تروریزم داخلی و تروریزم خارجی

آقای کرزی می‌ گوید نیروهای امنیتی به او گزارش داده ‌اند که "تروریست‌ های خارجی به پیمانه ‌ای وسیع" وارد کشور شده‌ اند.
او گفت تا زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری به تاریخ ۲۴ جوزا، حملات تروریستی در این کشور کم بود؛ ولی با آغاز شمارش آرا حملات افزایش یافته است.
او که به مناسبت عید فطر سخنرانی می‌ کرد، گفت حملات تروریستی که در دو ماه گذشته در افغانستان اتفاق افتاده، در ۱۴ سال گذشته سابقه نداشته‌ است.
او بار دیگر از طالبان خواست "جنگ با مردم افغانستان را تمام کنند، باعث زمینه سازی حضور تروریست‌ های بین‌المللی در کشور نشوند و زمینه ناامنی را فراهم نکنند؛ به خانه ‌های خود بازگردند و با خواهران و برادران دیگر با عزت زندگی کنند."
هیچکس در درستی سخنان تازه آقای کرزی شک نمی کند؛ اما این بدان معنا نیست که این سخنان به واقع، تازه است و تروریست های خارجی این نخستین بار است که به پیمانه ای وسیع وارد کشور شده اند. آنها سال هاست در سایه سیاست های اشتباه آمیز شورای عالی صلح، ریاست جمهوری و نظام قضایی در قبال تروریست ها، در این کشور به سر می برند و بارها دست به اخلال امنیت، ترور رهبران، کشتار مردم بی گناه، سربازان امنیتی و کارمندان دولت زده اند.
اگر بپذیریم که در زمان برگزاری انتخابات ۲۴ جوزا، حملات تروریستی در کشور کاهش یافته بود، این دلیل کافی برای قبول این امر نیست که تروریست ها پیش از آن، در کشور حضور نداشته اند.
از جانب دیگر، باید به این نکته نیز توجه داشت که برای بسیاری از صاحبنظران، فعالان سیاسی و مردم افغانستان، تروریزم داخلی و خارجی ندارد و طالبان نیز به همان اندازه تروریست اند که القاعده و بوکوحرام و داعش و دیگران.
دلیل کافی برای اینکه در فاجعه اخیر غور، پای داعش و القاعده دخیل باشد وجود ندارد. این اقدام مستقیما از سوی تروریست های وطنی انجام گرفت و مسئول مستقیم این فاجعه غم انگیز و عمیقا خطرناک نیز کسی نیست جز همان هایی که رییس جمهور بارها آنها را برادر خوانده و در سخنرانی امروزش نیز از آنها دعوت به صلح و سازش و زندگی صلح آمیز کرد.
بنابراین، اینکه اکنون گفته می شود که تروریست های خارجی به پیمانه ای وسیع وارد کشور شده اند، یک فرافکنی آشکار و هدفمند به منظور توجیه اقدام جنایتکارانه و نفرت انگیز اخیر تروریست های طالبان در غور محسوب می شود و هیچ دلیل و انگیزه دیگری نمی تواند داشته باشد؛ چه، در کشوری که سال هاست کانون تروریزم بین المللی است، ابراز این سخن، معنایی جز تکرار مکررات ندارد؛ مگر آنکه هدف بزرگتری مانند توجیه جنایت تروریست های طالبان در غور، پشت آن نهفته باشد.
از جانب دیگر، حقیقت این است که این شاید بر کسی پوشیده نباشد که تروریست ها به پیمانه ای وسیع وارد کشور شده اند و مردم افغانستان سال هاست این حقیقت را درک کرده اند؛ اما پرسشی که از رییس جمهور و دیگر مسئولان باید پرسیده شود این است که برای مقابله با این موج، چه تدبیری اندیشیده شده و آنها چرا، از کجا و از چه طریقی به چنین توفیقی دست یافته و وارد کشور شده اند؟
گره کور ماجرا همینجاست که نه رییس جمهور و نه هیچ مقام مسئول دیگری به این مسایل توجه نمی کند که تروریست های خارجی از کجا وارد کشور شده اند، چرا وارد کشور شده اند، در کجا پناه گرفته اند، چه کسی به آنها پناه داده است، چرا با آنها به صورت جدی مبارزه نمی شود، مسئولیت نیروهای خارجی در قبال این تهاجم چیست، چه ارتباطی میان آنها و طالبان وجود دارد و چرا تروریست ها همچنان از زندان ها آزاد می شوند؟
تفاوت دیدگاه مردم با رییس صاحب جمهور این است که او فکر می کند با این ابراز نظرها مردم اعمال و کارکردهای تروریست پرورانه او را نمی بینند و در باره تبعات مرگبار آزادی تروریست های طالبان، از تقصیر صد در صدی او ناآگاه اند و بدتر از همه اینکه او سعی می کند با تقسیم تروریزم به داخلی و خارجی، هنوزهم جنایت های غیر انسانی و حیوان منشانه تروریست های طالبان در ماه رمضان علیه مردم بی گناه این کشور و به خاک و خون کشیدن نوعروس ها و نودامادهای این وطن را توجیه و لاپوشانی کند؛ اما مردم دیگر به نیکی دریافته اند که عامل اصلی این وضعیت چه کسی است.

سیدعلی حسینی- خبرگزاری جمهور