خانه همسایه کجا است؟

به بهانه نقش ایران در مبارزه علیه داعش
عراق و ایران دو کشور همسایه اند. سال‌ها پیش وقتی عراق توان و قدرتی داشت و از حمایت کشورهای غربی بهره‌مند بود، به ایران لشکر کشید و جنگی را به راه انداخت که هشت سال به درازا کشید. اما وقتی صفحة تاریخ عوض شد و بخش‌هایی از سرزمین عراق به چنگ هیولای داعش افتاد، ایران به کمکش شتافت و برای آزادسازی مناطق تحت سیطرة داعش اقدام کرد. همین اکنون منطقة تکریت، زادگاه صدام حسین، دشمن سوگندخوردة ملت ایران، که در اشغال داعش قرار دارد، به کمک ایرانی‌ها در محاصرة ارتش آن کشور قرار دارد و به زودی آزاد خواهد شد.
همسایگی چیست؟ آیا رفتار عراق با ایران در دورة جنگ تحمیلی را می‌توان الگوی حسن روابط همسایگی خواند یا کمک‌های ایران برای آزادسازی مناطق تحت سیطرة داعش را؟ دنیا باید از کدام الگو پیروی کند؟ کدام‌یکی از این دوکشور توانسته‌است رشد اخلاقی و مدنی خود را به نمایش بگذارد؟ وقتی در خاورمیانه جنگ‌های فرقه‌یی اوج می‌گیرد، کشورهای ترکیه، عربستان سعودی و قطر و گروه‌های وابسته به آن‌ها خود را مدافع اهل تسنن خوانده و جمهوری اسلامی ایران را عامل سرکوب سنی‌ها قلمداد می‌کنند.
یادم می‌آید باری یوسف قرضاوی، رییس اتحادیه علمای جهان اسلام، در مناظره‌ای که با هاشمی رفسنجانی، از مسئولین نظام جمهوری اسلامی ایران، در تلویزیون الجزیره داشت و متن مکتوب آن توسط جمعیت اصلاح چاپ و به شکل گسترده در دانشگاه‌های افغانستان نیز توزیع گردید، بارها ایران را به مداخله در امور داخلی عراق متهم کرده و نقش آن کشور را در جهان اسلام تفرقه‌افگنانه خواند. حالا کسی هست که از این عالم بزرگ و مسئولان جمعیت اصلاح در افغانستان بپرسد: دوست عراق کیست؟! قطر و پاکستان و ترکیه و عربستان؛ و یا ایران؟ آیا کسی است که بپرسد چرا در برابر جنایاتی که در عراق انجام می‌یابد سکوت کرده‌اید؟
نمی‌خواهم پاسخ این پرسش‌ها را از زبان کسانی بشنوم که ذهن شان با تئوری توطئه عادت کرده و گرفتار ذهنیت توهم‌زده و پارانویایی هستند. توهم‌زدگی و اعتقاد به تیوری توطئه، متأسفانه با سرشت گروه‌های افراطی عجین گردیده و آن‌ها پشت سر هر اقدامی، ولو نیک، از رد پای یک دسیسه سخن می‌گویند. می‌خواهم پاسخ این پرسش را از زبان عیسی بشنوم. می‌خواهم آن پیامبر اولو‌العزم به کمک مان بشتابد و معنای حسن همسایگی را برای مان تفهیم کند. می‌خواهم از زبان او بشنوم که ایران، همسایة خوبی برای عراق بوده یا عراق برای ایران؟ می‌خواهم او داوری کند که ترکیه و سعودی و قطر دوست مردمان اهل سنت عراق هستند یا ایران؟

همسایه
کسانی که انجیل را مرور کرده باشند، حتماً داستان "سامری نیکو" را خوانده‌اند. در انجیل آمده است: «روزی یکی از معلمان شریعت از راه امتحان از عیسی پرسید: "ای استاد! چه باید بکنم که وارث حیات بشوم؟" عیسی به او فرمود: "در تورات چه نوشته شده؟ آن را چطور تفسیر می‌کنی؟" او جواب داد: "با تمام دل و جان و تمام قدرت و تمام ذهن، خدای خود را دوست بدار و با همسایه‌ات محبت نما". عیسی فرمود: "درست جواب دادی. همین کار را بکن که حیات خواهی داشت". اما برای آن‌که نشان دهد آدم بی‌غرضی است به عیسی گفت: "همسایة من کیست؟" عیسی چنین پاسخ داد: "مردی که از اورشلیم به اریحا می‌رفت، به دست راهزنان افتاد. راهزنان او را لخت کردند و کتک زدند و به حال نیم‌مرده انداختند و رفتند. اتفاقاً کاهنی از همان راه می‌گذشت، اما وقتی او را دید از طرف دیگر جاده رد شد. هم‌چنین یک لاوی به محل رسید وقتی او را دید از طرف دیگر عبور کرد. پس از آن یک مسافر سامری به او رسید و وقتی او را دید دلش به حال او سوخت. نزد او رفت، زخم‌هایش را شست و بر آن‌ها روغن مالید و بست. بعد او را برداشته سوار چهارپای خود کرد و کاروان‌سرای برد و در آن‌جا از او پرستاری کرد. روز بعد دو سکه نقره در آورد و به صاحب کاروان‌سرا داد و گفت از او مواظبت کن و اگر بیش‌تر از این خرج کردی وقتی برگردم به تو می‌دهم. به عقیده تو کدام‌یک از این سه نفر همسایة مردی است که به دست دزدان افتاده بود؟" جواب داد: "آن کسی که به او ترحم کرد". عیسی فرمود: برو مثل او رفتار کن".

اعتراف تلخ
برخی از کشورهای جهان اسلام دچار بحران اخلاقی هستند. آن‌ها به جای آن‌که به کمک همسایگان آسیب‌دیده خود بشتابند و دست معاونت به سوی مسلمانان دراز کنند، آتش فتنه را در کشور همسایه شعله‌ور ساخته و از تروریسم و افراط‌گرایی حمایت می‌کنند. حمایت عربستان سعودی و ترکیه و قطر از داعش، و حمایت پاکستان از طالبان، گواه خوبی بر این انحطاط اخلاقی است. آن‌ها یاد گرفته‌اند از هر چیزی استفادة ابزاری کرده و از هر ابزاری برای تبلیغات رسانه‌یی علیه ایران استفاده کنند. کشور ترکیه سریال "وادی گرگ‌ها" ساخته و در آن خود را مدافع اهل تسنن و ایران را عامل سرکوب گروه‌های سنی در سوریه معرفی می‌کند. از آن‌جایی که مخاطب تبلیغات رسانه‌یی اکثراً احساسات مردم است نه خردشان، شاید برخی‌ها فریب آن‌ها را بخورند و جمهوری اسلامی ایران را عامل تفرقه بپندارند. اما سیاست حیاتی، همان است که جمهوری اسلامی در پیش گرفته است. مردم دیر یا زود به نقش خیرخواهانة جمهوری اسلامی ایران در جهان اسلام پی خواهند برد و با سردمداران رژیم‌های استبدادی شان تصفیة حساب خواهند کرد.
عبدالشهید ثاقب- ارسالی به خبرگزاری جمهور