تجدید پیمان در برابر امضای پیمان

افغانستان می گوید که در نشست ماه آینده سران ناتو طرح تازه ای را جهت جلب کمک های بیشتر به نیروهای امنیتی به این سازمان ارائه خواهد کرد.
عمر زاخیلوال؛ وزیر مالیه گفته که کمک ۴.۱ میلیارد دالری جامعه جهانی به نیروهای امنیتی بسنده نیست و نیاز است؛ تا این کمک ها تا شش میلیارد دالر افزایش یابد.
زاخیلوال می گوید که در نشست شیکاگو نیازمندی هایی که شناسایی شده بود، برای ۲۲۲ هزار نیروی امنیتی بود؛ اما بعدا توافق شد که افغانستان بیش از ۳۵۰ هزار نیروی امنیتی داشته باشد که این نیازمند ۵.۵ تا ۶ میلیارد دالر است.
این در حالی است که سفیر استرالیا در کابل هرگونه کمک جامعه جهانی را مشروط به امضای پیمان امنیتی میان کابل و واشنگتن می داند.
جان فیلیپس می گوید«هنگامی که ما در نوامبر ۲۰۱۳ دیدار کردیم، تاکید داشتیم که عدم امضای پیمان امنیتی کابل و واشنگتن کارهای ما را محدود می سازد و یک وضیعت نامشخص را به بار خواهد آورد و نیز تعهدات مالی ناتو در نشست شیکاگو مشروط به امضای این پیمان دانسته شده است.»
با این وجود ناظران می گویند که شفافیت لازم در زمینه جذب و پرداخت و دریافت و شیوه مصرف کمک های خارجی برای نیروهای امنیتی افغانستان وجود ندارد.
از دید تحلیلگران مسایل امنیتی، در این شکی نیست که نیروهای امنیتی افغانستان نیاز به منابع مالی هنگفتی دارند؛ تا در برابر خطرات سنگینی که امنیت کشور را به چالش کشیده، با آمادگی های آموزشی و حرفه ای بیشتر و نیز تجهیزات و تسلیحات پیشرفته تری، روبرو شوند.
روندی که تاکنون در این زمینه دنبال شده با توجه به نتایج به دست آمده، موفق و قابل قبول نبوده است. نیروهای امنیتی، از همه مواردی که برای پیروزی این نیروها در برابر دشمنان بزرگ و نیرومند شان به آن نیاز دارند، شاید تنها روحیه و عزم و اراده تسلیم ناپذیر را دارا باشند؛ اما تنها عزم و اراده و روحیه، کافی نیست؛ این چیزی است که ویژگی ذاتی هر نیروی امنیتی افغان محسوب می شود؛ اما آنچه به مقامات دولتی و کمک کنندگان خارجی مربوط می شود، استفاده از این روحیه بالا و عزم راسخ در راستای پدیدآوردن یک نیروی آهنین و شکست ناپذیر در برابر دشمن است.
نیروهای امنیتی افغانستان به رغم عدم دسترسی به سلاح های سنگین و پیشرفته، نیروی هوایی نظامی، مجهز، پرتعداد و آموزش دیده و همچنین پشتوانه های مالی قدرتمند و پایدار، تاکنون توانسته اند در موضع دفاع، تهاجمات سنگین دشمنان داخلی و خارجی این کشور را سرکوب کنند و از حاکمیت ملی، امنیت عمومی و تمامیت ارضی کشور تا حدود زیادی با پایمردی، عزم و اراده و ایمان پایدار و نیرومند، صیانت نمایند؛ اما با توجه به منابع مالی و تسلیحاتی ای که دشمن از آن تغذیه می کند، پشتوانه های نیروهای امنیتی در برابر آن، اندک است.
تاکنون مبلغ قابل توجهی در راستای احیای بازوی نظامی نیروی هوایی کشور هزینه نشده است. قرارداد بزرگی برای خرید تسلیحات سنگین از کشورهایی مانند روسیه یا هند منعقد نگردیده است و بدتر از همه اینکه هنوز هم پرداخت حقوق نیروهای امنیتی، یکی از دغدغه های اصلی مسئولان است. در چنین وضعیتی، دورنمای پرچالشی در برابر نیروهای امنیتی کشور وجود خواهد داشت.
در این میان نباید از یاد برد که اتکای یکجانبه و انحصاری به منابع کمکی خارجی، نمی تواند یک منبع قابل اطمینان برای تقویت بازوی امنیتی دولت افغانستان در برابر تهدیدهای داخلی و خارجی باشد.
این کمک ها ممکن است بنا به هر دلیلی روزی، قطع شوند؛ کما اینکه در حال حاضر نیز خارجی ها در برابر کسب امتیازهای خاص، حاضر به استمرار کمک های شان به بخش امنیتی هستند که نمونه بارز آن، تاکید مکرر مقام های غربی به امضای پیمان امنیتی به عنوان شرط اصلی استمرار کمک های خارجی است.
با این حساب، دولت و به ویژه مدیران امنیتی آن باید در اندیشه منابع مطمئن، پایدار و ترجیحا داخلی برای تامین نیازهای مالی نیروهای امنیتی باشند. افزون بر آنکه مبارزه ای جدی، فراگیر و بی امان با فساد و عوامل آن، شفافیت و صرفه جویی در هزینه ها و شناسایی اولویت های فوری و حیاتی نیروهای امنیتی از دیگر الزامات اصلی مدیریت مالی بخش امنیتی می باشد.
سیدعلی حسینی- خبرگزاری جمهور