور پیشین نیز گفته است که دولت افغانستان به طور غیرمسؤولانه از مداخله عربستان به یمن حمایت کرده و این بازی با آتش است.
به گفته سپنتا، توهّم اینکه دولت با حمایت از اعراب می تواند صلح را تامین کند باعث شده که ما یک جبهه پرتنش جدید را با یکی از همسایه های بسیار قدرتمند خود که دارای اشتراکات فراوان تمدنی هستیم باز بکنیم و این به سود ما نیست.
پیش از این داکتر عبدالله و محمد محقق نیز مواضع مشابهی گرفته و با موضع گیری اشرف غنی در این خصوص، مخالفت کرده بودند.
فضای اجتماعی و رسانه ای کشور نیز پر است از ملامت اشرف غنی بخاطر مواضع نسنجیده و ناپخته اش.
به باور کارشناسان، واکنش های ابراز شده نسبت به این موضعگیری نابخردانه، احساسی و شدیداً متعصبانه، از سوی سیاستمردانی که متحدان و شرکای سیاسی اشرف غنی محسوب می شوند، نشان می دهد که او چقدر تنهاست و این تنهایی برای یک رییس جمهور، اصلا پیام خوبی ندارد.
موضع گیری متعصبانه و بی ربط اشرف غنی در قبال بحران یمن و تجاوز غیر مشروع سعودی و متحدانش بر آن کشور، نشان داد که اشرف غنی، کمترین تعلق خاطری به دموکراسی ندارد؛ زیرا او در این مورد نیز همانند بسیاری از موارد دیگر، با خودکامگی، دیکتاتورمآبانه و خودمحورانه تصمیم گرفت و ابراز نظر کرد و در کمال شگفتی، این موضع گیری اش را به فیصله شورای امنیت ملی و مشورت با علما و بزرگان سیاسی و جهادی، نسبت داد؛ در حالی که به گفته محمد محقق؛ معاون دوم داکتر عبدالله و از رهبران سیاسی، اصولا چنین موضعی در شورای امنیت ملی، مورد تصویب قرار نگرفته و خود او به عنوان یک رهبر سیاسی و جهادی، آشکارا با این موضع، مخالفت کرد و تجاوز سعودی به یمن را به مثابه یک «قانون شکنی جهانی» تقبیح نمود.
داکتر عبدالله دیگر شریک حکومت به رهبری غنی هم این موضع را مردود دانست و آن را برخلاف منافع ملی افغانستان توصیف کرد.
مهم تر از همه، مواضع دادفر سپنتا بود که نسبت به ورود بی حاصل و نابخردانه افغانستان، به جنگی هشدار داد که هیچ سودی برای افغانستان ندارد و آگاهانه ما را در برابر یکی از همسایگان قدرتمند، تاثیرگذار و بزرگ مان که دارای اشتراکات وسیع تاریخی و تمدنی نیز هستیم قرار می دهد.
آقای سپنتا همچنین به پیشینه تاریخی روابط افغانستان و عربستان اشاره کرد و گفت برخلاف موضع غنی، افغانستان هیچگاه در هیچ جنگی در کنار عربستان قرار نگرفته است.
با این حساب، اشرف غنی، در این موضع گیری غیر عاقلانه، به شدت تنها مانده است؛ اما این تنهایی، افزون بر آنکه تأسف آور است، خطرناک نیز هست؛ زیرا نشان می دهد که سیاست های خودمحورانه و توسل به استبداد رأی و خودکامگی و تلاش برای انحصار همه امور و صلاحیت ها به دست یک نفر، کشور را به ورطه دیکتاتوری و استبداد می کشاند.
اشرف غنی، پیش از رییس جمهور شدن نیز به استبداد رأی و خودکامگی شهره بود و بر بنیاد برخی ادعاها، کرزی به دلیل همین «بدگذاره» بودنش او را از ترکیب تیم کاری اش در حکومتی ۱۳ ساله، در همان نخستین سال ها، کنار گذاشت.
این خصلت، بدون تردید، او را در یک انزوای خودخواسته سیاسی قرار خواهد داد؛ انزوایی که اگر با مخالفت یکدست و هماهنگ شرکای وی در قدرت و منتقدان سیاسی، همراه شود، شاید بتواند از بازخوردهای منفی موضع گیری های عصبیت آلودش تا حدودی بکاهد؛ اما اگر همزمان با آن، با چراغ سبز عده ای قدرت جو و منصب طلب تقویت شود و در نتیجه، او از مقام و منصب ریاست جمهوری، منافع ملی و روابط خارجی افغانستان را دستمایه عصبیت های موهوم خویش کند، خطر ظهور یک استبداد و خودکامگی غیر قابل مهار سیاسی، جدی خواهد بود.
عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور